علیرضا امینی_موسیقی ایرانیان: اقتصاد موسیقی یک علم است و ریشه های نقصان در آن ناشی از جهل های متعدد می باشد. موسیقی اصیل ایران دو دهه است که با افت شدید اقتصاد موسیقی مواجه شده و همیشه نهاد های مدیریتی موسیقی به نحوی این معضل را جلوه داده اند که هنرمندان موسیقی مشکل را از چشم دولت و سیاست های کلان مملکتی ببینند و هنرمند آرام ما به هنرمند ناراضی و عصیانگر تبدیل شده و در این آب گل آلود همان مدیران حد واسط به مدد ارتباطات هزارداماد ، مانند تشکیلات ماسونری پهلوی، سود های کلان کردند و میزهایشان عریض تر شد و املاک و اموالشان متعدد تر.
در دو دهه گذشته همان سیستم معیوب مدیریتی جریان فرهنگی کشور را به سمت موسیقی مبتذل پاپ هدایت کرد و افرادی که داعیه شاگردی اساتید قدیم و اصیل و حفظ ردیف میرزاعبدالله را داشتند در جشنواره موسیقی فجر بخش پاپ راه انداختند و با دسیسه بخش حمایتی بودن بهترین سالن ها را به اجراهایی دادند که انواع مدل های مو و شلوار و آرایش از مخاطبین آن قابل نسخه برداری بود.
این بخش حمایتی سودی برای موسیقی اصیل و فاخر ایران نداشت ولی آب و نانی برای همان مدیران حد واسط داشت که توانستند دوام و بقای خود را تضمین کنند و بخورند و بخورانند.
این مهم با ورود نهادهای نظارتی مانند سازمان بازرسی کل کشور و حراست های فرهنگی سازمان های مرتبط قابل نقد و تحلیل است و با بررسی چند دوره جشنواره فجر که بخش پاپ داشته است انجام می شود؛ و قرارداد های عیان و پنهان مربوط به آن براحتی قابل آسیب شناسی و آفت کشی است.
در دو سال گذشته که بدلیل بیماری منحوس کرونا این آقایان دستشان از رونق اقتصادی موسیقی های آنگونه مبتذل و پولساز کوتاه شد و با سررسید اقساط ودیر شدن قول هاشان به خانواده و دوستان مواجه شدند باید راهکار جدیدی برای این معضل بی پولی خودشان پیدا می کردند که در این میان هرگز مشکل معیشتی و روحی و هنری جامعه موسیقیدانان ملی کشور دیده نشد و هنوز هم نمی شود.
در طرحی خود ساخته و به خود بازده! مشاورین دفتر موسیقی و انجمن موسیقی که خودشان از صاحبان شرکت های فرهنگی و هنری و نشر و تولید موسیقی هستند طرحی را تصویب نمودند که قرار است از شرکت های فرهنگی و هنری موسیقی ۱۵۰ آلبوم هر یک به ارزش چندین میلیون ریالی خریداری شود و به مالیکت انجمن منتقل گردد.
حال سوال های زیر برای اذهان بیدار مطرح می شود:
۱- چرا باید مشاوران و طراحان دفتر موسیقی و انجمن موسیقی اداره ارشاد و فرهنگ هنر ما از صاحبان شرکت های موسیقی باشند ؟
۲- چرا مبالغی با این حجم عددی که عیان می شود و پنهان آن را خدا داند باید به جیب شرکت های فرهنگی و هنری برود؟ جهت توضیح و تنویر باید گفت شرکت های فرهنگی و هنری در دو دهه گذشته عمده فعالیتشان اخذ مبالغی از هنرمندان برای تشکیل پرونده و گرفتن مجوز شعر و موسیقی برای هنرمندان موسیقی بوده است که در اساس چرا باید این دلالی هنری برای این شرکت ها ایجاد شود؟ و بعد این شرکت ها با اخذ مبالغی از هنرمند برای تکثیر و تولید و بسته بندی آلبوم او مجموعه آثارش را تولید می کردند تا درصدی از فروش به او بدهند، پس شرکت هزینه اخذ مجوز را گرفته است، هزینه تولید و تکثیر و بسته بندی را هم گرفته و در خیلی موارد امتیاز اثر هنرمند را هم گرفته است و قرار می شود از فروش به هنرمند درصد بدهد؛ پس تا اینجا هنرمند همه هزینه ها را انجام داده و پولی هم به جیب شرکت ریخته است و منتظر بازگردان حقوقی است که هرگز بازگردان نخواهد شد چون شرکت بدون نام معروف در خوانندگی اثر تلاشی برای تبلیغ و معرفی اثر نمی کند چون سود کوتاه مدت خود را گرفته و کالایی در انبارش دارد که در نهایت بصورت وزنی به خریدار ضایعات هم اگر بفروشد سود بلند مدت هم می کند و سود میان مدت هم از فروش بصورت تیراژی، که خود هنرمند تلاش کرده است و دوستان خانواده او از اثرش خریده اند را برده و بخشی را هم اگر صادقانه رفتار کرده باشد به هنرمند با چک های مدت دار داده است.
پس هنرمند فقط در سود میان مدت اثرش که سود قلیلی است سهم اندکی دارد.و اکنون با طرح کج اندیشانه مشاورین شرکت دار دفتر موسیقی و انجمن موسیقی قرار است سود بلند مدت اثر به شرکت ها پرداخت شود و هنرمند در کجای این طرح است خدا می داند چون شرکت ها به یقین آثاری را معرفی خواهند کرد که امتیازش را دارند و هنرمند سهمی در این سود نخواهد داشت.
۳- نکته مهم تر این است که اگر کارشناسان سازمان بازرسی و حراست های فرهنگی مرتبط یک بررسی موشکافانه انجام دهند متوجه می شوند که مدیران حد واسط در دوران تصدی پست خود یک شرکت یا موسسه ثبت کرده اند و براحتی مجوز گرفته اند و اگر یک کارشناس خبره از تاریخ تشکیل پرونده درخواست آنها تا تاریخ صدور مجوزش را بررسی کند و طول این مدت را با یک فرد هنرمند غریبه برای سیستم مقایسه کند متوجه می شویم که چقدر طول مدت زمان برای این مدیران کوتاه است و مراحل به تسهیل انجام شده و این سوئ استفاده از میز و منصب را چگووه باید توجیه کرد که در این وانفسای اقتصادی هم باز پول ها قرار است به جیب همین موسسات و شرکت ها برود.
۴- اگر بودجه ای برای حمایت از موسیقی تخصیص شده است چرا باید در اختیار انجمن موسیقی قرار بگیرد که متصل به شاکله دولت است و از این جیب به آن جیب می شود؟
۵- خانه موسیقی ایران یک تشکل صنفی است و برای مشکلات موسیقی دان ها گام بر می دارد پس باید در این فرآیند حضور داشته باشد و مدیریت اجرایی و تصمیم گیری انتخاب هنرمند اصیل و فعال بعهده اش باشد.
۶- تخصیص اینگونه مبالغ باید برای حمایت موسیقیدان ها باشد یعنی اگر انجمن موسیقی بواقع دلسوز است چرا اعلام نمی کند از هر هنرمند با مبلغ چهار یا پنج میلیون تومان یک اثر می خرد و حدود ۵۰۰ هنرمند فعال می شوند و ۵۰۰ اثر خوب در مجموعه جمع می شود که می تواند در سایت ها گذاشته شود و با سهمی از خرید ها و دانلود ها باز هنرمند را حمایت کنند؟
۷- آیا نمی شود با این حجم پول یک برنامه ثابت کنسرت های آنلاین حمایتی طراحی کرد تا هر شب مردمی که برای تعطیلات کرونایی در منزل مانده اند بتوانند در ساعات مشخصی اجراهای خوب ببینند و هنرمند هم خودش تبلیغ کند و بجز پول کمی که برای اجرا گرفته است سهمی از ترافیک اینترنت آن پلتفورم را داشته باشد تا تامین معیشتی هنرمند بهتر اداره گردد؟ که البته اگر طراح این اجراها مثل مجموعه های قبلی باشد که باز بخواهیم غم و غصه را با موسیقی ارائه شده به خانه های مردم ببریم باز هم کاری برای هنر موسیقی و هنرمند موسیقی نکرده ایم.
۸- مهمتر از همه آیا دفتر موسیقی و انجمن موسیقی آنقدر وامانده است که باید در دام افکار خود پندار گونه شرکت های فرهنگی و هنری یعنی همان مدیران یا فرزندانشان بیفتد ؟
با این موارد بسیار خرسند می شوم که در دولت جدید میز و بارگاه اینجور مدیران حد واسط برچیده شود چون قرار نیست برای موسیقی کاری بکنند و بازهم می آیند تا جیب های خودشان را پر کنند و بروند. پس از ریشه اگر موسیقی و دفتر موسیقی و انجمن موسیقی برچیده شود هم موسیقیدان ها تکلیفشان روشن است هم دیگر آنگونه اجراهای پاپ حمایتی که مملو از رژ لب و مژه مصنوعی و موهای آلاگارسون شده است و بیشتر به شوی مد جوانان منحرف نسل معیوب ما شبیه است بساطشان جمع می شود و خیال همه ما راحت خواهد شد.
اگر دفتر موسیقی در یکی از نهادهای اطلاعاتی و امنیتی تشکیل شود موسیقی دان ها خیاشان راحت تر است یا تصمیم میگیرند مثل بعضی از هنرمندان اول انقلاب کار مناسبتی می سازند و تامین می شوند یا مثل تعداد دیگری از هنرمندان معیشت سخت را می پذیرید و کنار می نشینند و شاید هم مثل عده قلیلی مشاغل دیگری را انتخاب کنند و از این وادی بگذرند.
گرچه ایمان دارم اگر نیروهای متخصص و مدیر غیر موسیقیدان و غیر شرکت دار و غیر موسسه دار در راس کار قرار بگیرند دردسر جامعه هنرمندان موسیقی خیلی کمتر است چون این افراد بدون حب و بغض با چند جلسه و بررسی عدم خطر امنیتی یک اجرا یا یک اثر و نیز بررسی رزومه هنرمند او را حمایت می کنند و روند کار هنری و فعالیت اجتماعی و اقتصادی هنرمند موسیقی تامین و تسهیل می گردد.
امیدوارم هرچه زودتر بتوانیم برای درخواست هایمان به اداره ای برویم که مجبور نباشیم نگران چشم حسد مدیران حد واسط باشیم چون این مدیران با اندک هنری که دارند و پدرانشان برای راحت شدن از شر این غرورهای کاذب برایشان مجوزی دست و پا کردند و رهایشان کردند و راحت شدند! همیشه اخلال گران جریان درست فرهنگ و هنر و نیز آفت اقتصاد موسیقی اصیل و فاخر ایران هستند.
علی رضا امینی
موسیقیدان
منتقد و محقق و فعال رسانه ای موسیقی اصیل ایران
دیدگاهتان را بنویسید