سامان احتشامی
«من متولد اول اردیبهشت ۱۳۵۷ در بیمارستان طوس هستم. امروز ۳۷ ساله می‌شوم و با افتخار اعلام می‌کنم که از سال اول راهنمایی تا چهارم دبیرستان در ۱۱ مدرسه درس خواندم، چون به‌دلیل درس نخواندن اخراج می‌شدم. البته معلم‌های پیانو همیشه از من راضی بودند.»
اول اردیبهشت، سالروز تولد «سامان احتشامی» یکی از جوان‌ترین معلم‌های پیانو در کشور است که تدریس پیانو را از ۱۵ سالگی آغاز کرده است.
این هنرمند در زادروزش در گفت‌وگویی اظهار کرد: من زیاد از مدرسه اخراج می‌شدم، چون ترجیح می‌دادم که بیشتر از درس خواندن به فعالیت‌های هنری بپردازم.
احتشامی گفت: اولین معلم پیانوی من، ایرج مهربخش بود و در واقع ایشان معلم پیانوی مادرم بود. من آن زمان ۵ سال سن داشتم. یک روز مادرم به آقای مهربخش گفت که این پسر من در خانه با پیانو یک «دلنگ دلنگی» می‌کند. آقای مهربخش به مادرم گفت که بگذارید من بشنوم. بعد از آن، او به مادرم گفت که دیگر لازم نیست، شما به کلاس پیانو بیایید؛ پسرتان را بفرستید.
او ادامه داد: پس از شاگردی در خدمت استاد مهربخش توسط زنده‌یاد ذوالفنون به استاد جواد معروفی معرفی شدم و نزد ایشان هم شاگردی کردم. من تدریس پیانو را از ۱۵ سالگی البته به‌طور ناخواسته آغاز کردم. دلیلش هم انتشار آلبومی توسط من در بازار، در سن ۱۴ سالگی بود.
احتشامی در این‌باره توضیح داد: اولین آلبوم موسیقی من «باغ به باغ» بود که توسط انتشارات «ماهور» منتشر شد. آن زمان فقط جواد معروفی و آندره آرزومانیان در بازار کاست پیانونوازی داشتند. حتی آن موقع از مرتضی‌خان محجوبی هم کاری در کشور نبود. تعارف که نداریم؛ آلبوم من هم برای همین در بازار دیده شد، چون کاری به آن صورت در زمینه‌ی پیانو وجود نداشت.
این هنرمند با بیان خاطره‌ای گفت: وقتی ۱۵ ساله بودم، برخی برای یادگیری پیانو نزد من می‌آمدند. مثلا یک روز که از مدرسه آمدم، یک آقایی آمد و گفت که با آقای احتشامی کار دارد. من هم جواب دادم که پدرم شب به خانه می‌آید؛ اما او گفت که با سامان احتشامی کار دارد و می‌خواهد از او پیانو یاد بگیرد. این روند تا چند سال تکرار شد تا این‌که پس از طی کردن تحصیلات دانشگاهی و دوران سربازی توانستم، مجوز تأسیس آموزشگاه موسیقی را بگیرم.
او که سابقه‌ی همکاری با زنده‌یاد همایون خرم را نیز دارد، آرزوی خود را برای تولد ۳۷ سالگی‌اش این‌گونه بیان کرد: اول آرزو دارم خداوند مجوز را از سر موسیقی این مملکت بردارد؛ گاهی یک اثری می‌خواهد منتشر شود و فقط به‌خاطر یک کلمه سه‌ماه در شورای شعر می‌ماند و بعد مسأله‌ای به اسم شورای تطبیق پیش می‌آید. دوم این‌که امیدوارم در تولد ۳۸ سالگی‌ام، پیانوی من از طریق صداوسیمای کشور شنیده شود و مردم هم دستان من را هنگام نواختن ببینند.
دیدگاهتان را بنویسید