رضا صادقی (برای بزرگنمایی تصویر، کلیک کنید)

موسیقی ایرانیان – مصطفی امامی: همین چند وقت پیش بود که در محافل خبری، خبری منتشر شد مبنی بر توافق رضا صادقی و شرکت ایران گام. خبری که بیش از هر کس برای هواداران رضا خوشایند بود چرا که طی این توافق آقای مشکی پوش اجازه داشت همه آهنگ هایش را در اجراهای زنده اش اجرا کند تا از این طریق یک بار دیگر خاطراتی که با آهنگ هایش برای مردم ساخته را زنده نماید. اما از قرار معلوم این توافق نامه عمر زیادی نداشته و مشکلات همچنان پابرجاست.

چند وقت پیش که باهم صحبت می کردیم گفتی با شرکت ایران گام به توافق رسیدی که آهنگ های قدیمی ات را هم در کنسرت اجرا کنی، ماجرا به کجا رسید، این سوالی است که ما از رضا می پرسیم و او در جواب می گوید:« بدون تعارف و صادقانه می گویم، من در حضور آقای پاشایی (رئیس دفتر موسیقی)، آقای مشفق، آقای جلیل پور و آقای اسفندیاری قراردادی را با آقای حسین خانی به امضاء رساندم که طی آن قرار شد من چند کنسرت به تهیه کنندگی ایران گام در تهران داشته باشم و یک آلبوم هم تحویلشان دهم. این تصمیمی بود که دوستان گرفتند و من هم به این تصمیم احترام گذاشتم و این قرارداد منعقد شد. اما متاسفانه آقای حسین خانی بعد از یک مدت امضای خودشان را هم قبول نکردند و گفتند من این توافق نامه را قبول ندارم!»

رضا در ادامه می گوید:«چرایی ماجرا را من نمی دانم. اما به هرحال به شخصه توقع این موضوع را داشتم که آقای حسین خانی بعد از یک مدت این قرارداد را نپذیرند. چون ایشان معمولاً یک توافقی را انجام می دهند، بعد مشاوره می گیرند و پشیمان می شوند. نکته ای که الان وجود دارد این است که من نمی دانم چرا آقای پاشایی و دفتر موسیقی مجوز اجرای آلبوم همین را برای کنسرت صادر نمی کنند!؟ در واقع آقای پاشایی می گویند شما باید اول بروید و رضایت آقای حسین خانی را جلب کنید تا بتوانید کنسرت آلبوم همین را برگزار کنید. »

آقای مشکی پوش که انگار دل پری دارد ادامه می دهد:« برای اولین بار این موضوع را اعلام می کنم که من برای دفاع ازحقم تا آخرین مرحله جلو خواهم رفت. همه دوستان مطمئن باشند که رضا در این مسیر کم نمی آورد. در این سرزمین من یک شهروند هستم که دارای حقوق شهروندی مشخصی هستم. امیدوارم بتوانم حقم را از وزارت ارشاد مطالبه کنم. واقعیتش این است که دفتر موسیقی باید خانه من و امثال من باشد اما حس این روزهایم این است؛ در خانه خودم حکم مستاجری را دارم که هر لحظه ممکن است با اسباب و اثاثیه از خانه بیرونم کنند. جالب است که امتیاز آلبوم «همین…» در اختیار خودم است و اصلاً نمی خواهم کارهایی که امتیازش متعلق به آقای حسین خانی است را اجرا کنم اما دوستان اجرای من را مشروط به رضایت آقای حسین خانی می دانند. اصلاً ما فرض می کنیم بحث من و آقای حسین خانی قراردادی است! آیا این موضوع به ارشاد مربوط است؟ بنده باید مشکلم را با ایشان حل کنم. چرا همه مسائل را به هم دخالت می دهیم. متاسفانه الان نامه مجوز کنسرت تهران را به من نمی دهند. نامه تمدید کنسرت را هم به من ندادند.»

رضا صادقی تا کجا صبر خواهد کرد، صادقی در پاسخ به این سوال می گوید:« من نه اهل دعوا هستم و نه دعوا کردن را دوست دارم. اگر دوستان به داد من رسیدند خدا را شکر می کنم و از دوستان تشکر می کنم. اما اگر نشد قطعاً صدایم را از جایگاه های دیگر به گوششان می رسانم و مثل یک شهروند عادی از مراجع ذی الصلاح ماجرا را پیگیری خواهم کرد. جالب است که دوستان دفتر موسیقی هیچ جوابی هم برای ممانعت با اجرای من ندارند و مدام امروز و فردا می کنند. من نمی دانم آقای پاشایی پیش خودشان چه فکری می کنند؟ من، رضا صادقی جز موسیقی مشغول چه کاری هستم که باید امروز اینطور خانه نشین شوم؟ بحث من خانه شینی نیست، بحث ظلم است. حاضرم در راه احقاق حق خودم فنا شوم اما نمی خواهم برادران کوچکترم که تازه وارد موسیقی شده اند این فکر را داشته باشند که باید مدام بترسند که مبادا یک چیزی باب میل تهیه کننده نباشد و به او بربخورد و ارشاد هم تحت تفکر آن تهیه کننده با همراه باشد. من به خاطر برادارنم کوچکم در عرصه موسیقی در مقابل این موضوع می ایستم، اگرچه می دانم ضربه هم خواهم خورد. »

او ادامه می دهد:« الان دیگر بحث آقای حسین خانی نیست! سوال من این است که دفتر موسیقی به چه حقی مجوز من را صادر نمی کند؟ اگر ممنوع الفعالیتم بیایند رسماً اعلام کنند فلانی به دلیل ممنوع الکاری نمی تواند اجرا کند. اما کاری که امروز دارند با من می کنند، گرو کشی است! دلیلش را هم باید بروی از خود ِ دوستان جویا شوی… مجوز من در مقابل توافق نامه تازه ای که آقای حسین خانی نوشته اند و من باید آن را امضا کنم نگه داشته شده! این که چرا باید این توافقنامه جدید را امضاء کنم، برای خودم هم جای سوال دارد. من یک بار در حضور دوستان با آقای حسین خانی قرار دادی را به امضاء رساندم که متاسفانه دوستان می گویند آن را کنار بگذاریم و به سراغ توافقنامه جدید برویم. چه تضمینی هست که فردا این توافقنامه جدید را هم کنار نگذارند و بگویند یک چیز جدید را باید امضاء کنی؟ این بار از حق خودم کوتاه نخواهم آمد. حتی شده به ملاقات آقای پورمحمدی (رئیس سازمان بازرسی کل کشور) خواهم رفت و مشکلم را با ایشان مطرح خواهم کرد. شک نکن صدای من را به زودی خواهند شنید. الان که به قول دکتر روحانی، فضای تدبیر و امید در کشور جاری است، دوست دارم به این موضوع امید داشته باشم که من تقدیر را با تدبیر عوض می کنم. اگر یک عده بر این باورند که تقدیر رضا صادقی این است که یک گوشه بنشیند، به این دوستان می گویم نه! من این تقدیر را با تدبیر به امید تبدیل می کنم و این کار را خواهم کرد.