به گزارش ایلنا، حسین علیزاده در نشست مطبوعاتی صبح امروز(۲۶ بهمن) به مناسبت برگزاری تور کنسرت وی در شهرستان‌های مختلف؛ در خانه هنرمندان حاضر شد و ضمن گلایه از شرایط امروز موسیقی ایران؛ گفت: موسیقی ایرانی متعلق به همه‌ی ایرانیان است و مردم حق دارند که از این نعمت برخوردار شوند اما متاسفانه در بسیاری از شهرستان‌ها امکان اجرای صحنه‌ای وجود ندارد. در قبل از انقلاب نیز در شهرستان‌ها برنامه‌ای نبود و تنها جشن هنر شیراز بود که در این شهر(شیراز) برگزار می‌شد. ما امروز بسیار خوشحالیم که می‌توانیم بعداز سال‌های سال با هموطنان خودمان در شهرستان‌های مختلف دیدار داشته باشیم کمااینکه این اجرایی باشد برای اجراهای مفصل‌تر.
وی افزود: موسیقی ایرانی درمقایسه با قبل از انقلاب رشد داشته است اما این رشد ناکافی بوده است. درست است که ما در کشور با مشکلاتی مواجه بوده‌ایم اما همین هنر ایرانی در خارج از کشور رشد چشمگیری داشته است و هنرمندان ایرانی بسیاری امکان کار و اجرا داشته‌اند.
حسین علیزاده با اشاره به اینکه ۲۰ سال از همکاری وی با مجید خلج می‌گذرد، خاطرنشان کرد: طی اجراهای مختلفی که با مجید خلج در کشورهای مختلف اروپایی و امریکایی داشتم؛ نوعی از کار موسیقایی را تجربه کردیم که با بداهه‌نوازی موسیقی ردیفی متفاوت است و اجرای این نوع موسیقی درست است که به ریشه‌های موسیقی دستگاهی وابسته است اما در اجرا هنرمند آزادی عمل بیشتری دارد.
این نوازنده‌ی سازهای کوبه‌ای که هم‌اکنون در فرانسه اقامت دارد، درباره‌ی تدریس ساز تنبک در آکادمی موسیقی کشور نیز گفت: برخورد غربی‌ها با موسیقی ما یک برخورد کاملا آگاهانه است. آنها هنگامی که به موسیقی ایرانی می‌پردازند؛ می‌خواهند آن را با عرفان ایرانی، جهان‌بینی ایرانی، معماری ایرانی، طراحی باغ‌های ایرانی و غیره مرتبط کنند.
وی با اشاره به اینکه سازهای کوبه‌ای و ضربی به فرهنگ غربی‌ها نزدیکی بیشتری دارد، در بخش دیگری از سخنان خود گفت: جالب اینکه بسیاری از مردمی که با این ساز ارتباط برقرار می‌کنند؛ صرفا موزیسین نیستند و ارتباط سالم و سازنده‌ای با این ساز دارند.
این نوازنده‌ی تار در پاسخ به این پرسش که آیا قصد ندارد قطعات قدیمی و خاطره‌انگیز خود را دوباره اجرا کند، گفت: این موضوع مدت‌هاست که دغدغه‌ی من شده است. از طرف بسیاری از دوستداران نیز پیشنهادهای زیادی داشتم اما متاسفانه به‌دلیل اینکه روند پیوسته‌ای در مسائل فرهنگی کشور وجود ندارد؛ اجرای این موضوع به راحتی امکان‌پذیر نیست.
این هنرمند افزود: هم‌اکنون با بسیاری از هم‌دوره‌ای‌هایمان که در مرکز چاوش و حفظ اشاعه بودند؛ ازنظر سلیقه فرق کرده‌ایم و جمع کردن این هنرمندان هم دیگر به راحتی امکان‌پذیر نیست.
علیزاده در بخش دیگری از سخنان خود به برداشت‌های سیاسی از هنر موسیقی اشاره کرد و گفت: متاسفانه درحال حاضر از تمام برخوردها، برداشت سیاسی می‌شود. در همین راستا اجرای نیز این قطعات باید با یک وسواس خاصی صورت بگیرد.
علیزاده افزود: هم‌اکنون بسیار رسم شده که اجرای کنسرت با ارائه‌ی کار تازه صورت بگیرد. درصورتی‌که علاوه بر کار تازه باید آثاری که ریشه‌های قوی‌تر دارند؛ دوباره تکرار شوند تا جوانانی که الان در حوزه موسیقی کار می‌کنند؛ با موسیقی قدیمی خودشان آشنا شوند.
خالق آثار نینوا، شورانگیز و راز نو در پاسخ به پرسش خبرنگار ایلنا مبنی بر اینکه چرا با گروهی بزرگ به صحنه نمی‌رود، گفت: تدارکات برای رفتن به شهرستان‌ها با گروهی بزرگ درحال حاضر بسیار سخت است و اغلب شهرستان‌ها زیرساخت‌های لازم را برای اجراهای بزرگ ندارند. همچنین اجرای دونوازی و تک‌نوازی؛ از انواع موسیقی است که بسیار در موسیقی شرق رایج است اما معلوم نیست چرا مردم ما تک‌نوازی گیتار را پذیرفته‌اند اما هنوز برای موسیقی سنتی دنبال گروهی هستند که حتما بزرگ باشد و خواننده داشته باشد.
این هنرمند ضمن ابراز نارضایتی خود از فضای غیرفرهنگی در حوزه‌ی موسیقی گفت: هم‌اکنون بسیاری از موسیقی‌هایی که از رسانه‌های مختلف مثل رادیو فرهنگ پخش می‌شود؛ به موسیقی دیسکو شباهت دارد که از فرهنگ ما بسیار به دور است.
علیزاده، روند گرفتن مجوز را در دوره کنونی را عقب‌افتاده ارزیابی کرد و گفت: ۴۰ سال است که در این کشور فعالیت می‌کنم اما برای هر اجرا باید دنبال مجوز باشم. در این شرایط اگر بخواهم با خواننده‌ای همراه باشم؛ گرفتن مجوز شعر نیز مشکلات خاص خودش را دارد.
وی با اشاره به اینکه دریافت مجوز برای هنرمندانی مانند آقای شجریان را امری بسیار سخیف می‌داند، اظهار داشت: یک هنرمند زمانی که به صحنه می‌رود باید بسیاری از توهین‌ها را به جان بخرد تا روی صحنه بیاید؛ یکی اینکه بسیاری از کسانی که صلاحیت بررسی یک کار هنری را ندارند؛ وظیفه‌ی صدور مجوز را عهده‌دار هستند که به‌نظر من؛ این توهین بزرگی به هنرمند است.
وی با اشاره به اینکه اوضاع فعلی شوق به صحنه رفتن را از بسیاری از هنرمندان می‌گیرد، گفت: آیا توهین کردن به این معناست که به کسی فحش بدهند. اما به نظر من؛ صدور مجوز برای کسانی که پاسبان موسیقی این مرز و بوم بوده‌اند؛ بزرگ‌ترین توهین به شمار می‌آید.
علیزاده در پاسخ به این پرسش که باتوجه به سختگیری‌های مختلف و لغو شدن بسیاری از کنسرت‌ها در شهرستان‌ها آیا نگرانی ندارد که کنسرت وی نیز لغو شود، گفت: در این شرایط پوستمان بسیار کلفت است و هر لحظه منتظریم که بگویند موسیقی تعطیل و دیگر اجرا نکنیم. متاسفانه مسائل فرهنگی این کشور اجازه برنامه‌ریزی درازمدت را به ما نمی‌دهد و موسیقی در نوعی بلاتکلیفی به سر می‌برد.
علیزاده که قرار است در این کنسرت علاوه بر ساز تار به اجرای سازهای شورانگیز و ستار نیز بپردازد، در همین زمینه افزود: برای من اصلا روشن نیست که چرا یک کشور واحد که وزارتخانه‌ای بزرگ در پایتخت دارد؛ نمی‌تواند برنامه‌های موسیقی را بدون دخالت‌های اشخاص دیگر و نماینده‌های خود برگزار کند!
وی افزود: متاسفانه بسیاری از اشخاص در شهرستان‌ها به صورت ملوک‌الطوایفی با هنر موسیقی برخورد می‌کنند. اگر دلشان خواست به آن اجازه می‌دهند و اگر دلشان نخواست اجازه برگزاری کنسرت را نمی‌دهند.
خلج نیز در ادامه‌ی این نشست درباره کنسرت پیش روی گفت: دید نوازنده‌ی ساز تنبک از بداهه‌نوازی در چنین اجراهایی بسیار دخیل است؛ چراکه این نوع اجرا یک نوع جدایی از شیوه‌ی معمول و سنتی است که طی همکاری بین دو نوازنده به وجود می‌آید.
وی با اشاره به اینکه علیزاده مشوق اصلی من در این شیوه از نوازندگی بوده است، خاطرنشان کرد: درعین حال از شیوه‌ی اساتید گذشته مانند استاد تهرانی نیز در کار استفاده کرده‌ام و سعی کردم از رنگ‌آمیزی و خلاقیت ایشان در نوازندگی ساز تنبک استفاده کنم. اما باید بگویم که بروز این شیوه‌ی بداهه‌نوازی در تنبک یک کار کاملا تجربی است.
در ادامه همین بحث؛ حسین علیزاده نیز گفت: شیوه مجید خلج در این نوع نوازندگی تنبک براساس یک حس درونی است که میان دو هنرمند بوجود می‌آید و هرچه این دو هنرمند با همدیگر هماهنگ‌تر باشند؛ کار جدیدتری ارائه می‌شود.
علیزاده گفت: بداهه‌نوازی از دوران قاجار براساس موسیقی دستگاهی بوده است و حتی ما شاهدیم که این اجراها محدود به اجرای ردیفی است که بیشتر در موسیقی مجلسی رواج پیدا کرده اما در شش دهه اخیر می‌بینیم که که بداهه‌نوازی فقط و فقط به ردیف وابسته نیست.
علیزاده در پاسخ به پرسش دیگر خبرنگار ایلنا که پرسید؛ چرا اساتید بزرگی مانند وی همسو با جشنواره موسیقی فجر به صحنه نمی‌روند، خاطرنشان کرد: هنرمند باید آزاد باشد و چون خود من هم ازجمله‌ی کسانی بودم که تاکنون هیچ کار سفارشی در حوزه‌ی موسیقی(غیراز موسیقی فیلم) نساخته‌ام، نمی‌توانم در چنین جشنواره‌ای شرکت کنم.
وی با تاکید بر این موضوع که جشنواره موسیقی فجر یک جشنواره هنری نیست و صرفا یک جشنواره سیاسی است خاطر نشان کرد: بار هنری این جشنواره آنچنان نیست که هنرمندان این حوزه را تشویقی و دلگرم به اجرا در جشنواره باشد. همچنین جشنواره موسیقی فجر از نظر ارزشی ضعیف است.
علیزاده با تاکید بر این موضوع که کمبودها در حوزه‌ی موسیقی آنچنان زیاد است که با برگزاری یک جشنواره در طول سال جبران نمی‌شود، تاکید کرد: تنها روش اعتراض هنرمندان حوزه موسیقی به وضعیت موجود این است که در جشنواره شرکت نکنند.
دیدگاهتان را بنویسید