وقتی که برای حضور یافتن در کنسرت علی اکبر مرادی به تالار شهید بهشتی رفته بودم و از میان صدای گریه‌ی بچه‌های قدونیم‌قد، خش خش پاکت چیپس و زیر نور شدید سالن در جایگاه شنوندگان تلاش می کردم چیزکی از صدای ساز استاد دستگیرم شود، دلم به حال خودم و تمامی آن چند صد نفر حاضر در سالن سوخت
