آلبوم «موسیقی نو در ایران» -شماره‌ی ۳- با حضور علیرضا مشایخی، سینا فلاح‌زاده، علی رادمان، ارشیا صمصامی‌نیا، الناز سیّدی و سمیرا واثق‌نیا توسط انتشارات ماهور منتشر شد. رهبر آنسامبل «احمد فرج» است.
به گزارش سایت خبری و تحلیلی «موسیقی ایرانیان»، در این اثر فلوت را ژواو میرلس، کلارینت: روبرتو سرا سانتوس، کورش بهراد، هارپ: اورلی کمونال، ویلن: ماکسیم آلیو، ویلنسل: لورا سانچز باتالا، پیانو: علی رادمان، سید مطهر حسینی، اُبوا: بنیامین فیشر، سازهای الکترونیک: الناز سیدی،سه‌تار و سنتور: روزبه رحیمی نواخته‌اند.
«گروه موسیقی تهران» در سال ۱۳۷۲ توسط فریماه قوام‌صدری و علیرضا مشایخی تاسیس شد. از اهداف این گروه، آموزش و معرِّفى آهنگساز و نوازنده، و امکان طرح «موسیقى نو» در ایران بوده است. تأکید علیرضا مشایخى بر «موسیقى نو» از نقطه‌نظرهاى متفاوت، قابل بررسى و آثار او مصداقى از طرح بنیانى و مدوَّن «موسیقى نو» است. این آثار، بر پرسشهایى درباره‌ى چیستى موسیقى ایران، نسبت شرق و غرب و چیستى صدا گشوده هستند. گشودگى تفکُّر علیرضا مشایخى بر پرسش و آشکارگى پرسش در آثار او، سبب شده است تا «ایران» در اُفُق موسیقى به یک موضوع تبدیل شود. «شور» اپوس ۱۵، «شرق ـ غرب» شماره‌ى ۱ اپوس ۴۵، «اِستِتیک ایرانى» اپوس ۷۷، «میترا» اپوس ۹۰، «سمفُنى ایرانى» ـ سمفُنى شماره‌ى ۵ ـ اپوس ۱۱۲، «سمفُنى شماره‌ى ۸» اپوس ۱۴۷، «مِرکورى» اپوس ۱۹۶ و «تهران دوئال» اپوس ۲۰۷ را مى‌توان مثالهایى از این تبیین دانست. صورت‌بندی‌هاى علیرضا مشایخى از چگونگى طرح «موسیقى نو» در ایران و تبیین‌هاى حاصل از آن، بر بنیانى ایستاده است که در دوره‌ى معاصرِ تاریخ موسیقى، بى‌سابقه بوده است: طرح انضمامىِ نسبت موسیقى و تفکُّر. این نسبت، در اصطلاح «موسیقى تفکُّر» خود را آشکار کرده است. به بیان دیگر، طرح «موسیقى نو» در تبیین «موسیقى تفکُّر» نهفته است و پس از شرح این نسبت، راه براى طرح «موسیقى نو» در ایران نیز، گشوده و هموار مى‌شود. به بیان دقیقتر، «موسیقى نو» رابطه‌ى فراموش‌شده‌ى موسیقى و تفکُّر را یادآورى و «موسیقى تفکُّر»، ضرورت «موسیقى نو» را آشکار مى‌کند.
دیدگاهتان را بنویسید