«مسعود شعاری» – نوازنده‌ی سه‌تار- و «پژمان حدادی» – نوازنده‌ی سازهای کوبه‌ای- را می‌توان از برترین نوازندگان این سال‌های ایران دانست؛ دو هنرمندی که به شکلی مستمر، آثارِ درخشانِ بسیاری را در ایران و خارج از کشور به اجرا درآورده‌اند و البته فارغ از هیاهوهای جاری؛ حالا این دو نوازنده و آهنگساز، با یکدیگر اثری مشترک نواخته‌اند که آهنگسازی آن را «سینا شعاری» برعهده داشته است. این ماجرا را می‌توان نویدِ آغازِ اتفاقی خوش دانست، به خصوص اینکه به گفته‌ی این دو هنرمند، قرار است این همکاری ادامه داشته باشد و به اجراهای زنده و شاید ضبطِ اثر منجر شود. «مسعود شعاری» و «پژمان حدادی» البته پیش از این نیز با یکدیگر نواخته‌اند، آن زمان که گروه موسیقی دستان با آوازخوانی استاد «شهرام ناظری» تور کنسرت‌های خود را برگزار می‌کرد، «شعاری» به عنوان نوازنده‌ی مهمان در آن حضور داشت و حالا بعد از حدودِ ۱۵ سال، بار دیگر این همنوازی اتفاق افتاده است.
«پژمان حدادی» – نوازنده سازهای کوبه‌ای- که این روزها، اوقات بیشتری را در ایران می‌گذراند و از همین روی، آثارِ بیشتری از او می‌شنویم، درباره‌ی این اثر می‌گوید: «این اثر ساخته پسر آقای شعاری -سینا شعاری- است. در واقع می‌توان آن را قطعه‌ای آهنگسازی شده دانست که بداهه‌نوازی نیز در آن اتفاق می‌افتد. این اولین همکاری من و آقای «شعاری» است که به صورت مستقل و بعد از سال‌ها انجام می‌دهیم؛ اگرچه پیش از آن، در دوره‌ای در تور گروه موسیقی دستان به خوانندگی آقای «شهرام ناظری» با یکدیگر نواخته بودیم که البته به ۱۵-۱۴ سال پیش برمی‌گردد؛ چند وقت پیش، دیداری با هم داشتیم و بنا شد این ویدیو را تهیه کنیم. البته یکی از مسببان رخ دادن این همکاری، آقای «آرش گنجی‌منش» بودند و پس از آن هم قرار شد پروژه‌های دیگری را به صورت جداگانه با سینای عزیز انجام دهیم؛ ضمن آنکه قرار است همکاری‌های دیگری انجام شود که منجر به ضبط هم خواهد شد. بخشی از اجراها به صورت بداهه خواهد بود و بخشی از آن حتماً آهنگسازی می‌شود. شاید در این میان از آثار قدما هم اجرا کنیم، ولی این همکاری به تازگی شکل گرفته و بنابراین بعد از نشست‌هایی که با هم خواهیم داشت، فرم و ساختمان کار بیشتر مشخص خواهد شد.»
«حدادی» می‌گوید این دوئت، به طور قطع ادامه‌دار خواهد بود: «من امیدوارم که این اتفاق رخ دهد، احتمال اینکه ما برای اجرا علاوه بر تهران، به شهرهای دیگر هم برویم زیاد خواهد بود؛ البته هم‌اکنون برنامه‌ای برای ضبط کنسرت‌ها به آن شکل نداریم و همه چیز بستگی به کیفیت ضبط و اجرا خواهد داشت؛ اما در کلیت کار، این تمایل وجود دارد که این همکاری به شکلِ گسترده‌تری انجام شود.»
اما در این میان «مسعود شعاری» نیز به همکاری‌ای که سال‌ها پیش با آقای حدادی داشته است، اشاره می‌کند: «فکر می‌کنم قریب ۱۵ سال پیش بود که من همراه با گروه موسیقی دستان با آقای حدادی که یکی از اعضای آن گروه بودند، ساز زدیم. من علاوه بر اینکه سازِ ایشان را دوست دارم، شخصیتشان نیز برایم قابل ستایش است و همچنین نوع نگرش به ریتم و موسیقیِ ایشان را می‌پسندم. بعد از مدتی بار دیگر همدیگر را دیدیم و این همکاری شکل گرفت. همان‌طور که می‌دانید، آقای حدادی علاوه بر سازِ تنبک، سازی با نام «دوایر کوکی» را ابداع کرده‌اند که در این اثر نیز نواخته‌اند و اصوات جالبی از سازهای کوبه‌ای در این میان شنیده می‌شود. همچنین کوزه‌هایی که آقای «گنجی‌منش» طراحی کرده‌اند در این اثر مورد استفاده قرار گرفته است.»
حضورِ «حدادی» در ایران، هم‌زمان با حضورِ «سینا شعاری» می‌شود؛ قطعه‌ای از ساخته‌های «سینا شعاری» نواخته می‌شود و حسِ مشترکی میانِ سه موزیسین رخ می‌دهد که نتیجه‌ی آن همین اثر می‌شود و این کارِ ریتمیک شکل می‌گیرد. آقای شعاری هم می‌گوید: «به‌طور یقین این همکاری ادامه خواهد داشت، با توجه به صحبت‌های انجام شده، قرار است دونوازی‌هایی شکل بگیرد که امیدواریم به صورت کنسرت و همچنین ضبط اثر به گوش مخاطبان برسد.»
او همچنین توضیح می‌دهد که در این اثر، علاوه بر بخش‌هایی که «سینا» آهنگسازی کرده است، تک‌نوازی‌های این اثر به صورت بداهه از طرفِ هر دو آهنگساز نواخته شده است. «مسعود شعاری» در این سال‌ها، آثار بسیاری را به همراهِ «سینا شعاری» و «درشن آنند» اجرا کرده است. «شعاری» موسیقی را از استادانِ بنام و ردیف‌دان آموخت؛ اما در مسیر فعالیت‌های موسیقایی خود، دست به تجربیاتِ عمیقی در دست یافتن به شکلی نو از موسیقی زد، موسیقی که این روزها به درست یا غلط، موسیقی «تلفیقی» نام گرفته است و همچنان خاطره‌ی «سیر» در ذهنِ بسیاری مانده است؛ «حدادی» نیز با بسیاری از موزیسین‌های ایرانی و خارجی همکاری داشته و شکلِ جدیدی از ریتم را ارایه داده است و حالا می‌توان، در انتظارِ اثری ماند که گفت‌وگوی موسیقایی میانِ دو نوازنده و آهنگسازی است که هرکدامشان تاکنون، راه‌های متفاوتی رفته‌اند و هیچ خودشان را محدود به مرزهای موسیقایی یا جغرافیایی سرزمینشان نکرده‌اند. شاید بشود این اثر مشترک را حاصلِ گفت‌وگویی به زبانِ هنر و بر اساس عشق به موسیقی، از هنرمندانی دانست که انگار موسیقی برایشان از هر چیزِ دیگری مهم‌تر است.
دیدگاهتان را بنویسید