ارکسترهای سمفونیک و ملی کشورمان پس از سال ها، مجدداٌ آغاز به کار کرده اند و این اتفاق حسنه، دلگرم کننده و امید بخشِ بسیاری از موسیقیدان ها و هنرمندان این عرصهء پر فراز و نشیب و حساس گردیده است. در این میان اما بد نیست جویای اوضاع و شرایط دیگر ارکسترهای خرد و کلان در کشور باشیم. مجموعه ای همچون «ارکستر آکادمیک تهران» که از آخرین حضورش -در جشنوارهء بین المللی موسیقی فجر در ۱۳۹۲- قریب به دوسال می گذرد و پس از آن شاهد اجرا و فعالیتی از آن نبوده ایم.
ارکستر آکادمیک تهران
موسیقی ایرانیان – حمیده موسوی: ارکسترهای سمفونیک و ملی کشورمان پس از سال ها، مجدداٌ آغاز به کار کرده اند و این اتفاق حسنه، دلگرم کننده و امید بخشِ بسیاری از موسیقیدان ها و هنرمندان این عرصهء پر فراز و نشیب و حساس گردیده است. در این میان اما بد نیست جویای اوضاع و شرایط دیگر ارکسترهای خرد و کلان در کشور باشیم. مجموعه ای همچون «ارکستر آکادمیک تهران» که از آخرین حضورش -در جشنوارهء بین المللی موسیقی فجر در ۱۳۹۲- قریب به دوسال می گذرد و پس از آن شاهد اجرا و فعالیتی از آن نبوده ایم.
امین سالمی، رهبر «ارکستر آکادمیک تهران» در گفتگویی با خبرنگار «موسیقی ایرانیان» از علل حضور کمرنگ این ارکستر و توقف آن بدین شرح سخن گفت: «حدود ۱۸ ماه است که ارکستر آکادمیک تهران، فعالیتی ندارد. یعنی از آن زمان که در جشنوارهء موسیقی فجر ۱۳۹۲ به اجرا پرداختیم. این اتفاق بی شک خود خواسته نبوده یا به دلایلی تحت تصمیم گیری هایی لاجرم، رخ داده است.»
وی افزود: «بخشی از این وقفه های ایجاد شده به دلیل مشغله های شخصی همکارانم حمید خزاعی، بابک شهرکی و شخص بنده می باشد که قسمت زیادی از وقتمان را اشغال کرده است. مشغولیت هایی که هنوز به نتیجهء مشخصی نرسیده اند تا به یک تصمیم گیری قاطع و پرداختن دوباره به اداره و فعالیت ارکستر دست یابیم. دلیل دوم و اهمِّ این اتفاق، مشکلات اقتصادی ست که صراحتاٌ باید گفت ما را از انجام فعالیت های هنری مان بازداشته یا به سختی پیش می برد. متأسفانه درآمد بلیط فروشی کفاف هزینه های گروه را نمی دهد و نمی توان در اینگونه موارد یک طرف را وادار به سکوت و تحمل کرد تا طرفی دیگر تأمین شده و به خواسته های اقتصادی اش دست یابد. به هر حال سطح کیفی نوازندگی اعضای ارکستر بالاتر رفته و قابلیت ها و توانایی هاشان غیر قابل انکار است، در نتیجه خواهان دستمزد بیشتری هستند در مقابل اما جامعه نیز کشش قیمت های بالاتری برای تهیهء بلیط را ندارد. ما اگر بخواهیم به طور مثال قیمت یک بلیط را ۷۰ یا ۸۰ هزار تومان در نظر بگیریم، ممکن است فروش موفقی نداشته باشیم، نه اینکه مردم نخواهند، در توانشان نیست و این واقعیتی کتمان نشدنی ست. اگر شخصی با چهار نفر از اعضای خانواده اش مایل باشد به کنسرت بیاید، با قیمتی که مثال زدم ناچار است ۴۰۰-۳۰۰ هزار تومان هزینه کند که برای بسیاری از مردم ما رقم کمی نیست. در صورتیکه بخواهیم قیمت بلیط ها را پایین تر در نظر بگیریم نیز با سالن های اجرا و برگزار کننده ها مواجه می شویم که در این شرایط با ما همکاری نمی کنند و مسلماٌ آنها نیز حق دارند چون وقتی می گوییم مشکل اقتصادی هست، این مشکل گریبانگیر بسیاری مجموعه ها می باشد. بنابراین ارکستر آکادمیک تهران و گروه های دیگر موسیقی با وضعیت مشابه، درگیر معادله ای حل نشدنی و دایره وار هستند که مدام می چرخد و برای خیلی ها سرگیجه و دَوَران ایجاد کرده است. با این تفاصیل فعلاٌ ترجیح داده ایم به جای اینکه دلخوری و کدورتی برای کسی ایجاد کرده و یا خود متحمل هزینه های گزاف و برگشت ناپذیر باشیم، فعالیت ارکستر را متوقف سازیم.»
ارکستر آکادمیک تهران
در خصوص حمایت های دولتی و ارائهء درخواست های احتمالی از سوی ارکستر آکادمیک تهران به این گونه ارگان ها از سالمی جویا شده و وی پاسخ گفت: «پیش از این از دو-سه مؤسسهء مالی و همچنین وزارت ارشاد درخواست کمک و حمایت کرده ایم و انتظار داشتیم که به مجموعهء ما به عنوان اولین ارکستر خصوصی کشور توجه شده و حمایت های لازم صورت گیرد. اگر مستحضر باشید ارکستر آکادمیک تهران اولین بار در ۱۳۸۷ با تصمیم و همکاری بنده، حمید خزاعی و بابک شهرکی تشکیل شد، زمانی که ارکستر خصوصی معنایی نداشت. از آن زمان فعالیتمان را آغاز کردیم و در قبال هر اجرا نظرات مساعد و مشوقی دریافت کردیم. این واکنش ها بی شک مایهء خرسندی ست اما باید در نظر داشته باشیم که تأمین معنوی به تنهایی کفایت نمی کند و هر گروه هنری نیازمند حمایت مالی نیز می باشد. باور کنید حتی در گرفتن یک مجوز نیز با ما همکاری چندانی نمی شود همانطور که خیلی از گروه های دیگر نیز با این مشکل مواجهند. سال ۹۰ و ۹۱ نیز با چند مؤسسهء فرهنگی-هنری همکاری داشته و به اجرا پرداخته ایم که دستشان درد نکند! پس از اتمام اجراها دستمزدمان را پرداخت نکردند. در نهایتِ لطف و محبت اذعان داشتند متضرر شده اند و نمی توانند دستمزدی پرداخت کنند که بنده این موضوع را البته بعید می دانم. دستمزد نوازندگان را از جیب خود پرداختیم نهایتاٌ. این تصمیم گیری برای توقف موقت ارکستر توسط هر سهء ما یعنی بانیان این ارکستر اتخاذ شده است. بنا را بر این نهاده ایم که با این فرمت و این شرایط اگر ارکستر به فعالیت نپردازد بهتر است. یا باید ترکیب گروه و تعریف قطعات را تغییر دهیم، یا اینکه منتظر فرداهای بهتر بود.»
امین سالمی در پایان خاطر نشان کرد: «خوشبختانه ارکستر موسیقی ملی مجدداٌ فعال شده است که با این شرایط کج دار و مَریز واقعا اتفاق امید بخشی ست. امیدوارم همچنان فعال باشد و پابرجا بماند. استحکام و ماندگاری ارکستر ملی صراحتاٌ به نفع جامعه است و جَوِّ آن را تلطیف می کند و به نظر بنده در زمان تعطیلی ارکستر ملی، جامعه موسیقی بسیار متضرر شده بود چرا که هر چقدر تعداد ارکسترهایی از این دست بیشتر باشد، گوش مردم با آثار ملی، کلاسیک و ارزنده، بیشتر آشنا شده و قریحهء موسیقایی شان تعالی می یابد و چه بسا با این حرکت ها مخاطبانمان نیز بیشتر شوند. در حال حاضر برخی نوازندگان گروهمان، با ارکستر ملی همکاری دارند، برخی دیگر با ارکستر سمفونیک و تعدادی نیز با گروه هایی که شاید به طور مقطعی و دوره ای به اجرا می پردازند. لازم است به نکته ای دیگر اشاره کنم که برایم بسیار مهم و محترم است. علیرغم این وقفهء ۱۸ ماهه در فعالیت ارکستر، رابطهء دوستانه بین اعضای گروه همچُنان برقرار است. نه کدورتی بین افراد مشاهده می شود و نه گروه از هم پاشیده است و به جرأت می توانم بگویم، حتی برای یک ماه دیگر اگر اجرایی برای ما در نظر گرفته شود، می توانم با اطمینان خاطر همهء اعضا را دوباره گرد هم آورده و به اجرا بپردازیم. به امید روزی که مجموعه های موسیقی و هنرمندان این عرصه بی هیچ مانع و دغدغه ای -از هر جنسی که باشد-، به فعالیت پرداخته و راکد نمانند.»
دیدگاهتان را بنویسید