وقتی هادی حجازی‌فر از بازیگری متنفر می‌شود

هادی حجازی‌فر درباره باورپذیر بودن نقش‌هایی که تا به حال بازی کرده است، گفت: طبیعتا باورپذیری موضوعی است که به حافظه عاطفی یک بازیگر مربوط می‌شود. یعنی باید بگویم که این موضوع به سن، زیست و تجربیات و خاطراتی که من در زندگی پشت سر گذاشته‌ام، وابسته است.

وی افزود: این شیوه‌ای است که در بازیگری به آن اعتقاد دارم و هم خودم و هم بچه‌های گروهم در دانشکده و اجراهای تئاتری از آن استفاده می‌کنیم. به نوعی باید بگویم تا وقتی که گذشتن از خود اتفاق نیفتد شما نمی‌توانید تاثیرگذار باشید.

این بازیگر ادامه داد: البته در این روش ممکن است کاری که می‌کنید در کوتاه‌مدت به چشم نیاید ولی در نهایت این درست بازی کردن، جعلی نبودن و واقع‌نمایی نکردن بوده و بالاخره جواب خود را می‌دهد و شما به عنوان بازیگر خرد  خرد مخاطب خود را جذب می‌کنید و در نهایت یک سلیقه می‌سازید. ممکن است که در حداکثر و جریان پرقدرت قرار نگیرید، ولی بالاخره به حیات طیبه خودتان ادامه می‌دهید.

حجازی‌فر درباره اینکه تا چه اندازه برای نقش‌هایی که قرار  است بازی کند، مطالعات روانشناسی انجام می‌دهد، گفت: بخشی از کار ما همین شناخت کاراکترهایی است که آنها را قرار است بازی کنیم ولی اینکه خیلی روی آنها از لحاظ روانشناسی زوم کنم؛ نه. به نوعی یکسری اطلاعات از نقش می‌گیریم ولی در نهایت نقش بیشتر از زیست و زندگی من ناشی می‌شود.

وی درباره زمان‌هایی که بازیگر و کارگردان با هم بر سر صحنه‌ای به توافق نمی‌رسند نیز توضیح داد: چنین مشکلی را با حسین مهدویان نداشته‌ام ولی با کارگردان‌های دیگر داشتم. به همین دلیل وقتی تجربه‌هایی به این صورت پیش می‌آید از بازیگری متنفر می‌شوم و می‌گویم که کارگردانی بهتر است. بر همین اساس انشاالله به زودی کارگردانی را آغاز می‌کنم.