شاعری که نه به شعرش دروغ گفت، نه به خودش و نه به خواننده

رضا اسماعیلی، شاعر و کارشناس ادبی، در ابتدای این مراسم با اشاره به مقام شاعری یاور همدانی گفت: استاد یاور همدانی همنشین و هم‌نفس شاعران بزرگ و نام آوری چون رهی معیری،  مشفق کاشانی، مهرداد اوستا، حمید سبزواری، حسین آهی، مفتون همدانی، گلشن کردستانی، محمود شاهرخی، سپیده کاشانی و حسین لاهوتی بود؛ شاعرانی که متأسفانه امروز در میان ما نیستند و به آسمان کوچ کرده‌اند.

وی ادامه داد: استاد یاور همدانی انسانی شریف و ادیبی سلیم‌النفس بود. مردی که عشق به شعر و ادبیات جانش را صیقل داده و از او انسانی زلال و دوست‌داشتنی ساخته بود. او عاشق الهه شعر و شیفته هم سفری با رهروان وادی ادبیات بود. آن چنان که بدون تنفس در هوای شعر و حضور در محافل ادبی، دچار نفس تنگی و افسردگی می‌شد.

اسماعیلی با بیان اینکه استاد همچون هم نسلانش معتقد بود که «ادب، آداب دارد»، ادامه داد: می‌گفت در عالم شعر و شاعری نمی‌شود یک شبه راه صدساله را رفت. باید ریاضت‌ها کشید و خون دل ها خورد تا به سرمنزل مقصود رسید. او می‌گفت مکتب نرفته و استاد ندیده نمی‌توان در شعر، راهی به دهی برد. از همین رو همیشه به شاعران جوان و جویای نام توصیه می‌کرد که  در وادی ادبیات به دنبال پیری باشند که برای آنان پدری کند.

وی با بیان اینکه شعرهای شادروان همدانی شبیه خودش بود، نه به شعرش دروغ می‌گفت نه به خودش و نه به خواننده‌، ادامه داد: زلالی‌ها و نمک‌هایی که از اشعار گذشتگان در اشعار خود به کار می‌گرفت، گاهی او را از هم‌دوره‌ای‌های خود متمایز می‌کرد. زیاد اهل حواشی و هوچی‌گری نبود. از همان سال‌های دیرین‌ ، ویژگی ذاتی او صبر و شکیبایی بود اما گاه با اصرار و تأکید، نظر خودش را اعلام می‌کرد.

به گفته آبان؛ اگر بین شاعر خوب و آدم خوب بخواهیم در باره‌اش یکی را برگزینیم، یقیناً کار ساده‌ای نیست. او ضمن آدم خوب،  در موازات هم‌نسل‌ها و شعر کلاسیک محور،  شاعر خوب نیز بوده است. استاد یاور به اصطلاح یک شخصیت چند ضلعی خوب بود. آدم خوب، شاعر خوب، پدر خوب، شنونده خوب، قاضی خوب و دیگر خوب ها… که همه این‌ها، کمتر در یک فرد جمع می‌شود.