صابر ابر: ترامپ تو چقدر بی‌چیزی

«آقای ترامپ من از پایتخت ایران با شما حرف می‌زنم. از تهران. از کشوری که جنگ را دیده، چشیده! مادرهایی دارد که منتظر و داغ‌دار از رفتن‌ها و برنگشتن‌های فرزندانشان، اشک را شیشه کرده اند. از جایی که واقعیتش از تصویری که شما برای جهان می‌سازید و ساخته‌اید، فرسنگ‌ها فاصله دارد.

ما مردمی هستیم که اگر از طرف همه نگویم؛ اما اکثریت ما به صلح با جهان خوشحالند. آقای ترامپ من و ما از خیلی چیزها ناراضی هستیم و اختلاف خودمان بین خودمان حل‌شدنی‌ است. کمی دیر یا زود! اما اصلاً لازم نیست شما دلیل خشونت خودتان را حمایت از ما بدانید.

آقای ترامپ تو چقدر بی‌چیزی! چقدر حقیر و افسرده‌ای! تو از نشنیدن جواب سلام غمگینی! کاش یک هزارم جای تو را داشتم، مهمانی می‌دادم برای صلح در جهان! در کودکی به تو چه گذشته که این‌ همه خشم را با خود از امروز به فردا حمل می‌کنی؟!

آقای ترامپ به جای پیغام‌های پی‌درپی، از اموالت برای خاموش کردن آتشی در جهان استفاده کن تا روشن کردن آتشی دیگر… برایت آرزوی آرامش دارم، چون نبودنت دستِ من نیست.»