سماع شورانگیز شمس

گروه موسیقی شمس در اولین شب اجرای کنسرت در تالار وحدت اجرایی زیبا و شورانگیز را به نمایش گذاشت که با استقبال تماشاگران مواجه شد.

سمیه قاضی‌زاده: این برنامه طبق روال اغلب کنسرت‌ها، با تاخیری ۱۵ دقیقه‌ای آغاز شد. صحنه‌ای که قرار بود گروه شمس روی آن حاضر شوند با شمع‌‌ تزئین شده بود و در بک‌گراند، عکس خورشیدی سرخ در پس​زمینه​ای آبی به چشم می​خورد که باعث نو جذاب شدن طراحی صحنه اجرا شده​ بود.

 در ابتدای این برنامه، سهراب پورناظری با ساز تنبور به همراه دو نوازندهء سازهای کوبه‌ای روی سن حاضر شدند. سهراب پورناظری تکنوازی طولانی را در ابتدا با تنبور داشت که رفته رفته دو ساز کوبه‌ای هم به این تکنوازی افزوده شدند. بداهه‌نوازی او بسیار تکنیکی بود. ضمن اینکه این تکنوازی در ابتدای این کنسرت باعث شد تا تماشاگران با فضای کلی این برنامه آشنا شوند و ورودی به آن پیدا کنند. بداهه‌نوازی‌های حین این تکنوازی هم از جمله جذابیت‌های آن بود که با تغییر در مقام‌ها و گوشه‌ها باعث می‌شد تا مخاطب فضای تازهء آن را احساس کند و حوصله‌اش از شنیدن صدای یک ساز سر نرود.

بعد اجرای این قطعه، گروه با تاخیری ۱۰ دقیقه‌ای روی سن حاضر شدند. گروهی ده نفره به همراه علیرضا قربانی در مقام خواننده.

 سنت ماندگار
گروه شمس سال‌هاست که در زمینهء نوازندگی تنبور و گروه‌نوازی این ساز وقت صرف کرده است و کنسرت‌هایی زیادی را برگزار کرده است. این گروه همچنان به این سنت پایبند مانده و بخش گروه‌نوازی را با صحه بر این ساز آغاز کردند. همراهی سازهای کوبه‌ای عجیب و غریبی چون «کاخن»، «دوم دوم»، «کوزه»، و «جیمبی» توسط همایون نصیری در کنار دف و دایره با نوازندگی حسین رضایی‌نیا فضای نویی را در این کنسرت به وجود آورده بود. البته پیش از این کنسرت هم همیشه گروه موسیقی شمس علاقهء ویژه‌شان را در به کارگیری از سازهای کوبه‌ای نشان داده بودند.

این کنسرت با نام «بر سامع تنبور» برگزار شد و در تمامی قطعات بخش اول با اینکه همچون کنسرت چند سال قبل این گروه خبری از سماع‌‌گران نبود، اما می‌شد ریتم سماع و حرکت‌های دوار آن را احساس کرد. به خصوص اینکه بیشتر قطعات این کنسرت بر اسا اشعار مولانا ساخته شده بودند و این احساس را قوی‌تر می‌کردند. قطعات اول این اجرا «افسانه تنبور» و «افسانه دل» بودند که آهنگسازی آنها را کیخسرو پورناظری به عهده داشت. در ادامه این کنسرت قطعات «کوی عشق»، «پیشواز» و «آنسو مرو» اجرا شد که از ساخته‌های سهراب و تهمورث پورناظری بودند. هماهنگی و تکنیک اجرای قطعات چه به صورت فردی و چه گروهی از جمله مهم‌ترین نکاتی بود که در این کنسرت دیده می‌شد. از دیگر نکات جالب توجه پایبندی به سنت اجرای کنسرت‌های موسیقی سنتی در این کنسرت و گنجاندن بخش‌هایی ویژه اجرای ساز و آواز، بداهه‌خوانی و بداهه‌نوازی بود. در میانه اجرای قطعات، علیرضا قربانی با نوازندگان مختلف از جمله کیخسرو پورناظری، تهمورث و سهراب پورناظری بداهه‌خوانی کرد که با استقبال گسترده مردم روبرو شد.

 تغییر ساز
با شروع بخش دوم این کنسرت سازها تغییر کردند و سازهای متنوع‌تری در مقایسه با بخش اول روی سن دیده می‌شدند که از جمله آن​ها می‌توان به کمانچه، تار و سنتور اشاره  کرد. قطعه «ای دل» شروع کننده این بخش از کنسرت بود. تکنوازی اصلی در این بخش بر عهده سهراب پورناظری است که تنبورش را با کمانچه عوض کرده و بسیار پرشور می‌نوازد. قطعه‌ای با ریتم تند «جان و جهان» از جمله قطعاتی است که در ادامه این کنسرت اجرا می‌شود و بعد از آن هم بداهه‌نوازی عود و سنتور با همراهی آواز قربانی شنیده می‌شود.

 قطعهء آخری که طبق بروشور برنامه اجرا می‌شود بیش از آنکه حال و هوای سنتی داشته باشد، موسیقی مقامی را تداعی می‌کند. قطعه‌ای است با عنوان «نور» از ساخته‌های تهمورث پورناظری و بر اساس شعری از فریدون مشیری. در این قطعه چرخش‌های زیبایی شنیده می‌شد که بی‌شباهت به موسیقی ترکمن نبودند.

 بعد از تشویق گستردهء تماشاگران، گروه بار دیگر روی سن حاضر شدند و این بار به اجرای قطعه‌ای کردی پرداختند. این اولی باری بود که علیرضا قربانی به اجرای قطعه‌ای به زبان کردی می‌پرداخت و در این راه بسیار هم موفق بود که نشان ازتمرین زیاد روی اجرای این قطعه می‌داد. پیش از این کیخسرو پورناظری سرپرست این گروه در مصاحبه‌ای اعلام کرده بود که از لهجهء کردی درآمده این قطعه از سوی قربانی برای این کنسرت راضی است و هیچ مشکلی ندارد. این قطعه در همخوانی و گاه تکخوانی قربانی اجرا و اولین شب کنسرت موسیقی شمس به پایان رسید. کنسرتی موفق و پرشور.