خراسان نوشت: از دوران کودکی وارد عرصه هنر شده و به همین دلیل نقش های کوتاه و بلند زیادی را جان بخشیده و در رسانه های مختلف سینما و تلویزیون درخشیده است ولی برای عمده مخاطبانش او با نقش «آذر»، عروس کوچک اما سرکشِ اسدا…خان در سریال پرطرفدار «پدرسالار» در اذهان ماندگار شده است.
پدر و برادرش از چهره‌های نام‌آشنای فرهنگ و هنر این سرزمین هستند و بازیگری پیشه خانوادگی شان است. با وجود این رشته بازیگری و کارگردانی تئاتر خوانده و سال ها بازیگری و تجربه اندوزی را به کارنامه اش افزوده است.مجال کوتاهی فراهم آمد تا با کمند امیرسلیمانی، بازیگر سینما و تلویزیون در باب همه آن چه در عالم پر زرق و برق بازیگری با آن دست به گریبان بوده و هست، گفت‌وگو کنیم.
حفظ وجهه خانوادگی دشوار است
در ابتدا از برنامه کاری پیش روی وی سوال می کنیم و با بیان این که نقش کوتاهی را در سریال «ستایش ۳» برعهده دارد، اضافه می کند: هم اکنون فیلم سینمایی «پاستاریونی» را هم روی پرده سینماها دارم. کمند امیر سلیمانی از جمله هنرمندانی است که بازیگری پیشه خانوادگی‌شان است و در همین باره از او فراز و فرودهای این سابقه و تاثیر آن بر آینده حرفه‌ای اش را جویا می شویم. وی در پاسخ می گوید: به نظرم داشتن چنین عقبه ای از قضا کار را سخت‌تر می کند چون باید رسالت پدر و راه و روش او را در یک عمر کار و تلاش حفظ و به خوبی آن را دنبال کنیم و ادامه دهیم. وی با تاکید بر این که انتخاب مسیر اشتباه نه تنها می تواند به کارنامه خودش بلکه به وجهه و سال ها کار هنری خانواده‌اش نیز لطمه وارد کند، یادآور می شود: به دلیل همین حساسیت ها باید بسیار دقت کنیم و حواس مان باشد که در میان انتخاب های مان، مسیرهای درست‌تر را برگزینیم؛ چون همان طور که موفقیت ما موجب افتخار خانواده است، به موفقیت نرسیدن هم برای این وجهه، صورت خوشی ندارد. وی با اشاره به برخی تصورات اشتباه رایج در جامعه درباره کیفیت ورود و کار هنرمندانی که پیشه خانوادگی شان هنر است، بیان می کند: این تصور غلط در بین مردم وجود دارد که همه فرزندان هنرمندان شناخته شده با پارتی بازی آن ها به عرصه حرفه ای بازیگری وارد شده اند؛ به دلیل همین سایه سنگین حرف و حدیث ها، حتی برخی از بازیگران را می بینیم که به تغییر نام و عنوان هنری خود دست می زنند تا مردم آن ها را با حاصل کار و تلاش خودشان ببینند و داوری کنند.
این حرفه فراز و نشیب ناخواسته بسیاری دارد
در ادامه به داستان ورود خود به عالم پُرآوازه بازیگری اشاره می کند و می گوید: من را برای بازیگری انتخاب کردند و اتفاقا پدرم به علت آینده نامعلوم این حرفه، خیلی تمایل به بازیگر شدن من نداشت. من همیشه همراه پدرم به اداره تئاتر می رفتم و تمرین‌های آن ها را می دیدم. من هم پشت صحنه برای خودم تئاتر تمرین می کردم تا این که یک نمایش به نویسندگی مرحوم نادر ابراهیمی نوشته شد. متولیان کار به دنبال تعدادی بچه می گشتند. کارگردان آن تئاتر من را دید و از پدرم خواست که من در آن کار بازی کنم ولی پدرم مخالف بود. در مقابل مادرم برای انجام آن اصرار کرد چون به استعداد من اعتقاد داشت و بالاخره من در آن تئاتر بازی کردم. این بازیگر سینما و تلویزیون در گفت وگویی بیان کرده بود که همچون شماری از بازیگران حرفه ای این عرصه تمایلی به بازیگر شدن فرزندش ندارد، از دلیل آن بیشتر برایمان تعریف می کند: من در این سال ها با این همه تلاش و زحمتی که متقبل شدم اگر به هر رشته دیگری می رفتم و این میزان انرژی صرف می کردم، نتایج بهتری می گرفتم و پیشرفت بیشتری را در زندگی ام شاهد بودم. این حرفه فراز و نشیب های ناخواسته بسیاری دارد.
دیده شدن بازیگران به موفقیت کل اثر بستگی دارد
از او درباره رمز و راز دیده شدن یک بازیگر در نقش های مختلف سوال می کنیم. این که چه عواملی در دیده شدن نقشی چون «آذر» و سریال محبوبی مانند «پدرسالار» موثر بوده است. با تصریح بر نقش کارِ گروهی خاطرنشان می کند: برخلاف آن چه به نظر می رسد، بازیگران نقش مستقلی در انتخاب و دیده شدن در قالب یک نقش ندارند. وقتی همه عوامل یک کار درست و اصولی از آب درآید، ما هم در آن کار دیده می شویم. ولی وقتی به هر دلیلی یک کار مورد توجه عموم قرار نگیرد، طبیعتاً تماشاچیان و نقش آفرینان هم کار را آن طور که باید و شاید نمی بینند.
وی دیده شدن یک‌شبه و حاشیه سازی ها درباره نام برخی بازیگران تازه وارد سینمایی و تلویزیونی را کمتر به خود آن ها نسبت می دهد و آن را بخشی از شرایط ناگزیر زندگی در عصر رسانه ها می داند و می گوید: شاید اگر آن زمان هم فضای مجازی بود و اخبار و اطلاعات در این وسعت انتشار پیدا می کرد، این همه خبرسازی و شایعه پراکنی برای ما هم اتفاق می افتاد. البته این دست ماجراها و اتفاقات بود اما سرعت و وسعت انتشار به حد امروز نبود. امیر سلیمانی با اشاره به الزامات بازیگری در دوره های مختلف می گوید: در یک دوره ای تحصیلات خیلی مهم بود، زمانی کار و تجربه تئاتری اهمیت داشت. اما در مجموع برای هر کاری اگر از پایه شروع نکنید و پله پله بالا نروید و یک باره به جایی برسید، چون بنیه تجربی تان ضعف هایی دارد، توان کمتری برای نشان دادن خود در کارهای بزرگ دارید. موفقیت درازمدت در عالم هنر هم از این قاعده مستثنا نیست؛ باید با استعداد و سواد لازم برای ورود به این حرفه اقدام کنیم و با تحمل فراز و نشیب های فراوان در مسیر این کار، پله‌پله بالا برویم تا به ماندگاری برسیم.
دیدگاهتان را بنویسید