چهارمین سال نوای موسیقی ایران در قالب آیین نکوداشت محمدجواد ضرابیان، تقی ضرابی، رضا عالمی، مهرآذین کاراندیش، محمدعلی لقا، جاوید مجلسی و زنده یادان ناصر چشم آذر و پیتر سلیمانی پور روز گذشته در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.
در آغاز برنامه دو قطعه‌ی «نیایش یزدان» از حشمت سنجری و “kyrie eleisone” از ایور کلیو توسط گروه کُر نیاوران به رهبری مهدی جاور و با تک‌نوازی پیانوی «آلوین آوانسیان» اجرا شد.
بعد از آن «کامبیز روشن‌روان» به عنوان اولین سخن‌ران روی صحنه رفت و از به‌کار بردنِ واژه‌ی «استاد» در این روزها گلایه کرد: «متاسفانه امروز به خیلی‌ها استاد می‌گویند در حالی که باید در استفاده از آن کمی محتاط بود. این واژه با بار معنایی ویژه‌اش زمانی فقط به استادی که در دانشگاه تدریس می‌کردند، اطلاق می‌شد، در حوزه موسیقی نیز به کسانی استاد می‌گفتیم که عمرشان را در این راه صرف کرده بودند؛ ولی واژه «استاد» امروز به بلایی موسیقایی تبدیل شده است و به هر کسی که چند صباحی در این عرصه فعالیت داشته است، گفته می‌شود و به این طریق شان آن کس که واقعا لایق این واژه است نیز پایین آورده می‌شود.»
او می‌گوید واژه‌های استاد، هنرمند و هنرجو سه ساحت متفاوت دارد که باید هنگام نسبت دادن هر کدام از آن ها به افراد دقت کرد: «وقتی به همه می‌گوییم استاد، افراد دیگر به شنیدن کمتر از این واژه راضی نمی‌شوند و به محض شنیدن کوچکترین انتقادی طوفانی در فضای مجازی راه می اندازند و شروع به بد و بیراه گفتن به گوینده آن سخن می کنند.»
به گفته‌ی «روشن‌روان» تجلیل از نوازندگان به معنای تجلیل از موسیقی است: «اگر نوازندگان نبودند امروز هیچ نشانی از سونات‌ها و کنسرتوها نبود. نوازندگان باعث زنده کردن آثار موسیقی و زنده ماندن این آثار می‌شوند. هر چند در زمان ما از نرم افزارها هم بسیار استفاده می شود ولی روحی که در اجرای نوازنده هست در هیچ ماشینی نیست. کسان دیگری هم امشب تجلیل می‌شوند که معلم‌اند و فقط موسیقی تدریس کرده‌اند، توصیه من به همه خانواده هایی که می خواهند فرزندشان را برای آموزش موسیقی نزد معلمی بگذارند این است که در انتخاب معلم بسیار دقت کنند، چون معلم می‌تواند فرزندتان را خراب کند و بالعکس و انتخاب معلم خوب، خدمتی است به آینده موسیقی.»
او سال نوا را از درست ترین اتفاقات موسیقایی ما دانست؛ چرا که به دنبال تجلیل از نوازندگانی است که عمرشان را در این راه گذاشته‌اند و کمتر دیده شده‌اند.
اولین هنرمندی که برای تجلیل روی سن فراخوانده شد «محمدعلی لقا» بود که پیش از حضورش بر صحنه کلیپ کوتاهی در موردش پخش و از میلاد کیایی و ناصر رحیمی درخواست شد برای اهدای لوح تقدیر او روی صحنه بیایند.
«محمد علی لقا» نیز طی صحبت‌های کوتاهی گفت: «من خود را کوچک‌تر از آن می‌دانم که شایسته این حجم از محبت باشم. سپاسگزارم از علی جعفری پویان که مرا به یاد داشت. من از سال ۶۵ مشغول تدریس در هنرستان دختران و پسران شدم و هشت سال در هنرستان دختران درس دادم و هنوز هم در هنرستان پسران درس می دهم و شاگردان خوبی تربیت کرده‌ام که البته به خاطر استعدادِ خودشان بوده است.»
هنرمند دوم مهرآذین کاراندیش بود که مینا افتاده و اسماعیل واثقی برای تجلیل از او روی سن آمدند.
بر ای تجلیل از «رضا عالمی» آرش هژیرآزاد (پیانو) و یگانه حسینی نیا (ویلن) نواختند و محمد سریر و همایون رحیمیان روی صحنه حاضر شدند.
سریر در صحبت های کوتاهی گفت: «چقدر خوب است که در سرزمینی زندگی می‌کنیم که پاسداشت ها و سپاسگزاری ها در حال منتقل شدن از دولت به مردم است، اتفاقی که در باقی نقاط دنیا نیز شاهدش هستیم. رضا عالمی از خانواده‌ای موثر در جامعه هنری می‌آید و اگرچه در بیشتر کارها حضوری موثر دارد؛ ولی همواره کناری ایستاده است.»
برای برگزاری آیین نکوداشت تقی ضرابی از رحمت افشار و وارطان ساهاکیان درخواست شد که روی صحنه بیایند. رحمت افشار در حالی که منقلب بود گفت: «موسیقی جان من است، موسیقی نفس من است و به خاطر زمزمه موسیقی در ذهنم است که همچنان نفس می کشم. »
تقی ضرابی نیز با حضور روی صحنه گفت: «صحبت های آقای افشار مرا هم دگرگون کرد و یاد صحبتی از بوعلی سینا افتادم که می گفت موسیقی در کالبد انسان است و کامل تر از او مولانا که می گوید انسان چون نای است و خداوند نوازنده این نای.»
برای تجلیل از جاوید مجلسی، منوچهر صهبایی و هوشنگ کامکار روی سن آمدند. «کامکار» در صحبت‌های کوتاهی گفت: «بابت حضور در این جا بسیار خوشحالم؛ خوشحالم که از هنرمندانی غیر از خوانندگان تجلیل می‌شود؛ چون نزد من ارزش هنرمندان موزیسین غیرخواننده هزار برابر بیش از هنرمند خواننده است و متشکرم از جعفری پویان که چنین برنامه ای را ترتیب داده است.»
او ادامه داد: «آقای جاوید مجلسی غیر از موزیسین حرفه‌ای بودن، دارای شخصیت فوق العاده ای هم هست و به عقیده من ۷۰، ۸۰ درصد وجود یک هنرمند توانایی نوازندگی و ارائه هنرش است و بقیه شخصیت اوست که مجلسی هر دو را به تمام دارد.»
صهبایی نیز به این نکته اشاره کرد که: «برنامه ای این چنین بسیار خوب است و مفید ولی ما باید همان طور که خوبی ها را می بینیم، بدی ها را هم ببینیم. ما باید به سطح کار بعضی از نوازندگان ارکستر سمفونیک‌مان که می خواهند آثار کلاسیک جهان را بنوازند و بسیار ضعیفند هم توجه کنیم، کسانی که کارشان توام است با بدجنسی و خرابکاری و حتی دزدی اموال ارکستر! و در مقابل افرادی که امشب از آن ها تقدیر می شود از کلماتی که عرض کردم بسیار دورند.»
او که برای تقدیر از جاوید مجلسی روی سن آمده بود، گفت: «جاوید مجلسی از دوستان قدیمی من است و من به اصرار او و محسن افتاده از اروپا به ایران آمدم.»
جاوید مجلسی نیز گفت: خوشحالم که موسیقی دانان خوبی برای تقدیر از هنرمندانی که کنارتر هستند و چهره شناخته شده ای ندارند گرد آمده‌اند. امیدورام این مسئله در شهرستان ها نیز اتفاق بیفتد. چند وقت پیش شنیدم که در رشت با موزیسین های خیابانی بدترین رفتارها را کرده اند و امیدوارم چنین چیزهایی دیگر پیش نیاید.
پیش از برگزاری آیین نکوداشت محمدجواد ضرابیان، گروه راستان به سرپرستی «آزاده امیری» به اجرای قطعه دو ضربی شور به آهنگسازی ضرابیان پرداخت و سپس ارسلان کامکار و بیژن بیژنی برای تجلیل از او روی صحنه آمدند.
بیژن بیژنی گفت: «حدود ۴۰ سالی هست که دوستی من و محمدجواد ضرابیان ادامه دارد و خوشحالم که بعد از ۱۱ سال به ایران برگشته است و آماده ضبط موسیقی برای خواننده‌ای جوان است. خوشحالم که اثری را با عنوان «حرفی دیگر» با ایشان ضبط کردم و امیدوارم زین پس سفرهایشان کوتاه باشد و دیگر ۱۱ سال طول نکشد که به ایران بیایند. »
ارسلان کامکار نیز گفت: «آهنگ بسیار زیبایی هست که بارها و بارها از رادیو و تلویزیون پخش شده و می‌شود؛ «نبسته ام به کس دل…» اما همان طور که هوشنگ گفت همه می‌دانند که همایون شجریان این قطعه را به زیبایی خوانده اما کسانی نمی‌داند که آهنگسازش محمدجواد ظرابیان است! و کسی از آهنگسازش نمی گوید و همه از خواننده اش می گویند. من نمی‌خواستم صحبت کنم ولی در این جا چیزی برخلاف عقیده‌ام گفته شد که باید در موردش حرف بزنم. آقای صهبایی گفتند کسانی که در ایران موسیقی کلاسیک کار می کنند خیلی ضعیفند و در واقع گفتند بهتر است بروند بمیرند! ولی من دختر ۱۴ ساله ای را دیده ام که در سنندج موتزارت می زند و ارزش آن برای من میلیون ها بار بیشتر از کسی است که در اتریش موتزارت می‌زند. ارزش کسانی که در ایران موسیقی کلاسیک می‌زنند نه تنها یاپپن نیست که بسیار هم بالاست و خیلی بالاتر از کسانی که این کار را در اروپا انجام می دهند، چون این جا ایران است!»
در ادامه نوبت به بزرگداشت ناصر چشم آذر و پیتر سلیمانی پور رسید. برای بزرگداشت چشم آذر، محمدرضا چراغعلی و شیرین احمدلو روی صحنه آمدند و برای بزرگداشت پیتر سلیمانی پور داریوش تقی پور و آزاده بابایی فر.
به گفته‌ی «نیما رییسی» امسال بخش ویژه‌ای به سال نوا اضافه شده است و آن تقدیر و تشکر از استادان موسیقی ایرانی است و از اسماعیل تهرانی درخواست کرد برای تجلیل از پرویز بیات روی صحنه بیاید.
پرویز بیات با حضور روی صحنه گفت: «خوش حالم که این جا هستم. من ۲۲ سالم بود که به ارکستر سمفونیک رفتم و تا پارسال نیز در این ارکستر بودم یعنی ۵۵ سال. یک سالی هست که به دلایلی نوازندگی نمی کنم و آن هم کم مهری و بی مهری ای‌است که دستگاه بر ما روا می دارد. ما نباید التماس آن ها را کنیم و آن ها هستند که باید التماس ما را کنند. دستگاه کسانی را در ارکسترها بر سر کار گذاشته است که از هیچ چیز اطلاعی ندارند و همه اینها به علت کم‌توانی رئیس بنیاد رودکی است. ما ۵۰، ۶۰ نفر بودیم که ارکستر سمفونیک و ارکستر ملی را ترک کردیم و من در نامه ای هم به رئیس بنیاد رودکی نوشتم که شما گنجشک را رنگ می کنید و جای قناری می فروشید.»
اسماعیل تهرانی نیز که برای اهدای لوح تقدیر پرویز بیات روی صحنه آمده بود، گفت: «میلاد کیایی که روی سن آمد گفت احساس نوجوانی می کند و من احساس می کنم تنها نیستم و اهالی هنر این جا هستند.»
دیدگاهتان را بنویسید