مرجانه گلچین درباره باورپذیر بودن نقش‌های خود در تلویزیون و انتقادهایی که درباره تکرار نقش‌ها به او می‌شود، گفت: زمانی که در تیتراژ یک مجموعه نام مهران غفوریان،‌ یوسف تیموری و مرجانه گلچین به عنوان بازیگران نوشته می‌شود و به عنوان مثال شما به عنوان تماشاگر با شخصیت‌هایی همچون فرهاد و فرشید و آفاق در مجموعه زوج یا فرد که به تازگی پخش شد، همراه شدید و آنها دست شما را از قاب تلویزیون گرفتند و به داخل خانه‌های خود بردند؛ به نوعی با آنها زندگی کردید و دیگر نمی‌توان گفت که آن آدم را دیدم و تکراری بود. چراکه شما آن شخصیت را به عنوان آفاق باور کردید، پس آن بازیگر کار خودش را انجام داده است. فرشید را به عنوان برادر این آدم قبول کردید، پس او هم کار خود را انجام داده است.

وی افزود: کمدین بزرگی همچون چاپلین نیز با یک حرکت و با یک فیزیک در همه کارهای خود ایفای نقش کرده ولی اثرهای جدیدی را از خودش به جا گذاشته است. مگر می‌توان کمدین‌های بزرگ دنیا همچون چاپلین را هم تکراری دانست. در واقع موقعیت‌های داستان‌هاست که موقعیت‌های تازه‌ای را برای بازیگر به وجود می‌آورد. بر همین اساس باید بگویم که به عقیده من، این حرف که بازیگری خودش را تکرار کرده، معنی ندارد.

این بازیگر در پاسخ به این پرسش که در ایفای نقش‌های مختلف تا چه اندازه برای رسیدن به شخصیت مورد نظر، مرجانه گلچین را فراموش می‌کند، اظهار داشت: خیلی زیاد. آنهایی که من را می‌شناسند، کاملا به تفاوت پشت صحنه من با آنچه در جلوی دوربین می‌بینند، واقف هستند. اتفاقا من آدم خجالتی هستم. یعنی اگر در یک جمعی قرار بگیرم، معمولا در گوشه هستم و خیلی اهل خودنمایی نیستم. خودم نمی‌دانم که چه اتفاقی در جلوی دوربین برای من می‌افتد که به کل آدم دیگری می‌شوم.

وی ادامه داد: اصولا آنها که خیلی خوب من را می‌شناسند، متوجه تفاوت پشت و جلوی دوربین من شده و بارها در این باره به من گفته‌اند که تو اصلا آن آدم حاضر جوابی که در جلوی دوربین جواب‌ هرکسی را در آستین خود دارد، نیستی. البته شاید تجربه هم در این موضوع تاثیرگذار بوده باشد. به طور کل باید بگویم که برای بازی یک شخصیت، فراموش می‌کنم که چه کسی هستم و شخصیت درون فیلم می‌شوم. حتی در مدت فیلمبرداری، شخصیت مورد نظر در خانه خودم هم با من بوده و برای رسیدن به نقش خیلی انرژی می‌گذارم.