حسین عرفانی یک عاشق بود

لحظه به لحظه زندگی خاطره است و لحظه به لحظه کنار آقای عرفانی بودن خاطره‌ای فراموش نشدنی است. این خاطرات می‌توانست بیش‌تر باشد اما متاسفانه ایشان خیلی زود از میان ما رفتند، آقای بهرام زند هم همینطور. آقای عرفانی هیچگاه سرپرست دوبلاژ نبودند و فقط گویندگی می‌کردند. هریک از این عزیزان زمانی که از میان ما می روند یک بخشی از تاریخ و اصالت دوبله از میان ما می‌رود. آقای عرفانی زمانی که از بین ما رفتند خانواده دوبله عضو بزرگی را از دست داد.

ما کارهای زیادی با هم انجام دادیم و فقدان آقای عرفانی، آقای زند و دیگر عزیزانی که از میان رفتند برای صنف ما فاجعه است. همه این افراد زمانی که جوان بودند آمدند و به طبع همه با هم پیر شدند. آقای زند یا آقای عرفانی بسیار جوان بودند و نباید الان از میان ما می‌رفتند با رفتن آنها بخشی از وجود ما هم با آن عزیزان رفت.

آقای عرفانی آنقدر مسلط روی کار بود و آنقدر در نقشش فرو می‌رفت و کاراکتر را با احساس دوبله می‌کرد که اگر کسی نمی‌دانست آن فیلم دوبله است باور نمی‌کرد که این صدا، صدای شخصیت اصلی نباشد. نشانه توانایی ایشان هم همان فیلمی است که هفت شخصیت را صداسازی و دوبله می‌کردند. این کار بزرگی‌است. کمتر کسی را دیدم که این توانایی را داشته باشد و آنقدر هم مسلط باشد که هیچ یک از صداها مانند هم نباشد، حتی تشخیص این موضوع که یک نفر هفت شخصیت را می‌گوید برای مخاطب بسیار سخت بود.

عرفانی بسیار قوی صدا را تغییر می‌داد. البته آقای منوچهر اسماعیلی در راس همه گویندگان و کسانی قرار دارد که در تغییر دادن صدا مهارت دارند و استاد همه ما هستند.

در حال حاضر جوانانی وارد عرصه دوبله شده‌اند و صداهای خوب و قوی هم دارند و می توان گفت آینده دوبله کشور هستند اما هرگز آن صداهایی که در گذشته وجود داشت تکرار نخواهد شد. تمام پیشینیان ما در عرصه دوبله نابغه‌هایی بودند که تمام زندگی خودشان را صرف عشقشان کردند چرا که دوبله فقط عشق است و اگر کسی عاشقش نباشد هیچگاه در آن دوام نمی‌آورد.

حسین عرفانی هم یک عاشق بود، عاشقی که دیگر میان ما نیست اما عشقش همیشه برای ما باقی می‌ماند.

روانش شاد