«پیروز و پریزاد» که مدتی می‌شود میهمان تالار وحدت است، نمایشی توامان با موسیقی است که تلاش کرده است با نگاهی به گوشه کنار فرهنگ و هنر موسیقی ایرانی، فضایی جذاب و قابل توجه را برای مخاطبان رقم بزند.
سال ۱۴۰۳، با کنسرت نمایش‌های بسیاری همراه بود که در این میان برخی از آنها اجرای خود را اپرا می‌نامیدند که البته شاید نتوان بر این ادعا صحه گذاشت؛ چراکه یک اجرای اپرا تحت شرایطی مشخص روی صحنه می‌رود و مهم‌ترین ویژگی آن عدم استفاده از میکروفون برای خوانندگان است و خوانندگان اپرا برای این کار آموزش تخصصی دیده و صدایشان کاملا مناسب این نوع از اجرا است.
با این حال شاید بتوان گفت اجرای «پیروز و پریزاد» که اثری است از علی قمصری (آهنگساز و نوازنده تار) است، جزو اجراهای درخور این روزهاست.
در این اجرا که داستانی تمام‌منظوم از احسان افشاری است، موسیقی محوریت دارد و در عین حال از آداب نمایشی و گروه حرکت بهره گرفته شده است. قمصری در این اجرا از هفت خواننده از جمله بهادر صحت، محمد رضازاده، سهیل رجب، صبا پاشایی، ریحان احمدی، المیرا قنبری بهره برده است و البته خودش نیز در این اجرا می‌خواند.
می‌توان گفت در این اجرا از خوانندگان مسلطی استفاده شده بود و شاید بهتر بود خود قمصری خود به عنوان یک آهنگساز و نوازنده کاربلد به سمت خواندن نمی‌رفت و این وظیفه را تمام و کمال به خوانندگان گروه می‌سپرد.
البته از میانه اجرا، شاهد بازی قمصری در نمایش به عنوان «پیروز» هم می‌شویم که بعضا هنگام اجرای او فضایی طنز در نمایش ایجاد می‌شد.
ایفای نقش یک آهنگساز و موسیقیدان در یک نمایش به خودی خود مانعی ندارد اما درباره این بخش هم می‌توان به همانچه که درباره خواندن او گفته شد، اشاره کرد.
با این حال فراموش نکنیم که گاه آهنگسازان و صاحبان ایده اثر، خود را کاملا در راس اجرا قرار می‌دهند که حال ممکن است نتیجه‌ای مثبت یا منفی حاصل شود؛ درست همانند سینما که کارگردان خود بازی در نقش اصلی را برعهده می‌گیرد.
در این اجرا همانطور که اشاره شد، موسیقی محوریت داشت و به همین سبب در بخش‌های پایانی شاهد تک‌نوازی‌هایی بودیم که فضایی شاد را برای مخاطبان رقم می‌زد.
دیدگاهتان را بنویسید