حمیدرضا عاطفی
حمیدرضا عاطفی(رئیس کانون پژوهشگران خانه موسیقی ایران) در یادداشتی به برخی مسائل و حواشی پیش آمده پیرامون «ثبت شهر ملی تنبور» پرداخت.
به گزارش «موسیقی ایرانیان» و به نقل از خانه موسیقی، یادداشت حمیدرضا عاطفی (رئیس کانون پژوهشگران و معاون اجرایی خانه موسیقی) در خصوص موضوع ثبت شهر ملی تنبور و برخی مسائل و حواشی پیش آمده در پیرامون این موضوع به شرح زیر است:
اخیرا شهر دالاهو به عنوان شهر ساخت ساز تنبور به ثبت ملی رسید؛ خبری که واکنش های متعدد و متفاوتی را در پی داشت. اما این بار، خبری ملی که علی القاعده باید موجب خرسندی و شادمانی اهالی فرهنگ و هنر در سراسر کشورشود، چنین بازتابی نداشت!… گویا بجز برخی اهالی همان شهرستان دالاهو و مسئول مستقیم میراث در اداره کل کرمانشاه کسی را آنچنان که باید شادمان نکرد!
هنرمندان و فعالان آن منطقه با محوریت اداره کل میراث استان در یک دو سال گذشته فعالیت های مجدانه ای برای به ثمر رسیدن این طرح داشتند و هنگامی که سال گذشته پیش خبراین بحث منتشر شد چنین قرار بود که این شهر به عنوان “شهرملی تنبور” به ثبت برسد اما متعاقب اعتراض تنبورنوازان و هنرمندان دیگر شهرهای استان و نامه خانه موسیقی در تحذیر مسئولان به انجام این کار که اشاره کرده بودند قطعا انجام چنین کاری موجب نقار و تفرقه بین هنرمندان استان خواهد شد و به نوعی تبعیض قائل شدن بین هنرمندان شهرهای صحنه، گوران،کرند و دالاهو است، طرح مسکوت گذاشته شد، اما متاسفانه برخی مسئولان و ذی نفعان محلی که به منطق مخالفت کارشناسان بی توجه بودند کوتاه نیامده ومترصد فرصتی دیگرشدند تا به اصطلاح رنود با چراغ خاموش و با تمهیدات دیگری به مقصد خویش دست یازند.
یکی از تمهیدات متصدیان امر افزودن واژه “ساخت ساز” به پیشنهاد قبلی یعنی “شهرملی تنبور” بود و دالاهو را تحت این عنوان،یعنی “شهرملی ساخت ساز تنبور” اعلام و به سرعت به ثبت رساندند چرا که این موضوع یعنی بردن بحث ثبت ملی شهر دالاهو در زیر مجموعه صنایع دستی میراث ، دست بانیان را برای انجام این کار که با مخالفت گسترده کارشناسان مواجه شده بود باز تر می کرد. گفتنی است که طبق قواعد وزارت میراث، ثبت ملی ساخت ساز ربطی به محتوا و موضوع اصلی و قبلی حضرات، که موسیقی تنبور است نداشته و مشمول قوانین و قواعد معاونت صنایع دستی است.
جالب اینکه شنیده شده که مسئولان و مشاوران امر در جلسات کارشناسی گفته اند که کسی متوجه واژه ساخت تنبور در جلوی شهر دالاهو نمی شود و بعد از مدتی این شهر به همان نام “شهر ملی تنبور” شناخته خواهد شد! و جالب تر اینکه خودشان هم درمصاحبه ها و اخبار متعددی که از رسانه های استان منتشرشده، کمتر از این واژه ساخت استفاده کرده و بیشتر تمایل به معرفی دالاهو به عنوان شهر ملی تنبور نشان داده اند.
اینکه مسئولان مربوط و مشاوران هوشمندشان چطوری فکر کرده اند که این ترفند را کسی متوجه نخواهد شد و بهره هوشی مخاطبان عام و خاص را خیلی از بهره هوشی خودشان پایین تر فرض کرده اند بماند!
ناگفته نماند که هر حرکت فرهنگی بویژه در حوزه هنر ملی و باستانی که به تحکیم پایه ها و مایه های اصلی و اساسی فرهنگ و هنر ملی و بومی کمک کند قطعا مورد اقبال فرهیختگان و فرهنگیان راستین جامعه قرار می گیرد اما جای تاسف است که مسئولان استان و دیگر مسئولان بالادستی به نظرات کارشناسان و زبده گان فرهنگی و حتی به نظر نهاد صنفی و تخصصی موسیقی کشور که جایگاه والا و بالایی به لحاظ دیدگاه کارشناسی دارد وقعی ننهاده و بدون کمترین توجهی به خواست و نظر دیگر هنرمندان و بزرگان شهرهای اطراف و اکناف استان که سابقه چند صد ساله در نوازندگی تنبور دارند،صرفا با رابطه شخصی وبرای دلخوشی دور همی تعدادی از دوستانشان دست به کاری در این سطح می زنند.
و شگفتا که برخی افراد مسئول و دخیل در این امرهنگامی که با اعتراض دامنه دار و مستدل معترضین مواجه می شوند با دستپاچگی تمام و با طرح مطالب خلاف واقعیت و با هدف دفاع از عمل مغایر با اصول و ضوابط کارشناسی شده برآمده و می فرمایند که در دالاهو بیش از یکصد کارگاه ساخت تنبور وجود دارد در حالی که به جرات می توان گفت که کمتر از یک دهم این تعداد هم در این شهرستان موجود نیست و یا از خبر تحیرآور فروش بیش از ۱۵ هزاردلار سازتنبور در سال گذشته دم می زنند!
این یادداشت بنا ندارد سخن واضح، روشن وصائب کارشناسان در زمینه برشمردن تبعات بسیار منفی و دورنمای تاریک این تبعیض و پارتی بازی آشکار را تکرار کند و فقط از کارشناسان و مسئولان مدعی دلایل ثبت ملی این شهر درخواست دارد برای همین دو ادعای خود سند ارائه بدهند که اگر چنین کنند بر نگارنده این یادداشت اثبات خواهد شد که ریگی در کفش مسئولان نبوده است!
دیدگاهتان را بنویسید