درخشش این «زن» در تاریخ از نگاه فریشلر آلمانی تا محققان سُنی

از نگاه مولف مسیحی آلمانی
کورت فریشلرآلمانی که کتابی نسبتاً مفصل در ارتباط با امام حسین نوشته است رسالت حضرت زینب را به خوبی بیان کرده است. وی می‎نویسد: «بعد از آنکه تمام اسیران وارد مجلس عبیدالله بن زیاد شدند و نشستند، زینب دخت امام علی بن ابیطالب و خواهر امام حسین وارد شد، علت تاخیر ورود زینب این بود که وی مسئولیت اداره امور اسیران را داشت و قبل از اینکه وارد بر حاکم عراق شود دقت کرد که هیچ یک از کودکان در خارج نمانند یا اینکه گم شوند و غذای کودکان را خود می‎داد و همواره در موقع غذا دادن شماره غذاها و شماره کودکان را تطبیق می‎کرد که مبادا طفلی بی‎غذا بماند و چون تقسیم کننده غذا بود بعضی از اوقات حتی یک لقمه برای او نمی‎ماند و با گرسنگی بسر می‎برد… عبیدالله بن زیاد گفت: خدا را شکر می‎کنم که نشان داد شما ناحق هستید… زینب گفت: خدا را شکر می‎کنم که ما را از هر گونه آلودگی مصون کرد و مردان ما در تمام عمر با امانت و تقوی و صداقت زندگی کردند… خداوند پاداش برادرم حسین را داد و او اینک در بهشت با جدش رسول خدا بسر می‎برد. آنهایی که او را کشتند هم در این دنیا ملعون و سرافکنده می‎شوند و هم در آن دنیا»
کورت فریشلر بعد از آنکه به شجاعت حضرت زینب در مجلس یزید در شام اشاره می‎کند، خطبه تاریخی آن حضرت را ذکر کرده است. وی می‎نویسد، «مضمون قسمت اصلی نطق زینب دختر علی که بدون وقفه و فی البداهه ایراد شد از این قرار است» و سپس این خطبه مهم را آورده است. سپس می‎نویسد: «هنوز صحبت زینب تمام نشده بود و کسانی که در مجلس یزید حضور داشتند بدقت سخنان آن زن را می‎شنیدند و از شجاعت وی حیرت می‎کردند تا آن روز کسی جرأت نکرده بود که آن طور صریح و بدون پرده ظلم و فسق و رشوه خواری دستگاه خلافت یزید بن معاویه را رودررو و با حضور شاهدان و مستمعان زیادی به او بگوید. حتی در دوره معاویه، پدر یزید با این که وی نسبت به پسرش مردی معتدل و آرام بود کسی جرأت نکرد آن طور بی‎پرده و صریح صحبت کند» این نویسنده در پایان کتابش این سؤال را مطرح می‎کند که آیا نفرین زینب نسل اموی را از بین برد؟ و سپس در جواب این سؤال می‎نویسد: «… آنگاه بر اثر طول مدت خلافت بنی عباس، حتی نام امویان هم از بین رفت و تو گوئی نفرین زینب بنت علی آنها را به کلی نابود کرد. امروز در سراسر جهان اسلامی یک نفر وجود ندارد که بگوید وی از نسل بنی امیه است»

از نگاه مورخ معروف اهل تسنن اهل موصل
ابن اثیر جزری، مورخ و محدث اهل تسنن اهل موصل در کتاب خود «الکامل» می نویسد: «زینب دختر علی بن ابی طالب، مادرش فاطمه دختر رسول خدا بود. او در زمان پیامبر خدا به دنیا آمد و مقداری از زندگی آن حضرت را درک نمود.
زینب تنها خانم متفکر و دانشمندی بود که از قوت فکر بالایی برخوردار بود. پدرش وی را به ازدواج عبدالله بن جعفر درآورد. خداوند به وی فرزندانی عنایت کرد که نام آنان علی، عون اکبر، عباس، محمد و ام کلثوم بوده است.
او در واقعه کربلا همراه برادرش حسین بن علی بود. بعد از شهادتش به همراه قافله روانه شام گشت و در برابر یزید بن معاویه خطبه‌ای شیوا و پرمعنی ایراد کرد که در کتابهای تاریخی ذکر شده. ایراد آن خطبه درایت و عقل و اندیشه و قدرت بالای قلبی وی را می‌رساند.»

از نگاه بانوی مولف سُنی مصری
عایشه بنت الشاطی، محقق سنی مصری در کتاب قهرمان کربلا، ابعاد شگفت انگیزی از جایگاه تاریخی حضرت زینب را به تصویر قلم خود کشیده است. او می نویسد: « نام این زن، در تاریخ ما و تاریخ انسانیت، بامصیبتی قرین گردیده و آن مصیبت کربلاست…
بر دوش بانوی بانوان زینب، در این مصیبت جانگداز، وظیفه ای بسیار بزرگ بوده، بلکه بعضی از آن ها او را «بطله کربلا» نامیده؛ زیرا وی نخستین بانویی بود که در آن وادی خطرناک نمایان شده و درخشیده است تا مجروحان را پرستاری کند و با محتضران همدردی نماید، و برای قربانیان و شهیدانی که قطعه قطعه و پاره پاره در آن بیابان افتاده بودند و مرغان هوا و درندگان وحشی پیکرهاشان را می­جویدند، بسوزد و اشک بریزد.
ولی عقیده من آن است که، زینب وظیفه بزرگ خود را پس از این مصیبت آغاز کرده است، زیرا او از طرفی باید زنان اسیر بنی هاشم که مردانشان را از دست داده اند  سرپرستی کند واز طرفی باید با جانبازی از جان جوانی بیمار(علی بن حسین زین ­العابدین) دفاع کند، که اگر زینب نمی بود، کشته می شد و باکشته شدن او دودمان امام برچیده می گشت.
اضافه براین، وظیفه ای بزرگتر بر دوش زینب بود؛ زینب وظیفه داشت نگذارد کهاین خون مقدسی که ریخته شد، به هدر رود. گمان ندارم مبالغه باشد، و یا زیاده­روی کرده باشم، اگر بگویم، زینب کسی بود که پس ازوقوع این کشتار، آن را مصیبتی جاوید و فراموش نشدنی قرار داد.
زینب، پس از فاجعه کربلا زنده نماند، دردها و رنجهایی که کشیده بود، به اندازهای نبودکه بتوان تحمل کرد و طاقت آورد. ولی در آن مدت کوتاهی که زندگی کرد، توانست دردلهای شیعیان، آتش خون و اندوهی را بیفروزد که تا امروز زبانه بکشد و خاموش نگردد. وکسانی را که اهل بیت پیغمبر (صلی الله علیه وآله )را تسلیم دشمنان کردند، به بدبختی وخواری وسوزش پشیمانی بیندازد.»

از نگاه مولف سُنی کتاب «زینب، دخترعلی»
علی احمد شبلی، اهل تسنن و مولف کتاب «زینب، دختر علی» است. او دراین کتاب نوشته است: « زینب دخترزهراء و امام علی (رضی الله عنهم) در خانه نبوت تولدی مبارک داشت و رشدی کریمانه و پاک که خداوند امور او را برعهده داشت.
جد بزرگش و پدر و مادرش به او توجه وعنایت داشتند تا اینکه زبان باز کرد و پدرش به تعلیم وتربیت و تهذیبش پرداخت. پس علم، حکمت، دین، فقه، ادب و روایت حدیث و اخبار را یاد داد و از روح وجان خودش شجاعت و پایداری و یقین محکم را به دخترش منتقل کرد پس عقل و فکری والا، رای و ایده ای دلسوزانه، قدرت، استوای و ایمان به او داد.

از نگاه مولف شافعی مذهب در رساله «زینبیه »
جلال الدین سیوطی، مولف شافعی مذهب در رساله «زینبیه » خود نوشته است:« زینب در زمان جدش رسول خدا پا به عرصه جهان گشود و در دامن وی پرورش یافت. او هوشمندی توانا و دوراندیش و دارای قلبی پرقوت و پرصلابت بود». سپس می افزاید: «حسن بن علی هشت سال قبل از رحلت پیامبر خدا و حسین بن علی هفت سال قبل از آن و زینب کبری نیز پنج سال قبل از رحلت آن بزرگوار به دنیا آمده اند، پس زینب پنج سال از عمر خویش را در کنار پیامبر خدا گذرانده و تربیت یافته است.

زینب، دختـر علـی بن ابـی طالـب، از جـملـه زنان بـا فضیلت و بزرگواری است که دوراندیشی و فکر با عظمتی داشت. او همراه برادرش حـسین بن علی در واقعه کربلا حضور داشت به امر یزید بن معاویه آن خانم را به همراه دیگر اسراء به شام و شهرهای مختلف بردند که در شام زینب کبری در برابر یزید خطبه‌ای غراء خواند….»

از نگاه نویسنده مصری در مجله «الاسلام »
محمد غالب شافعی مصری که که از نویسندگان مقتدر مصری است در مجله «الاسلام » سال اول شماره ۲۷ علاقه و عشق خود را به حضرت زینب چنین می نگارد: «یکی از بزرگترین زنان اهل بیت از نظر حسب و نسب و از بهترین بانوان طاهره که دارای روحی بزرگ و مقام تقوی و آیینه سر تا پا نمای رسالت و ولایت بوده، حضرت سیده زینب دختر علی بن ابی طالب می‌باشد که به نحو کامل او را تربیت کرده بودند و از پستان علم و دانش خاندان نبوت سیراب گشته بود. به حدی که در فصاحت و بلاغت یکی از آیات بزرگ الهی گردید و در حلم و کرم و بینایی و بصیرت و تدبیر کارها در میان خاندان بنی هاشم و بلکه عرب مشهور شد و میان جمال و جلال و سیرت و صورت و اخلاق و فضیلت را جمع کرده بود. شبها در حال عبادت و روزها را روزه داشت و به تقوا و پرهیزگاری معروف بود.»

/۶۲۶۲