موسیقی فولکلور، موسیقی توصیفی از زندگی مردمان روستاهایی است که ساز و آواز با روند روزمرگی آنها گره خورده است. درواقع موسیقی بومی به نوعی روایتگر زندگی کسانی است که صبح تا شب در شادی و غم، تولد و مرگ، کار و عبادت و … موسیقی نقش پررنگ و جداناشدنی دارد و همین مسئله باعث شکل گیری گونه های مختلفی چون موسیقی کار، موسیقی تولد، موسیقی مرگ، موسیقی مذهبی، شادمانه ها و بسیاری دیگر شده که در هر منطقه بسته به گویش و پوشش و فرهنگشان تفاوتهایی با هم دارد.

شاید قرن هاست که این موسیقی سینه به سینه از نیاکان به نسل امروزی راویان موسیقی بومی رسیده است و متاسفانه به دلیل عدم ثبت و ضبط آیین های مختلف موسیقایی کشورمان، با مرگ پیشکسوتان موسیقی فولکلور در هر منطقه گنجینه ارزشمند موسیقی بومی کشورمان در زیر خاک مدفون شده است و شاید امروزه هم بواسطه تغییر شرایط زندگی و مدرنیته، دیگر نسل امروزی به سراغ سازهای منطقه خود نمی روند و به انواع دیگر موسیقی ها روی آورده اند.

سالهاست پژوهشگران موسیقی بومی نیز این هشدار را می دهند که اگر این روند ادامه یابد از موسیقی محلی و فولکلور ایران چیزی برای آیندگان نمی ماند البته طی دهه های اخیر ضبط هایی هر چند کم در مناطق مختلف صورت گرفته اما گستردگی موسیقی بومی ایران جای کار بسیاری دارد. در کنار مجموعه های ضبط شده و جشنواره هایی با موضوع پرداختن به أنواع موسیقی بومی، برخی هنرمندان با تولید آلبوم های موسیقی خود توجه خاصی به موسیقی محلی داشته اند در واقع با این شیوه هم نام راویان موسیقی نواحی را زنده نگه داشته اند و هم اینکه این روزها و در هجوم انواع موسیقی های نه چندان مناسب ، با پرداختن به ملودیهای موسیقی نواحی ، گوش نسل امروزی را با این گنجینه عظیم و فاخر آشنا می کنند.

نمونه بارز این توجه و پردازش را می توان در آلبوم موسیقی «با هم» دید. آلبومی به آهنگسازی برزو امیری و خوانندگی حمید خزاعی که با تقدیم این اثر به مرحوم غلامعلی پورعطایی دوتارنواز و خواننده شاخص موسیقی خراسان، مخاطب در مواجه با دو اثر خراسانی قرار می گیرد.

توجه به موسیقی فولکلور در تولید یک آلبوم موسیقی اولین بار نیست که از سوی برزو امیری صورت می گیرد چرا که او همیشه در آلبوم ها و حتی کنسرتهایش سعی کرده این رویه را حفظ کند به طوری که از سال ۱۳۸۴ با تشکیل گروه موسیقی «ترنگ» یک بخش اجراهای صحنه ای را به موسیقی مناطق ایران اختصاص داده است در واقع او معتقد است که در شرایط کنونی موسیقی نواحی مخاطب ندارد،بر این اساس تمرکزم را روی موسیقی محلی گذاشتم و سعی کردم به همه موسیقی های مناطق ایران در کنار موسیقی منطقه خودم؛ کرمانشاه بپردازم.

تنظیم دوباره قطعات موسیقی نواحی یکی از شاخصه های آلبوم ها و اجراهای صحنه ای برزو امیری آهنگساز و نوازنده است او در تمامی کنسرتهایش موسیقی های نواحی ایران را با تنظیم خودش در اختیار مخاطبان قرار داده است. همچنین در آلبوم «با هم» نیز دو قطعه موسیقی خراسانی یعنی «نوایی نوایی» و «زلفا یارم»را نه تنها با تنظیم جدید بلکه با صدای حمید خزائی خواننده موسیقی ایرانی ارائه کرده است و معتقد است که وقتی آثار فولک توسط خواننده ها بازخوانی می‌شوند بواسطه دارا بودن کلام فارسی خیلی زیاد پایبند به لهجه نیستند و هر خواننده ای می‌تواند آنها را به راحتی اجرا کند.

درست است که امیری از خوانندگان محلی بهره نمی برد اما حضور سازهای بومی در اجرای هر قطعه حال و هوا و لحن آن موسیقی را به مخاطب منتقل می کند و این خود نوعی معرفی موسیقی و سازهای مناطق مختلف ایران به مخاطبانی است که این روزها این سبک از موسیقی را کمتر می شنوند و این نیز راهی برای شنیده شدن موسیقی فولکلور در میان انواع نامناسب موسیقیهایی است که گوش مردم را احاطه کرده اند .البته نمی توان نقش پررنگ مرکز موسیقی حوزه هنری در انتشار این اثر را نادیده گرفت چرا که آلبوم«با هم» ۱۰ سال پیش تولید شده و بواسطه عدم توجه تهیه کنندگان موسیقی و نبود اسپانسر ، نتوانسته بود در دسترس عموم قرار گیرد که خوشبختانه با حمایت مرکز موسیقی حوزه هنری این امر محقق شد.