موسیقی ایرانیان – کیاوش صاحب‌نسق (آهنگساز، محقق و مدرس موسیقی): هرجا هنر و باروری و اعتلای آن اهمیت دارد همیشه توجه دولتمردان و وزارت فرهنگ و هنر آن کشور به حضور و موثر بودن هنرمندانی شاخص در حوزه‌های مختلف جلب شده است و جوایز، نشان‌ها، القاب و بورسیه‌هایی به فراخور اهمیت حضور، باروری فکری و هنری یک هنرمند به او اختصاص داده می‌شود. تاکید می‌کنم این قدردانی‌ها از سوی یک کشور و وزارتخانه آن در درجه اول متوجه هنرمندان همان کشور می‌شود و در قدم بعد متوجه هنرمندانی می‌شود که خودی، محسوب نمی‌شوند اما حضور فعال و بارور آنها در آن کشور باعث توجه جهانیان به آن کشور و رشد و اعتلای فرهنگ و هنر آن می‌شود.
حسین علیزاده
«حسین علیزاده» موسیقیدان و آهنگساز صاحب‌نام در این مرز و بوم و آن سوی آب‌ها احتیاج به معرفی ندارد. جایگاه وی به‌عنوان یک موسیقیدان صاحب سبک، نوآور و مکتب‌ساز برای همگان روشن است. نشان شوالیه از قِبَلِ اهداشدن به امثال وی معتبر‌تر می‌شود، نه بر عکس. چرایی اهمیت دادن یک سفارتخانه و سفیرکبیر آن به اهالی هنر و ادبیات ایران می‌تواند و حتما دارای اهداف خیر و هنردوستانه از طرف آن کشور باشد. اما چرا میهمانان این مرز و بوم باید به سینه آنان که بی‌نیاز هیچ نشانی پیشانی تابناک هنر این مرز و بوم هستند نشان‌های خود را اهدا کنند و این افتخار را نصیب خود کنند؟ از کی این رسم قدردانی و دست‌بوسی از هنرمند و فرهیخته این مملکت شده است که بیگانه‌ای دگراندیش و هنردوست و فرهیخته‌پرور باید به ما گوشزد کند – آن هم در خاک خودمان- که چه گنج و چه سرمایه‌ای را داریم و نمی‌بینیم؟
توجه این سال‌های اخیر دولتمردان ما به هنرمندان بیش از آنکه توجه به مقام والا و ممتاز و منحصربه‌فرد آنان باشد – شاید- آن‌گونه بوده است که از صدقه‌سری همنشینی و توجه به آنان، مقام و موقعیت خویش را در قلب مردم و در رسانه‌های جهانی تثبیت و تحکیم کنند. گرچه در این دو سال اخیر توجه مستقیم نهاد ریاست‌جمهوری و اهدای نشان‌های علامه طباطبایی و آوینی به استادان و نخبگان هنر به‌عنوان آغازی خجسته از این‌گونه توجه‌ها به فرهیختگان و هنرمندان جلب‌نظر می‌کند، اما از آن‌سو چه بسا هنرمندان بزرگی که در گوشه خلوت و فقر رفتند و تازه با توجه بیهوده و دیرهنگام مسئول‌نمایی مواجه شده‌اند.
راستی سفیرکبیر محترم – کولتور آتاشه نازنین «سواران دشت امید»ش را می‌شناسید؟ تا به حال با «نینوا»یش دم خور بوده‌اید؟ «ترکمن»ش را دیوانه‌وار پرستیده‌اید؟ «هجران» و «حصار»ش را چطور؟ چند بار «آوای مهر»ش «نوبانگ کهن» شما شده است؟ «راز و نیاز» و «شورانگیز»ش را چگونه دریافتید؟…
تبرزین طلایی پیرجان درویش خان برازنده سینه حسین علیزاده است. شوالیه اینجا کمی دیر رسیده است.
گر افتخاری هست همیشه افتخاری بوده و خواهد بود. شوالیه‌های ایران همیشه ایرانی و افتخار ایرانی هستند.
دیدگاهتان را بنویسید