در ابتدای کنسرت گروه ««بمرانی»» که دوشنبه شب ۲۵ خرداد ماه در برج آزادی برگزار شد، گروه همچون اجراهای زنده قبلی خود که عموما روی صحنه های تالارهای نمایشی بوده، قبل از تماشاگران روی صحنه حضور پیدا کرد، تا این بار با شیوه ای متفاوت از آنچه تماشاگر در کنسرت های معمول دیده، آنها را غافلگیر کند.
تقریبا بعد از حضور همه تماشاگران در سالن بود که بهزاد عمرانی خواننده و نوازنده گروه بدون هیچ مقدمه ای ترانه ای را با مطلع «اگه یه روز سد سوراخ شه…» را برای مخاطبان اجرا کرد. قطعه ای که از همان ابتدا اگر چه رنگ و بویی از موسیقی یکبار مصرفی که مخاطب با شنیدن یکباره آن دیگر تمایلی به شنیدن دوباره آن ندارد، داشت اما ترکیب سازی متفاوت و شیوه نمایشی اجرای نوازندگان، نوید از برگزاری یک کنسرت متفاوت را به تماشاگران می داد.
بهزاد عمرانی بعد از پایان این قطعه بود که خطاب به تماشاگران گفت: برگزاری این مجموعه کنسرت ها اولین برنامه های زنده دارای مجوز ماست. البته ما قبل از این برنامه ها هم مجوز برای تولید آلبوم داشتیم، اما مثل این مجوز اینقدر تخصصی نبوده است. به هر حال از همه شما ممنون هستیم که در این برنامه حضور پیدا کردید.
ترانه «خورشید دزد» قطعه دیگری بود که گروه «بمرانی» در این کنسرت اجرا کرد. کنسرتی که با طراحی صحنه امیر حسین دوانی رنگ و بویی فانتزی پیدا کرده بود. دوانی در طراحی این کنسرت تلاش کرده بود تا با چینش مفهومی لاستیک های اتوموبیل کهنه و رنگ شده در بخش انتهایی صحنه حال و هوای ترانه ها و فضای پیرامونی را با هم منطبق کند.
البته آنچه در مفهوم ترانه این قطعه مستتر بود، ترتیب یافته کلماتی بود که شاید معانی مفهومی و جامعه شناختی خاصی نداشتند، اما ترانه هایی از جنس زندگی آدم های شهری بودند که در عصر بی فانتزی با موسیقی و فریادی فانتزی گونه نیازمندی های شهری خود را بیان می کند. البته گروه «بمرانی» پیش از این نیز چنین رویکرد موسیقایی را در نمایش های «طهران تهران» به کارگردانی سیامک صفری و «گروتسکی برتبار شناسی دروغ و تنهایی» به کارگردانی سجاد افشاریان در معرض آزمون خطا قرار داده بود که اتفاقا مانند اجرای کنسرت با اقبال خوبی از سوی تماشاگران مواجه شده بود.
«مردی که لب نداشت» دیگر قطعه ای بود که گروه در این بخش از کنسرت آن را اجرا کرد، که با توجه به هم ترازی موسیقی و ضرباهنگ های موجود میان خواننده و گروه، تماشاگر می توانست به خوبی هماهنگی گروه که نشات گرفته از سال ها در کنار هم قرار گرفتن بود را درک کند. ضمن اینکه در طول اجرای قطعات، عناصر بیرونی چون نور پردازی و شیوه اجرای نمایشی گروه که به طور طبیعی الهام گرفته از تجربه های نمایشی آنها بود به خوش رنگ و لعاب کردن مفاهیم شعری و موسیقایی مورد نظر مخاطب کمک کرده بود.
قطعه «نیستی و من و سیگار و ژلوفن و چایی» که ترانه آن با این مطلع آغاز می شد ملودی بعدی بود که برای تماشاگران اجرا شد. البته گروه هم تمایلی به معرفی قطعات کنسرت در طول اجرا برای تماشاگر غریبه با قطعات آنها را نداشت.
این قطعه یک ملودی با مفهومی از تنهایی آدم ها در روزگاری است که عشق به معنا و مفهوم مطلق کلمه جایگاه والای آسمانی خود را از دست داده و هم اکنون فریادگاه نسلی شده که اعتراض گونه با ممزوج کردن ذهن خود با فضای موسیقایی غرب وحشی که اغلب در فیلم های وسترن تجلی می یابند سعی در القا تصورات ذهنی خود دارد. یک فضای کارتون گونه مانند کارتون «لوک خوش شانس» که در آن لوک بعد از پایان هر قسمت همراه با اسب خود در غروب خورشید محو می شد.
اجرای ترانه های قدیمی دوران کودکی نسل دهه پنجاه و شصت همچون «خوشحال و شاد و خندانیم»، «آن مان نوارا، دو دو اسکاچی، آنا مانا کلاچی»، «چشم چشم دو ابرو» قطعاتی دیگری بود که گروه «بمرانی» در این بخش از کنسرت برای دوستداران و طرفداران خود اجرا کرد. کودکانه هایی که گروه با تنظیمی متفاوت در آلبوم ویژه کودکان «اتوبوس قرمز» آنها را با فرمی تازه اجرا کرده بود و این بار با اجازه ناشر خود یکبار دیگر به صورت زنده برای مخاطبانش اجرا کرد. اجرای این ترانه ها برای مخاطبان به مثابه قدم زدنی در دنیای بچگی بود.
«پیاده روی» و «ژوزی» نیز عنوان قطعه های دیگری بودند که در پایان بخش اول کنسرت برای طرفداران اجرا شد. این دو قطعه موسیقایی اغلب روایت های پارادوکس گونه ای داشتند که با وجود مفهوم درون ترانه سرنوشت و زندگی نسل جوان شهرنشین را روایت می کرد. البته گروه در طول کنسرت دست به ابتکار جالب توجه دیگری هم زده بود. اینکه یک شبه بازیگر بین هر قطعه با در دست دست داشتن پلاکاردهایی علاوه بر نشان دادن عدد قطعه، نشانه هایی را به تماشاگران نشان می داد که همگام با مفهوم برخی قطعات تماشاگران باید نسبت به آن واکنش نشان می دادند.
گروه در بخش دوم کنسرت هم که بعد از استراحتی چند دقیقه ای میزبان علاقمندان بود، قطعه «نرو از پیشم» را اجرا کرد. این قطعه به دلیل حرکات نمایشی نوازندگان و گفتگوی سازی و آوازی که بین بهزاد عمرانی و مانی مزکی نوازنده ساز دهنی و ترومبون صورت گرفت از قطعه پرطرفدار کنسرت شب گذشته بود.
بهزاد عمرانی قبل از اجرای قطعات «یه روز از این وضع خطرناک» و «بندر تهران» خطاب به تماشاگران گفت: یکی از دوستانمان امروز قرار بود در کنسرت با ما همخوانی داشته باشد اما نمی دانم چه شد که یکباره در این چند شب کنسرت دندان های خود را سیم کشی کرد و به همین جهت امشب در میان شماست. اما به هر حال از او ممنون هستیم که در کنسرت امشب ما حضور پیدا کرده است.
بر اساس این گزارش بعد از اجرای این دو قطعه از کنسرت که با صدابرداری کاوه عابدین کیفیتی مناسب یافته بود، گروه نوازندگان صحنه را ترک کردند. اما بهزاد عمرانی خواننده گروه روی صحنه ماند و با ورود ماکان اشگواری خواننده مهمان کنسرت این دو هنرمند قطعه مشترکی را اجرا کردند. این قطعه به دلیل نوع اجرایی که از هر دو خواننده شنیده شد، با استقبال بسیار خوبی از سوی مخاطبان سالن که به نظر می آمد از چندین سال قبل با آثار گروه آشنا بودند، قرار گرفت.
قطعه «کهکشان» عنوان ملودی دیگری بود که گروه «بمرانی» به یاد استاد زنده یاد محمد نوری اجرا کرد و بهزاد عمرانی به نمایندگی گروه از رامین بهنا آهنگساز به جهت تنظیم دوباره این قطعه و در اختیار قرار دادن آن به گروه تقدیر کرد.
اما بخش پایانی کنسرت هم اتفاق جالبی افتاد و گروه در حرکتی خلاقانه که از قبل هماهنگ شده بود، از سروش صحت بازیگر و کارگردان تلویزیون که به عنوان مهمان ویژه در کنسرت حضور داشت، خواست تا روی صحنه بیاید و در اجرای یکی از قطعات با آنها همراه شود.
«هنوز کفش قرمز پات می کنی» و «سیرک» قطعات پایانی این کنسرت موسیقایی بود که گروه «بمرانی» با شور و هیجانی خاص آن را برای مخاطبانش اجرا کرد و این گونه بود که اولین اجرای رسمی گروه «بمرانی» در برج آزادی که به مدیریت هنری سجاد افشاریان و تهیه کنندگی احسان رسول اف به پایان رسید.
بهزاد عمرانی خواننده و گیتار، مانی مزکی ساز دهنی و ترومبون، جهانیار قربانی گیتار الکتریک و یوکوله له، آرش عمرانی کیبورد و آکاردئون، آبتین یغماییان درامز گروه اجرایی کنسرت گروه «بمرانی» را تشکیل می دادند.
دیدگاهتان را بنویسید