همایون شجریان
سهراب پورناظری تار را از درون می‌نوازد، از دل می‌نوازد و همین است که بر دل می‌نشیند و همایون شجریان با تمام اعضا و جوارح صورت در حال ادای کلمات است و حاضران با تمام وجود، سراپا گوش شده‌اند.
سالن نگین در اصفهان شامگاه گذشته (۲۶ بهمن‌ماه) مملو از جمعیت بود. اجرای کنسرت شجریان و برادران پورناظری تحت تأثیر اجرای سانس قبل و حواشی مربوط به آن برگزار شد. طبق شنیده‌ها، زمانی که عده‌ای متوجه حضور سه زن نوازنده روی سن شدند، به سالن کنسرت وارد شدند و وقفه‌ای در اجرای کنسرت ایجاد کردند.
همایون شجریان در ابتدای اجرای سانس بعد، با قطعه «همه هیچم» آرامشی میان حاضران ایجاد کرد. «کولی» با شعری از سیمین بهبهانی، قطعه بعدی بود که این آرامش را پایدار نگه داشت: رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده / شب مانده است و با شب تاریکی فشرده.
پس از آن، نوبت به قطعه طرب‌انگیز «دل به دل» رسید. حضار هم با دست زدن‌های هماهنگ با ریتم این قطعه، گروه را همراهی کردند. ابتدای این قطعه با همخوانی برخی نوازندگان آغاز شد: دل سپرده‌ام من به روی تو / در دل من است آرزوی تو. سپس همایون شجریان تکخوانی‌اش را آغاز کرد.
پس از پایان قطعه «دل به دل» حضار تشویقی جانانه در سالن به راه انداختند و همایون شجریان با قرار دادن دست روی قلبش، به ابراز احساسات مردم پاسخ داد.
«شتک» نام قطعه بعدی بود که گروه نوازندگی با هماهنگی آن را اجرا کردند و آواز شجریان نیز شوری دوچندان در موسیقی ایجاد کرد: شتک زدست به خورشید خون بسیاران / بر آسمان که شنیدست از زمین باران.
پس از اجرای این قطعه، نور سالن تغییر کرد و همزمان با آن، نوازندگان نیز ریتم موسیقی را به یک نوع موسیقی حماسی تغییر دادند. این تغییر ضرب‌آهنگ مقدمه‌ای بود برای اجرای قطعه «در حصار شب» با شعری از شفیعی کدکنی: نفسم گرفت از این شب در این حصار بشکن / در این حصار جادویی روزگار بشکن.
این نوا به‌قدری بر دل حاضران در سالن نشست که چند دقیقه‌ای طول کشید تا تشویق آن‌ها فروکش کند.
پس از تکنوازی پورناظری، قطعه «درون آینه» از حسین منزوی و «چون بی من» از مولانا به اجرا در آمد. این دو قطعه حال و هوای سالن را دگرگون کرد و آرامشی دوباره در میان حضار ایجاد کرد.
تکنوازی سنتور توسط مهیار طریحی، تکنوازی دف توسط حسین رضایی‌نیا از برنامه‌های دیگر آخرین اجرای کنسرت همایون شجریان و برادران پورناظری در اصفهان بود.
این تکنوازی‌ها شروعی بود برای یک هم‌نوازی و هم‌نوایی که با استقبال حاضران در این کنسرت همراه شد.
آهنگ مقدمه‌ی قطعه‌ی بعدی، نوید «چرا رفتی» را به حضار داد. قطعه‌ای که سیمین بهبهانی شعر آن را سروده است: چرا رفتی چرا من بی‌قرارم / به سر سودای آغوش تو دارم.
تشویق‌های ادامه‌دار حاضران سبب شد تا همایون شجریان و گروهش، بار دیگر قطعه «دل به دل» را به اصفهانی‌ها تقدیم کنند.
تهمورس پوناظری (سه‌تار)، سهراب پورناظری (کمانچه و تار)، حسین رضایی‌نیا (سازهای کوبه‌ای)، تینا جامه گرمی (ویولن)، علی جعفری پویان (ویلن)، آیین مشکاتیان (سازهای کوبه‌ای)، مهیار طریحی (سنتور)، سهراب برهمندی (ویولا)، آتنا اشتیاقی (ویلنسل)، سپند دادبه (عود)، احسان فرامرزی (گیتار)، میلاد محمدی (تار)، خورشید دادبه (تار) و آرین کشیشی (گیتار باس) نوازندگان گروه را تشکیل می‌دادند.
دیدگاهتان را بنویسید