سینا حجازی
رنگ و بوی متفاوتی دارد؛هم صدایش، هم شکل خواندنش. صدای او اساسا برای خواندن کلمه‌های غمگین ساخته نشده و حتی وقتی از فقر می‌خواند و اعتراض می‌کند آن را در قالبی شاد و دور از اندوه نمایی ارائه می‌دهد. سبکی را که می‌خواند کمتر کسی در ایران تجربه کرده است؛ سبک او رِگِی یا رگه(Reggae) نام دارد.
این سبک موسیقی در اواخر دهه ۱۹۶۰ (میلادی) در جامائیکا پایه‌گذاری شد و مشهورترین خواننده در این سبک هم تا به امروز باب مارلی جامائیکایی بوده است. سینا حجازی که مدت‌ها بود به واسطه تک‌آهنگ‌هایی که منتشر کرده بود در رسانه‌های مختلف شنیده شده بود و گاهی هم با تیتراژ سریال و فیلم از جمله سریال مسیر انحرافی و فیلم خط ویژه مورد استقبال قرار گرفته بود، حالا اولین آلبوم رسمی خود را منتشر کرده است. آلبومی شاد با ۱۰ آهنگ که بیشتر از هر چیزی در پی ایجاد امید و احساسات مثبت در شنونده خود است. آلبوم ترانه‌هایی دارد که بیشتر عاشقانه یا اجتماعی است و سعی شده دست‌کم در ترانه سلیقه‌های مختلف را پوشش دهد. نام آلبوم حجازی رویاست و این با صدا و جنس خواندن فانتزی او و امیدبخشی و مثبت‌نگری‌اش در هماهنگی کامل به سر می‌برد.
یکی از نکات مهم کار سینا حجازی این است که رنگ و بوی نسل او را همه‌جانبه (از صدا و ترانه تا سبک و تنظیم) با خود به همراه دارد. نسلی که با وجود این‌که فضای عمومی شهرها را شاد و زندگی را در خیابان‌ها جاری می‌کند، همواره شادی‌اش با بغض و گلایه همراه بوده و بشدت نیازمند امید داشتن به فرد است. حجازی هم که یک نسل سومی و دهه شصتی است، این زندگی و بغض را و نیاز به امید را بخوبی در کارش جاری کرده. نکته جالبی که در فرم شاد خیلی از ترانه‌های او می‌توان دید این است که در لحظه‌ای به اعتراض نزدیک می‌شود اما به سرعت از آن اعتراض به همان شادی و شوخ‌طبعی و سرخوشی برمی‌گردد. در حقیقت با شادی اعتراض می‌کند. شاید تمام این فرم و استفاده او از سبک رِگِی به همین برمی‌گردد که بتواند اعتراض را با ریتم زنده و پرانرژی ترکیب و زندگی را با تلخی‌هایش شنیدنی کند و در عین عاشقانه و دلنشین بودن صدایی برای بخشی از جامعه خود هم باشد.
ترانه‌های آلبوم رویا که اغلبشان را خود حجازی سروده، اگرچه ایراداتی دارد و به نظر می‌رسد می‌شد بیشتر برایشان وقت گذاشت و اگرچه آلبوم می‌توانست با وجود ده آهنگ خوب، تنوع بیشتری پیدا کند، اما با وجود این کاستی‌ها باز هم براحتی حال شنونده خود را خوب می‌کند. آدم را به یک سفر جوانانه و پرانرژی ترغیب می‌کند، سفری با بچه‌مدرسه‌ای‌ها یا هم‌دانشگاهی‌های قدیم، زدن به جاده و از عشق و شهر شنیدن.
دیدگاهتان را بنویسید