رضا صادقی خواننده مطرح موسیقی پاپ ایران قطعه ای منتشر کرده است که تنها ملودی دارد، صادقی تصمیم گرفته این تک آهنگ را در راستای کشف استعداد های جوان (ستاره های زمینی) منتشر کند و از تنظیم کننده های با ذوق و سلیقه جوان درخواست کرده است این قطعه را تنظیم کنند، بهترین تنظیم از سوی رضا صادقی انتخاب میشود و برای ضبط وکال به استودیو میرود.
تنظیم کننده ها می توانند این قطعه را پس از تنظیم به ایمیل setarehaiezamini.arrangement@rezasadeghi.com ارسال کنند.
موسیقی ایرانیان – زینب مرتضایی فرد: مثل ترانه‌هایش ساده و بی‌آلایش، صریح و بی‌غل‌وغش می‌نشیند روبه‌رویت. هر چه هم بپرسی رک و پوست‌کنده جواب می‌دهد. تا به حال از این خواننده خونگرم جنوبی که همه با نام آقای مشکی‌پوش می‌شناسیم سؤالی نپرسیده‌ام که بگوید خانم نپرسید این سؤال‌ها را. مثل آفتاب گرم بندرعباس پر از شور و هیجان است و هر چه در دل دارد روی دایره می‌ریزد؛ نه واژه‌ها را دور می‌زند و نه مخاطبش را می‌فریبد. رضا صادقی که این روزها آلبوم موسیقی «همین» را روانه بازار موسیقی کرده است، این بار هم مشکی پوشیده است. بعد یک سال غیبت از عرصه موسیقی بازگشته و هر چند لبخندش مثل گذشته‌ها نیست اما می‌توان گفت عمق بیشتری دارد. از آن لبخندهایی که انگار پشتش کلی تجربه است و نوید یک رضا صادقی متفاوت را می‌دهد؛ تفاوت‌هایی که فکر می‌کنم پس از خواندن این گفت‌و‌گو شما هم متوجه آنها بشوید.
مدت ها خبری از شما نبود؛ نه اجرایی داشتید و نه آلبومی از شما منتشر شد. در این مدت حرف و حدیث های زیادی هم مطرح شد. عده ای می گفتند از شما کلاهبرداری شده و عده دیگری هم بر این پافشاری می کردند که ممنوع الفعالیت هستید. اصل قصه چه بود؟
من به هیچ وجه ممنوع الفعالیت نبودم اما نتوانستم اجرایی داشته باشم چون مسائلی با تهیه کننده قبلی کارهایم داشتم. ایشان صاحب امتیاز چند آلبوم من بود و اجازه اجرای کارها را به من نمی داد.
چرا؟
مدت زمان قراردادمان به پایان رسیده بود.
و چرا تمدید نشد؟
چون دوست دارم مدتی مستقل کار کنم.
و نتیجه این شد که تهیه کننده قبلی اجازه کار به شما نداد؟
بله، در واقع من در یک سال گذشته اجازه نداشتم کارهای خودم را اجرا کنم. این هم متأسفانه از کراماتی است که بعد از ۲۰ سال کار کردن در موسیقی که ۱۰ سال آن به صورت کاملاً رسمی هم بوده است، نصیبم شد. جالب است در سرزمین خودم اجازه نداشته باشم کارهای خودم را که مردم با صدای من می شناسندشان، بخوانم.
مشکل فقط همین بود؟
نه، بعد از این ماجرا هم درگیر یک سری مسائل حاشیه ای کوچک مثل همان کلاهبرداری که خودتان هم از آن حرف زدید، شدم. خدا را شکر نیروی انتظامی بسیار کمک کرد و این ماجرا به سلامت و کم ضرر به پایان رسید. اما به هر حال در پایان دچار بحران های روحی شدم که موجب شد دیگر نتوانم همان رضا صادقی باشم که مردم با لبخند می شناختندش. ترجیح دادم در این فضا کمی از همه چیز فاصله بگیرم و مشغول ساخت آهنگ های آلبوم تازه ام شوم. من هیچ وقت ممنوع الفعالیت نبودم، بدون تعارف بگویم فقط روحیه ام خوب نبود. دیدم اگر بخواهم با این شرایط بیایم دو دوتا چهارتا کرده و با دلم تعارف کرده ام. طبعاً دوست نداشتم این کار را انجام دهم و ترجیح دادم زمانی بیایم که دوباره خودم باشم. کل ماجرا همین بود.
اغلب خواننده های پاپ می ترسند که نباشند و فراموش شوند. حتی شده با انتشار تک آهنگ ها سعی می کنند حضورشان مستمر باشد اما شما بدون این ملاحظات یکدفعه غیبتان زد!
هیچ ترسی ندارم چون مطمئنم هیچ کس نمی تواند مرا فراموش کند.
چرا؟
( با خنده) به دو دلیل؛ اول اینکه خدا خیلی دوستم دارد. دوم هم اینکه خیلی خوبم.
هر دو دلیلتان هم قانع کننده است. (با خنده)
شما لطف دارید. اما جداً به حرفی که زدم اعتقاد دارم؛ هم خدا دوستم دارد و هم اینکه همیشه خواسته ام خیلی خوب باشم. وقتی وارد عرصه موسیقی هم شدم ساختارهای موجود را شکستم و با مردم کشورم حرف های تازه زدم. فکر می کنم همان تغییر نگاه مردم به رنگ مشکی موردی بود که همیشه در ذهن ها بماند.
برویم سراغ آلبوم تازه تان. چرا اسم آلبوم «همین» است؟
اسم خوبی نیست؟
بحث سر خوبی و بدی اش نیست؛ راستش آدم اول کمی از شنیدن آن جا می خورد!
آلبوم را که تمام کردم خیلی دنبال یک اسم خوب گشتم؛ اسم تازه ای که با نگاه تازه ام در این آلبوم همخوانی داشته باشد، فارغ از اینکه موسیقی امروز ما چه می خواهد و چه نمی خواهد. این تمام آن چیزی بود که من می خواستم و البته کمی هم بازگشت داشتم. ترجیح دادم که بگویم آلبومم «همین» است یا به قول معروف همین است که هست.
البته با نگرش مثبت، دیگر… چون ما اغلب از این جمله مفهوم مثبتی نداریم.
بله.
حالا فکر می کنید این آلبوم پرفروش باشد؟
به من می گویند که فروخته اما من زیاد به فروشش فکر نمی کنم. البته می گویند سری اول آلبوم تمام شده و به پخش دوم رسیده اما ضمن احترام به همه دوستانم باید بگویم این حرف ها را باور نمی کنم.
چرا؟
ببینید، جز بعضی سایت ها که واقعاً در این زمینه محترم هستند، اغلب سایت ها آلبوم ها را برای دانلود می گذارند. در این هجمه تکثیر و سی دی های فروخته شده کنار خیابان و موارد حاشیه ای که موسیقی دارد، خیلی خنده دار است که از فروش حرف بزنیم. اما خیلی ممنون می شوم که مردم آلبوم را تهیه کنند و گوش بدهند ولی اگر هم این کار را نکردند من به دل نمی گیرم و ناراحت نمی شوم چون با شرایط این روزها شاید کمی سخت باشد. هر چند آلبوم ها دارند در نهایت آسانی در پاکت قرار می گیرند و کنار ترشی و شکلات و پفک در سوپرمارکت ها عرضه می شوند.
با فروش آلبوم های موسیقی در سوپرمارکت مخالف هستید؟
نه اتفاقاً! از سوپرمارکتی ها ممنونم که ما را لااقل کنار ترشی یا نان و مایع شوینده گذاشتند چون ما هیچ کجا جا نداریم!
چرا جا ندارید؟
در برگزاری کنسرت ها که محدودیت وجود دارد، آلبوم ها هم که امکان دانلودشان به راحتی فراهم است؛ حتی بسیار راحت تر از امکان خریدشان!
این روزها بحث مافیای موسیقی پاپ جدی است. خیلی از خوانندگان می گویند مافیای موسیقی پاپ نمی گذارد کارهایمان دیده شود. می خواستم ببینم شما هم بعد از مشکلاتی که این مدت داشتید این جریان را می پذیرید؟
نباید بگوییم مافیا؛ این طوری خودمان دستی دستی آن قدر بزرگشان می کنیم که مجبور شویم به حضور قوی آنها گردن بنهیم و بپذیریمشان. بعد از یک دهه حضور در کنار مردم و خاطراتی که با هم داریم، خنده دار است بگویم مافیایی وجود دارد که می تواند این کار را بکند. من خواننده از هر مافیایی قوی تر هستم. مافیا هیچ وقت نمی تواند در برابر قدرت یک موزیسین بایستد.
اگر یک جوان تازه کار این حرف را بزند، پذیرفته است چون جوان ها در ابتدای کارشان به این افراد پناه می برند و فکر می کنند که اینها می دانند راه و چاه کدام است اما برای یکی مثل من که از ابتدا کارم را با یک ضبط کوچک و یک کاست قدیمی شروع کرده ام و هیچ پخشی نداشته ام و استودیو نرفته ام این شوخی است.
البته این موضوع بی تأثیر هم نیست. نمونه اش همین که وقتی داری با شرکت مورد نظرت قرارداد می بندی، فکر می کنی این کاغذها قرار است بین تو و شرکت باشد اما بعد می بینی که این طور نیست و این کاغذها برای استفاده در خیلی جاهای دیگر است. یک جمله در همین قراردادها وجود دارد که من هر وقت می بینم اول می خندم و بعد تأسف می خورم. نوشته که امتیاز این اثر در زمان حیات و بعد از ممات متعلق به فلان شرکت است. اثر اما وقتی منتشر می شود نه برای من و نه برای شرکت است. اثر برای مردم است. صاحب اثر وجود ندارد. خود من که ساختمش صاحبش نیستم. وقتی یک نفر روبه روی من قرار می گیرد و می گوید آقای صادقی خیلی دوست داشتم «فراموشی» را مثل روز اول می خواندید، پس او صاحب اثر است. منی که کار را ساختم حق ندارم جور دیگری بخوانمش.
فکر می کردم چون مدتی بنا به مشکلاتی از صحنه دور بوده اید، شما هم از مافیای موسیقی بنالید.
ببینید، هیچ چیز نمی تواند باعث شود صدای من به مردم نرسد. اگر هر اتفاقی جلوی خواندن من را بگیرد، صدایم را جور دیگری به گوش مردم می رسانم. وقتی نشد بخوانم، فیلم بازی می کنم. وقتی نشد فیلم بازی کنم، کلیپ می زنم. این هم نشد، تیتراژ می سازم. همه اش هم نشد، شیوه خواندن و شعر و موسیقی ام را می دهم یک نفر دیگر بخواند. می دانید، می خواهم بگویم نمی شود جلوی هنر را گرفت؛ بالاخره از جایی جلوه می کند.
پس به نظر شما یک موزیسین قوی تر از این حرف هاست.
قطعاً یک موزیسین از همه جریان ها قوی تر است. خیلی خنده دار است و ضعف مرا نشان می دهد که بگویم مافیایی هست که می تواند جلوی موسیقی مرا بگیرد. شاید بتواند مرا اذیت کند و نگذارد روی صحنه بروم اما نمی تواند مرا از ذهن و دل مردم بیرون بکشد؛ مگر اینکه خودم کاری بکنم که مردم فراموشم کنند.
شما دنبال اتفاق تازه و نگاه متفاوت در همه آلبوم هایتان بوده اید. این روند را در «همین» چطور ادامه دادید؟
خواسته ام مردم بدانند با شادی و پایکوبی می توان به زندگی ادامه داد و به جنگ مشکلات رفت. وقتی ما غمگین باشیم زیاد اهمیت نمی دهیم دور و برمان مرتب است یا نه اما وقتی شاد باشیم تفاوت اینها را با هم خوب می فهمیم. برای همین گفته ام:
برقص نترس بمون بخون
من بیدارم تنهات نمی ذارم
در این آلبوم خودم را نقض کردم. در «کفش آهنی» خودم از خودم برنده شدم. «وایسا دنیا» را که ساختم مردم دوستش داشتند اما احساس کردم هر آن چیزی که می شد از جهان بد گفت را گفته ام. درد گفته ام اما دریغ از اینکه راه درمانی ارائه داده باشم… این بار درصدد این برآمدم که بگویم چگونه باید با مشکلات جنگید. این بود که «کفش آهنی» را ساختم.
این بار دیگر از دنیا نمی خواهم که بایستد تا من پیاده شوم. پیاده نمی شوم که فکر کند می ترسم. می خواهم بایستم دنیا را به زانو درآورم و بعد بروم. در کل دیگر دوست ندارم به زانو زدن، کم آوردن و خسته شدن فکر کنم. دوست دارم پیش بروم و موفق باشم.
پس آلبوم «همین» حال و هوای رضا صادقی در روزهای سخت زندگی اش است.
بله، من اینها را در بدترین شرایط روحی ام نوشتم و چقدر به من کمک کرد. امیدوارم به بقیه هم کمک کند.
پس در واقع داشتید با خودتان می جنگیدید؟ و یا شاید یک جور پوست انداختن را تجربه می کردید.
بله، من فقط خودم هستم که می توانم پشتم را به زمین بزنم و هیچ کس دیگر نمی تواند.
حالا هم که باید خواند و پایکوبی کرد و شاد بود. پس در موسیقی تان از غم به شادی رسیدید.
نه فقط موسیقی، بلکه همه زندگی ام. می شود گفت زایشی بود که خیلی دردآور، رنج آور و مرگ خیز بود. تا لبه انحطاط پیش رفتن و بعد به دنیا آمدن و لبخند. این داستان یک سال گذشته من بود.
«همین» کنسرت هم خواهد داشت؟
بله، همین روزها. ۲۸ و ۲۹ اردیبهشت اجراهایی خواهیم داشت.
از کارهای قبلی تان کدام را اجرا می کنید؟
«مشکی رنگ عشقه» را اجرا می کنم اما بقیه کارهایم را فعلاً نمی توانم اجرا کنم.
این روزها همه جا حال و هوای انتخاباتی به خود گرفته است. شما هم وارد سیاست می شوید و مثلاً برای نامزدها شعری یا ترانه ای می خوانید؟
دولتم دولت عشق است؛ نه این طرفی و نه آن طرفی. بیشتر می خواهم به فضای درونم بپردازم.
چقدر تلویزیون می بینید؟
خیلی کم. خیلی درگیر کارهایم هستم.
برنامه های عید را دیدید؟
دوست داشتم ببینم نشد. اما از اطرفیانم شنیده ام صداوسیما در ایام عید نوروز برنامه های خوبی داشته است.
چقدر اهل فوتبال هستید؟
خیییییلی زیاد!
آن قدر که اگر بپرسم طرفدار کدام تیم هستید سریع و صریح جواب بدهید؟
بله، با افتخار می گویم که یک پرسپولیسی سرسخت و یک رئالی متعصب هستم. من پرسپولیسی بودم، بعد از دوستی با علی انصاریان پرسپولیسی تر هم شدم. راستی دلم خیلی برای انصاریان تنگ شده است.
اصولاً هنرمندان می گویند مثلاً استقلالی هستم اما ننویسید چون ممکن است دوستدارانم کم شوند.
مخاطب من مگر قرار است بازی مرا ببیند؟ مخاطب آن قدر باشعور است که می داند من هم مثل خودش انسان هستم و تیم مورد علاقه ای برای خودم دارم. تعلقات شخصی دارم. آقای قلعه نویی را هم خیلی دوست دارم. بردهای استقلال را هم دوست دارم اما قطعاً تیم شخصی ام را بیشتر دوست دارم. اتفاقاً حتماً این موضوع را بنویسید. می خواهم ثابت کنم مخاطب ما چقدر آگاه و خردمند است.
شما بازیگری را هم تجربه کردید. از بازی در فیلم «بی خداحافظی» راضی بودید؟
این فیلم قرار نبود در جشنواره فیلم فجر حضور داشته باشد، یک فیلم کاملاً تجاری بود؛ وقتی شنیدم به بخش مسابقه جشنواره راه پیدا کرده دلم برای جشنواره سوخت! جشنواره ها باید راهی برای ابراز تفکرات هنری باشند. حالا خودتان حسابش را بکنید وقتی یک فیلم تجاری را به بخش مسابقه جشنواره راه می دهند. و اما فیلم، آن را به عنوان یک فیلم تجاری دوست داشتم و بعد از چهار سال به اصرار تهیه کننده در آن حضور پیدا کردم. چون می گفتم من بازیگر نیستم و آنها از من بازی یک بازیگر را می خواستند. آخر کار به این نتیجه رسیدیم که بخشی از زندگی مرا در قالب زندگی هنرمندی که از شرایط و محیط اطراف خود لطمه می بیند، ارائه دهیم. زمانی که هنوز برای پذیرفتن پیشنهاد بازی در این فیلم مردد بودم، احمد امینی که کارگردانی آن را به عهده داشت، با لبخندی مهربان به من گفت: «پسرم خودت را به من بسپار». همین یک جمله این مرد بزرگوار در من حس آرامشی ایجاد کرد که بتوانم خودم را برای بازی در این فیلم راضی کنم. با این استدلال که به یک پدر می توان به راحتی گلایه کرد، خودم را به او سپردم. البته بقیه عوامل فیلم هم آن قدر محترم بودند که مجاب شدم بازی در این فیلم را بپذیرم.
موضوع فیلم هم برایتان جذابیت داشت؟
بله، چون برای اولین بار در این فیلم نشان دادیم که یک هنرمند وقتی مجوز نگیرد، نه معتاد می شود و نه از ایران می رود. تأثیر مخرب رفتارهای بد اطرافیان یک هنرمند، خیلی کشنده تر از سم مجوز نگرفتن است. هنرمند از سم اطرافیانش به کما می رود.
باز هم در عرصه بازیگری فعالیت می کنید؟
دنیای ادبیات و موسیقی آن قدر برایم شیرین است که نیازی به دنیای دیگری ندارم اما این فیلم هم زیبایی های خودش را داشت و آن قدر برایم خاطره محترمی است که فکر می کنم خدا آن را به من هدیه داده است.
بگذارید برای سؤال آخر یک موضوع متفاوت را مطرح کنم… قرار بود اسفند سال ۹۰ برای ویژه نامه نوروزی سروش با شما گفت و گو کنیم اما روزی که تماس گرفتیم مراسم عقد شما بود. ما هم خوشحال شدیم اما در نهایت فرصتی برای گفت وگو نماند. حالا که بیش از یک سال از ازدواجتان می گذرد، فکر می کنم خوب است کمی هم درباره ازدواج حرف بزنید چون این روزها اغلب جوان ها به یکدیگر توصیه می کنند که ازدواج خوب نیست و اشتباه است و از این قبیل حرف ها…
خب اشتباه می کنند؛ ازدواج اتفاق بسیار خوبی است. حالا خانه ام گرم است. رویاهایم گرم است. غذایم گرم است.
همین است که می گویند مردهای ایرانی شکمو هستند.
همین مزاح ها هم شیرین است.
شوخی کردم.
می دانم. باور کنید در یک سال گذشته روزهایی بود که های و هوی تماشاچی نداشتم اما کسی بود که جای همه تماشاچی هایم را برایم پر کرد. الکی از من تعریف می کرد. یک وقت هایی از من برنده ترین آدم دنیا را می ساخت، گاهی هم بزرگ ترین آدم دنیا.
و حالا رضا صادقی خودش را خوشبخت ترین مرد دنیا می داند؟
بله، چون واقعاً خوشبخت است. همیشه فکر می کردم سه تا بچه خواهم داشت. بچه هایی که من بهشان بال داده ام، پرواز کرده اند و رفته اند آسمان پیش خدا تا به وقتش که برایشان مادر خوبی انتخاب کردم بیایند و زندگی ام را شیرین تر کنند.
بچه هایتان اسم هم دارند؟
بله. قصه، عشق و ایلیا.
از همین حالا می گوییم خدا برایتان حفظشان کند.
ممنونم از شما. اما حالا مطمئنم مادر خوبی هم برایشان انتخاب کرده ام. دنیای تأهل از نظر من دنیای پدرانگی و مادرانگی است. ازدواج صرفاً این نیست که کسی در آشپزخانه باشد. از همراهی همسر نیما و شاملو بسیار شنیده ام و با همین تفاسیر که اگر روزی آن قدر بزرگ شدم که در ذهن مردم ماندگار شوم، بگویند رضا همراه قابلی داشت. جلد آلبوم «همین» را هم همین همراه عزیزم زده است.
با جلد آلبوم های قبلی تان خیلی فرق دارد!
بله، در آلبوم های قبلی دستم را زده ام زیر چانه ام و بسیار مدعیانه ژست گرفته ام اما در این طرح رضا صادقی خود خودش است. سرش پایین است و خودش است و دنیایش.
برایتان آرزوی موفقیت می کنیم و امیدواریم به زودی شاهد انتشار دیگر آثارتان هم باشیم.
من هم از شما ممنونم که برای این گفت و گو وقت گذاشتید. از مردم خوب کشورم هم تشکر می کنم و بی نهایت دوستشان دارم. امیدوارم لایق مهربانی هایشان باشم و محبت هایشان را جبران کنم.
دیدگاهتان را بنویسید