محبوبه بیات: پروردگارا، سپاس که زیبایی های آفرینش را برای ما برگزیده ای، آرام بخش ترین نوای آفرینش را در موسیقی جان به سوی ما روان داشته ای… و امروز شکرگذار هستیم که در این برهه از زندگی، الفبای موسیقی از انگشتان کودکانمان برمی انگیزد و دلپذیرترین ملودی ها، روحمان را می نوازد.
این روزها طراوت و تازگی این ملودی ها در سومین جشنواره نوای خرّم با هدف ترویج فرهنگ غنی ایران زمین دو چندان می شود. جشنواره ای که در آن کودکان و نوجوانان ۴ تا ۱۸ سال، تار دل خود را بر پودهای سازشان می نوازند و معجزه باران را بر دیده گان جلوه می دهند تا بگویند ترنم باران، ماندگارترین اثر هنرمندیچون همایون خرّم است که در لابلای انگشتان ظریف شان به رقص در می آید و زیباترین قطعات موسیقی را به رخ می کشد.
سومین سال متوالی است که به همت موسسه فرهنگی هنری «راد نو اندیش»، عشق به هنر نواختن و خواندن در جریان زندگی این نسل پرشور ادامه می یابد و ترانه وجود این آثار از سرچشمه پنهان درونشان فوران می کند و نردبانی می شود که استعدادهای نهفته خود را در این جشنواره نمایان سازند.
فراخوان انجام می شود و شور حضور، روشنی می گیرد. طلوع زرین موسیقی جان می گیرد و شیرین ترین تلاش ها را به امید زیباترین صحنه ها به آغوش می کشد. شش ماه کوشش و انتظار که به سر می آید، با اعلام نتایج، آنهایی که برگزیده می شوند جشن آواز سر می دهند و این بار با حضور در مرحله نهایی هنرنمایی می کنند. رقابت به توازن انگیزه ها میجوشد و پایان انتظار را به ارمغان می آورد.
هنر موسیقی، دنیای کودکان را در کنار یکدیگر متحد می کند و اتحاد روح، احساس و ذهن در فرزندانمان شکل می گیرد. جشنواره نوای خرّم، ذهن و دل این عزیزان را از همان کودکی با موسیقی اصیل ایرانی آشنا می کند.
پیوند دو نسل گذشته و معاصر پایه گذاری میشود و سودای عشق را به ترانه سازی وا می دارد. این تفاوت دو نسل نیست که نواختن ساز عشق را به مهمانی آورده است، بلکه شه‌نوازترین آهنگ هاست که در تار و پود دلهای آنها ماندگار شده است. در این دوره، الگو قرار دادن اساتید به نامی چون روح الله خالقی و علی تجویدی را نیز سرلوحه کار خود قرار می دهند و با دوباره سازی این قطعات، فرهنگ موسیقی ایران زمین را جانی تازه می بخشند و تطبیق دو نسل را به حد اعلا می رسانند.
بازهم طلوعی دوباره از جنس عشق، باز هم جریان زیبای زندگی…
تمام رویای شکفتن را با ترانه زندگی به استقبال می نشینند و نقشی بر لوح جان، در دستان خود ترسیم می کنند و قلب ها را تسخیر ملودی ناب خویش می سازند.
زیباست، لحظاتی را که به نظاره هنرنمایی آنها می نشینیم و ندای رویاهایی را می شنویم که نویدبخش آینده فرهنگ غنی ایران است.
از پرندگان، آواز خواندنشان را بیاموز، و از رودخانه ها موسیقی شان را، و از کودکان دلدادگی آوایشان را.
دیدگاهتان را بنویسید