موسیقی ایرانیان: نوای «تار» و «شورانگیز»، حسین علیزاده با همراهی تنبک پژمان حدادی در دومین شب از کنسرت «آن و آن» به یاد «علی‌اکبر شهنازی» در هم پیچید.

به گزارش ایسنا، دومین شب از تور کنسرت «آن و آن»، شامگاه ۵ تیر ماه با حضور این دو نوازنده و اجرای بداهه آن‌ها به «شبی از علی اکبر شهنازی» اختصاص داشت.

حسین علیزاده در آغاز این کنسرت با اظهار خوشحالی از حضوری دوباره در جمع مردم گفت: امشب دومین شبی است که در کنسرت «آن و آن» به یاد یکی دیگر از استادان بزرگ موسیقی به صحنه می‌رویم.

او اضافه کرد: قطعا تعداد استادانم در عرصه موسیقی خیلی بیشتر از اجراهای این پنج شب است اما از آنجا که تعیین کننده‌ترین اساتیدی که تا آخر عمر مدیون آن‌ها هستم، این پنج نفر هستند تصمیم گرفتم تا این کنسرت‌ها را به یاد آن‌ها برگزار کنم.

علیزاده با یاد کردن از زنده‌یاد «علی اکبر شهنازی» و جایگاه ویژه او در عرصه موسیقی عنوان کرد: وقتی از شهنازی سخن می‌گویم، احساس زندگی دوباره در من به وجود می‌آید و هیچ وقت این حس را ندارم که شهنازی دیگر در میان ما نیست.

او همچنین از زنده‌یاد حسن کسایی یاد کرد و افزود: این احساس همچون صحبت کردن درباره حسن کسایی است که هیچ وقت نمی‌میرد، چون همه ما سال‌ها و سال‌ها با نی کسایی زندگی کرده و می‌کنیم. البته ممکن است این یادآوری‌ها تکراری باشند اما اینها کسانی هستند که سرمایه و خاطرات زنده ما محسوب می‌شوند و همیشه وجودشان جاودانه است.

علیزاده تصریح کرد: استاد کسایی دیگر در قالب یک جسم نمی‌گنجد بلکه ذهنیتی است که از قالب عادی خارج شده و برای تک تک ما به طور دایمی ثبت شده است، از این جهت است که دیگر نمی‌توانیم صورت او را تصویر کنیم اما آیا کسی در میان شما هست که امروز فکر کند حافظ از میان ما رفته است؟ چه بسا که هرگاه شانسی به دست آوریم و در حافظیه قدم بزنیم احساس طراوت می‌کنیم.

این آهنگساز و نوازنده بار دیگر به مرور خاطراتش از زنده‌یاد «علی اکبر شهنازی» پرداخت و افزود: شهنازی کسی بود که نور از او عبور می‌کرد و این جمله اغراق آمیزی نیست، زیرا وقتی سر کلاس می‌نشست به غیر از نغمات و وسواسی که برای اجرای جملات داشت، وجود خودش اهمیت پیدا می‌کرد.

این نوازنده برجسته تار و سه تار اضافه کرد: وقتی شهنازی از در هنرستان وارد می‌شد، فضای آنجا تغییر می‌کرد و انگار نور در هاله او نمی‌گنجد. وقتی کنارش می‌نشستیم نیز همین حالت را داشت. آن قدر زیبا بود که این حس همه ما را در بر می‌گرفت و فکر می‌کنم این همان اصلی است که مربوط به موسیقی می‌شود، زیرا هنر نه مسابقه و نه به رخ کشیدن است.

علیزاده در ادامه توضیح داد: اینکه چه کسی بیشتر عشق می‌ورزد و بیشتر خودش را نمی‌بیند در موسیقی و هنر اهمیت دارد و ما وقتی در کنار شهنازی بودیم و نغمه‌ای را تکرار می‌کردیم، او به گونه‌ای رفتار می‌کرد که حتی بی‌استعدادترین شاگرد کلاس جرات می‌کرد بارها از او سوال کند و او هر بار با مهر پاسخ می‌داد.

این نوازنده و مدرس موسیقی در ادامه سخنانش به پدر زنده‌یاد شهنازی اشاره کرد و افزود: او پسر میرزا حسینقلی است که به پدر تارنوازی ایران شناخته شده و فرزندی از او زاده می‌شود که اتفاقا راه پدر را در پیش نمی‌گیرد، بلکه از همان ابتدا خلاقیت و درون خود را شکوفا می‌کند و این چیزی است که در آن دوران منع شده بود.

او خطاب به دانشجویان و علاقه‌مندان موسیقی عنوان کرد: مسیری که شهنازی در پیش گرفت همان توصیه‌ای است که ما به دانشجویان موسیقی می‌کنیم تا این قدر اسیر درس‌ها نشوند، زیرا این آموزه‌ها تنها برای تجربه‌ و یادگیری است و باید در کنار آن خلاقیت درون خودشان را شکوفا کنند.

علیزاده با یادآوری دوباره جایگاه میرزا حسینقلی و تاثیری که در روش شهنازی داشته، توضیح داد: او مربی سخت‌گیر در حد یک دیکتاتور بود، اما شهنازی که فرزند اوست در چنین جایگاهی همه زمان‌بندی‌ها را می‌شکند و تا جایی پیش می‌رود که پدرش به او افتخار می کند اما از آنجا که شهنازی وجود و درون خود را کشف کرده بود راه پدر را ادامه نمی‌دهد.

او خاطر نشان کرد: کاراکتر شهنازی به هیچ وجه در پدرش حل نمی‌شود ،بلکه او شخصیت مستقلی پیدا می‌کند و این نکته بسیار جالبی درباره جایگاه ویژه شهنازی است که به ما نشان می‌دهد باید گوهر وجودی خودمان را در موسیقی کشف کنیم و تنها در تقلید و تکرار خلاصه نشویم.

علیزاده همچنین به اجرای شب گذشته که به «هوشنگ ظریف» اختصاص داشت اشاره کرد و افزود: ایشان یکی از بزرگترین اساتید ماست. در حالی که همان موقع با عشق سر کلاس‌های شهنازی حاضر می‌شد و درس می‌گرفت و برای ما عجیب بود که استادی به این بزرگی به دنبال کسب تجربه است، اما این نکته به جایگاه ویژه شهنازی برمی‌گشت.

این نوازنده تار در بخش پایانی سخنان خود تاکید کرد: شهنازی فقط ردیف و آموزه‌هایش اهمیت نداشت ،بلکه او روحش را در ما می‌دمید و اگر احساس و تیزهوشی داشته باشیم، سر کلاس چنین استادی که علاقه و اعتماد را در خود جاری کرده است، حضور پیدا کنیم ابعادی را می‌آموزیم که به واسطه آن درون خودمان را کشف و رمز موسیقی را پیدا می‌کنیم.

علیزاده با پایان سخنانش شورانگیز را برای دومین شب به دست گرفت و با همراهی تنبک پژمان حدادی زیباترین بداهه‌ها را در تالار وحدت جاری کرد.

در ادامه می توانید نخستین بخش از عکسهای حنانه شفیعی از این اجرا را ببینید.