سایت موسیقی ایرانیان – پیمان ناصح پور: به همت استاد «رحمت الله بدیعی» (استاد برجسته موسیقی ایرانی و کلاسیک غرب)، بزرگداشت زنده یاد استاد «فرامرز پایور» با حضور بسیاری از شخصیت های فرهنگی، علمی و هنری ایران و آلمان، در یکی از سالن های خوب کلن که به پایتخت فرهنگی آلمان شهره است، در تاریخ ۳۱ ژانویه و بدون تاخیر برگزار شد.

در آغاز برنامه، فیلمی قدیمی از تمرین خصوصی پایور، بدیعی و «حسین تهرانی» نمایش داده شد. پس از آن ویدئو کلیپی (مدون شده توسط «فرزین دارابی فر») متشکل از زندگینامه مختصر «فرامرز پایور»، با عکسهای گوناگون ایشان و بسیاری از بزرگان موسیقی مانند «عبدلله دوامی»، «ابولحسن صبا»، «نور علی برومند»، «حسین تهرانی»، «حسین دهلوی»، «رویز مشکاتیان»، «محمد اسماعیلی»، «هوشنگ ظریف» و … همراه با موسیقی متن گروه پایور به نمایش گذاشته شد.

بعد از این مقدمه کوتاه، استاد بدیعی با ویولن خود به روی صحنه رفت تا با نواختن گوشه هایی سوزناک از دستگاه همایون، غم از دست رفتن دوست قدیمی و همکار دیرینه خود در موسیقی را ابراز کند.

پس از آن، دکتر محمود خوشنام (موسیقی شناس معروف) به پشت تریبون رفت تا به بررسی زندگی هنری و آثار و تالیفات آن استاد از دست رفته بپردازد. در این سخنرانی خوشنام به تکامل یافتگی پایور در سنتور اشاره کرده و تاریخ سنتور را به دو دوره پیش و پس از پایور بخش نمود. گفتنی است صحبت های علمی خوشنام مورد توجه و تشویق مردم قرار گرفت.

بعد از سخنرانی نخست، «پریسا بدیعی» (دختر استاد بدیعی) پشت پیانو قرار گرفت تا یکی از آثار آوازی پایور را به نام “حکایت دل” در دستگاه ماهور اجرا کند.

سپس از «ه.ا. سایه» دعوت شد تا درباره ی فرامرز پایور صحبت کند. سایه سخنان خود را با طرح دوستی خود با ابولحسن صبا و دیگر موسیقیدانان ایران آغاز کرد. وی با تاکید بر استادی پایور در موسیقی ایرانی، از اخلاق نیکوی ایشان یاد کرد و گفت: گر چه من در شرایط جسمی مناسبی نیستم ولی اینجا آمدم تا این را بگویم که هنر هنرمند فرع است و انسانیت هنرمند اصل. وی همچنین از استاد بدیعی به خاطر تقبل تمام مخارج برگزاری این بزرگداشت قدردانی کرده و ایشان را استاد برجسته کمانچه و ویولن ایرانی و غربی دانست و به تواضع و سادگی ایشان صحه گذاشت.

پس از سخنرانی سایه، پریسا بدیعی با ویولن و «آزیتا مستوفی» (نوازنده سنتور و یکی از شاگردان مورد تایید پایور) روی صحنه آمدند تا دونوازی ساخته پایور به نام “گفتگو در شور” را اجرا کنند.

سخنرانی آخر که بر عهده خود استاد بدیعی بود مورد توجه شرکت کنندگان قرار گرفت به گونه ای که چندین بار توسط مردم تشویق شدند. سخنرانی مفصل بدیعی نه تنها به کیفیت موسیقایی و انظباط کاری پایور اشاره داشت بلکه از خاطرات و مهربانی های او نیز یاد می کرد.

پایان بخش برنامه اجرای موسیقی گروه بدیعی در دستگاه شور بود. در این قسمت استاد بدیعی (کمانچه)، «پریسا بدیعی» (ویولن)، «احمد انوشه» (نی)، «آزیتا مستوفی» (سنتور)، «فرزین دارابی فر» (تار) و «پیمان ناصح پور» (تنبک) ضربی هایی از پایور از جمله «راز و نیاز» و «کرشمه» و … همراه با بداهه نوازی هایی در بین ضربی ها اجرا کردند که مورد استقبال خیلی خوب مردم قرار گرفت.

با آنکه شرایط جوی آلمان به دلیل بارش شدید برف مناسب نبود، بیش از ظرفیت سالن و نزدیک ۳۰۰ نفر از جمله پروفسور دکتر “شمس انوری” (استاد برجسته دانشگاه کلن)، دکتر “اسکندر آبادی” (نوازنده ویولن)، “حسینی” (نوازنده عود)، “یلدا ابتهاج” (نوازنده قیچک)، “بهنام و رضا سامانی” (دو برادر کوبه ای نواز)، و … در این برنامه شرکت کرده بودند.

بازتاب برگزاری این بزرگداشت به همت خبرگزاری ها و سایت های هنری و خبری بسیار خوب بود و از همه خبرنگاران و دست اندر کاران خبری و همچنین از خانواده های بدیعی، دارابی فر و بسیاری از ایرانیان که به صورت داوطلب در هر چه بهتر برگزار شدن این مراسم کمک کردند قدردانی به عمل آمد.