یکی از نخستین زنان ایرانی است که با تلاش زیاد در احیای موسیقی نواحی و پاس داری از آن کوشید و از این نظر جایگاه ویژه ای در تاریخ موسیقی این سرزمین دارد. سالیان اخیرِ زندگی او به آمد و شد بین ایران و خارج گذشته است. با وی درباره برنامه های آتی و سالهایی که گذشت، گفتگو شده است که در ادامه می خوانید.
+فردی که می خواهد کار تلفیق را انجام بدهد باید یک موزیسین جدی باشد
+من در خارج از کشور نیستم. اشتباه نکنید، من از ایران دور نشدم
+نقاشی پناه من است
صدای بانوی آواهای محلی را از فایلی ضبط‌شده می‌شنوم. فایل، حاوی پاسخ‌های اوست به سوال‌هایی که با ایمیل برایش فرستاده‌ام. ترجیح داده جواب سوال‌های کتبی را شفاهی بدهد. صدایش انگار از سال‌های دور به گوش می‌رسد، از هزارتوی خاطرات پدران و مادرانمان. ردپای احترام به عنصر سادگی در موسیقی در کلامش پیداست و من را یاد کاسِت‌های قدیمی و استریوی نقره‌ای بزرگی می‌اندازد که فقط دکمه«پِلِی» داشت و نوارهایی که با خودکار، ترانه‌هایش را عقب و جلو می‌بردیم….
+لهجه‌ها و زبان ترکی برایم از هرجای دیگری مشکل‌تر بوده و خیلی به آن نپرداخته‌ام در حالی که به موسیقی غنی و زیبای این قسمت از ایران بسیار علاقه‌مندم
+مهم‌ترین مساله در اجرای ترانه‌ها و موسیقی محلی هرمنطقه، حفظ اصالت آن است
