تلاش مهران مدیری برای حرف کشیدن از آقای پرستار

مدیری درباره شروع فعالیت این زوج سوال کرد که مصطفایی گفت:حدود ۹ سالی است که سابقه کار پرستاری دارم، من و همسرم متولد کرمانشاه هستیم و به دلیل اینکه همسرم در گلپایگان زندگی می‌کرد بعد از ازدواج به گلپایگان رفتیم.

این پرستار توضیح داد:بیشتر همکارانم نیز مانند ما از خانواده و فرزندانشان دور بودند. بخش ما در بیمارستان از ۶ اسفند ۹۸ به بیماران کرونایی اختصاص پیدا کرد، پرستاران زیادی در سراسر دنیا و ایران  این شرایط را تجربه کردند.

در بخشی از برنامه مدیری به همسر کتایون مصطفایی گفت: شما همیشه اینقدر کم حرف هستید البته مرد کم حرف برای همه خانم‌ها بهترین اتفاق است.

مصطفایی در ادامه توضیح داد:من یک دختر ۶ ساله ویک پسر دو ساله دارم. من به دلیل وابستگی به فرزندانم  تا ۱۵ اسفند مقاومت کردم تا بچه‌ها کنارما در خانه باشند، اما بچه‌ها اذیت می‌شدند چرا که درک این موضوع برای بچه‌ها سخت بود و قرار شد آنها را  مادر شوهر بسپاریم. تا اینکه ۲۱ فروردین ۹۹ بعد از ۳۵ روز بچه‌ها را دیدیم.

وی درباره ازدواج خودگفت: ما در یک مراسم عروسی همدیگر را دیدیم البته فامیل بودیم و بیشتر خانواده‌ها صحبت کردند و ازدواج سنتی بود.

در بخش دیگری مدیری به همسر کتایون مصطفایی گفت: من باید شما را به حرف بیاورم، اما او همچنان کم حرف بود.

مرادی فقط در بخش کوتاهی گفت: من بعد از ازدواج با همسرم و به خاطر علاقه همسرم به پرستاری، به این کار علاقه مند شدم  و دوره کمک پرستاری خواندم و در حال حاضر چهار سال است که مشغول به کار هستم.

مصطفایی درباره شرایط بیمارستان و پرستاران در دوران کرونا گفت:در دوران کرونا به دلیل اینکه بیماران همراه ندارند بیشتر در همه امور خود به ما وابسته هستند. من با کمبود امکانات مواجه نبودم، اما در بیمارستان کمبود نیرو داشتیم. ما کار خودمان را انجام‌ می دادیم و اتفاق ویژه‌ای برای ما صورت نگرفته است، فقط قدردانی و تشکر داشتیم. البته در این سالها هیچ کسی ما را نمی‌دیدید، اما با کرونا دیده شدیم.

مدیری از آن‌ها سوال کرد اگر یک ماه مرخصی به شما بدهند، چکار می‌کنید که خانم مصطفایی گفت: من میروم از پدرم مراقبت می‌کنم چراکه ایشان دو ماهه عمل قلب باز انجام داده ام و من بعد از عمل تا حالا پدرم را ندیده ام.

مدیری درباره ویدئوها و حرکات موزون پرستاران برای روحیه دادن به بیماران سوال کرد که کتایون مصطفایی پاسخ داد:در بیمارستان ما هم این اتفاق رخ داد و این برای روحیه بیمار بسیار تاثیر گذار بود. حتی یک پیرزن بعد از دیدن این کار غذا خورد و لبخند زد که با این لبخند در دل یک پرستار قند آب می‌شود.