مدیر سابق ویژه‌برنامه «شب آواز ایرانی» که قصد دارد «جشنواره آواز ایرانی» را راه‌اندازی کند تاکید کرد باید قطار باشکوه آواز اصیل ایرانی را دوباره به راه انداخت و صاحبدلان را با آن همراه کرد.
علی شیرازی خواننده و پژوهشگر موسیقی ایرانی که تا چندی پیش مسئولیت برگزاری ویژه برنامه «شب آواز ایرانی» مرکز موسیقی حوزه هنری را به عهده داشت با اشاره به احتمال برگزاری «جشنواره آواز ایرانی» بیان کرد: رایزنی هایی برای برگزاری جشنواره آواز ایرانی انجام گرفته و خوشبختانه تا به امروز نهادهای مربوطه همکاری خوبی با ما داشته‌اند و اگر تا چند روز آینده بتوانیم درباره این موضوع به قطعیت برسیم جزییات بیشتری را در اختیار رسانه ها قرار خواهیم داد.
این خواننده افزود: از همان زمانی که از «شب آواز ایرانی» جدا شدم در محیط های فرهنگی و هنری دیگر سخت به دنبال راه اندازی برنامه های مشابه و صدالبته برپایی یک جشنواره مختص هنر گرانقدر آواز ایرانی و مسابقه خوانندگی در موسیقی دستگاهی بوده ام. پس از رایزنی با چند نهاد فرهنگی هنری با یکی از آنها به توافق های اولیه رسیده ایم که به محض قطعی شدن، جزییات آن رسانه ای خواهد شد.
وی درباره انگیزه های برگزاری این جشنواره توضیح داد: نسل من به همراه کسانی که حدود یک دهه زودتر از ما کار خوانندگی را شروع کرده بودند با آزاد شدن موسیقی پاپ، به یکباره آینده پیش روی خود را تیره و تار دیدند. البته مشکل آزادی آن موسیقی و گونه های دیگر این هنر نبود؛ چراکه آن اتفاق دیر یا زود باید می افتاد بلکه مسأله اصلی محدود شدن فضای رسانه ای و اجرایی برای ارائه آواز ایرانی بود که فعالیت در این عرصه را محدودتر کرد. از سوی دیگر تقلید و تک صدایی دو عامل مهمی بودند که وضعیت هنر آواز را به سمت رکودی که امروز شاهدش هستیم سوق دادند.
شیرازی با اشاره به اینکه حالا نسل من و نسل قبلی بدون آنکه کار مهمی در آواز کرده باشد رو به پیری گذاشته و هنوز به میدان نیامده خود را بازنشسته می بیند، بیان کرد: البته بنده به سهم خودم با همراهی جمعی دلسوز از طریق راه اندازی برنامه «شب آواز ایرانی» کوشیدم تا حدی در رفع خلأ رسانه ای معضل اجرایی برای اهل آواز به ویژه یکی دو نسلی که در حال پیر شدن هستند برنامه هایی را اجرا کنم اما آن برنامه به مسیر دیگری افتاد و من به عنوان پدیدآورنده و طراح اولیه برنامه کناره گیری کردم.
وی با انتقاد از روند کیفی حوزه آواز تصریح کرد: تردیدی نیست که مهمترین تنگنایی که امروز آواز ما در آن گرفتار آمده تنگنای رسانه ای است، زیرا بر کسی پوشیده نیست که معدود خوانندگانی که این سال‌ها به اصطلاح در ویترین قرار دارند و به نوعی «خوانندگان در بورس» لقب گرفته اند همه موجودیت آواز ما را تشکیل نمی دهند. ما صاحبان صداها و استعدادهای خوب زیاد داریم که متأسفانه صدایشان به جایی نمی رسد و راه حل موضوع معرفی هرچه بیشتر و بهتر آنهاست زیرا این هنرمندان وقتی راه خود را پیدا کنند و خوب به مردم معرفی شوند آواز هم از این رکود خارج خواهد شد.
این پژوهشگر در پایان گفت: راه دیگر هم آن است که وقتی می بینیم برخی خوانندگان به هزینه خود به اصطلاح تک تراک های تولیدی ترانه‌های و تصنیف‌های خاص خودشان را تولید می کنند و در فضای مجازی قرار می دهند، به آواز نیز نگاهی این چنینی داشته باشند و هر از گاهی آوازهای تازه شان را در همراهی با یکی دو ساز در اینترنت قرار دهند و طراوتی به این هنر ببخشند. به هر ترتیب تولید ساز و آواز کم هزینه تر از اجرای یک تصنیف یا ترانه که ارکستر و آهنگساز و تنظیم کننده لازم دارد تمام می شود. تازه اینها راه هایی است که به ذهن من می رسد و مطمئن باشید اگر همه دلسوزان هنر آواز دست به کار شوند آن قطار باشکوه که در گذشته نه چندان دور شاهدش بودیم دوباره به راه خواهد افتاد و صاحبدلان را با خودش همراه خواهد کرد.
دیدگاهتان را بنویسید