احمد عزیزی از پیشگامان شعر آیینی پس از انقلاب که ۹ سال در بستر بیماری به سر می‌بُرد، امروز در ۵۸ سالگی چشم از جهان فروبست.
احمد عزیزی از پیشگامان شعر آیینی پس از انقلاب که حدود ۹ سالی است در بستر بیماری به سر می‌برد امروز در سن ۵۸ سالگی درگذشت.
این شاعر در سال ۸۶ بعلت کاهش سطح هوشیاری ناشی از تشنج، بیماری قلبی و کلیوی در بخش آی سی یو بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه بستری شد. طی این مدت رهبر انقلاب در سفر به کرمانشاه با حضور در بیمارستان از این شاعر عیادت کردند.
او که متولد ۴ دی ماه ۱۳۳۷ در سرپل ذهاب کرمانشاه است در کودکی با عشایر سیاه چادرنشین حشر و نشر فراوان داشت و قبل از رفتن به دبستان، خواندن و نوشتن را بدون داشتن معلم و تنها از روی کنجکاوی و تأمل و دقت از نوشته‌های روی تابلوها و اسامی خیابانها و… به خوبی فرا گرفت. وی قبل از پیروزی انقلاب به دعوت شمس آل احمد به تهران رفت و دیداری نیز با مرتضی مطهری داشت. وی با آغاز جنگ به همراه خانواده به تهران نقل مکان نمود و برای مدتی ساکن شهرستان نور شد سپس در تهران اقامت گزید و به همکاری با روزنامه جمهوری اسلامی پرداخت.
وی آثار شعر و نثر ادبی متعددی دارد؛ و شاعری با سبک منحصر به فرد است که این سبک بصورت مثنوی در «کفشهای مکاشفه» جلوه کرده‌است. تمایل سبک وی به معنویت و عرفان اسلامی با فرم جدیدی از مثنوی «ملهم از مثنوی مولوی» در شعر معاصر بی‌نظیر است. این سبک تاثیر بسیار زیادی در شعر معاصر گذاشته‌است. اشعار عزیزی با عرفان اسلامی آمیختگی دارد و تمجید از اهل بیت در بیشتر آثارش موج می‌زند.
عزیزی سرودن شعر را از سالهای جوانی با مجله جوانان آغاز کرد و اشعار او بارها و بارها در محضر رهبر انقلاب قرائت شد.
«کفشهای مکاشفه»، «شرجی آواز»، «خوابنامه و باغ تناسخ»، «ترجمه زخم»، «باران پروانه»، «رودخانه رؤیا»، «ناودان الماس»، «ترانه های ایلیایی»، «ملکوت تکلم»، «سیل گل سرخ»، «روستای فطرت» از آثار این شاعر هستند.
دیدگاهتان را بنویسید