رضا مهدوی پیش از آنکه مدیرکل مرکز موسیقی حوزه هنری باشد، یک هنرمند خوب موسیقی است. اجراهایی که او و سنتورش در مراسم‌های خاص داشته، همواره به‌یاد مخاطبانش مانده است. با این حال او در مرکز موسیقی حوزه هنری، همواره نقطه آغاز یک اتفاق بوده است. برگزاری جشنواره‌های مختلف و شناسایی ظرفیت‌های ناشناخته موسیقی ایران‌زمین، کشف استعداد‌های جوان و تولید بی‌منت آثارشان در کنار توجه به بزرگان موسیقی، از جمله کارهایی است که مهدوی در این مرکز انجام داده است. در گفت‌وگو‌ با او به برخی از این مسائل پرداخته‌ایم که آن را می‌خوانید:

-از عملکردتان در سال ۸۹ راضی بودید؟

طبیعتا باید از کار خودمان راضی نباشیم اما با توجه به اینکه سمت‌وسوی کار ما با مدیریت جدید حوزه مشخص‌تر شد، براساس آنچه که مشخصا از حوزه هنری می‌خواهند و اندک بودجه‌ای که نسبت به گذشته افزایش پیدا کرد، آثار قابل‌توجهی را مرکز موسیقی حوزه هنری تولید کرد که به نظر من نسبت به گذشته رضایت‌بخش‌تر بود.

-سال گذشته سال همت و کار مضاعف بود. شما همت و کار مضاعف داشتید؟

کارویژه‌ای به عنوان جشنواره کارآوا‌ها را داشتیم که در هیچ کجا سابقه نداشت و برای نخستین‌بار بود که اتفاق می‌افتاد. ضمن آنکه تولیدات سال گذشته‌مان ۶۸ ساعت از ژانرهای مختلف بوده است که فکر می‌کنم این حرکت، همت مضاعفی بود. این کار فقط در بخش کمی نبود بلکه از لحاظ کیفی نیز ارتقا داشتیم.

-در این راه مشکلاتی هم وجود داشته است؟

کمبود بودجه همواره وجود داشته است. البته خوشبختانه با مساعدت کمیسیون فرهنگی مجلس قرار شده است که این بودجه افزایش یابد اما باید توجه داشته باشیم که این افزایش بودجه، نسبت به اعتبارات کنونی است. من همیشه این اعتقاد را داشته‌ام که بودجه فرهنگ‌وهنر هیچ‌وقت بودجه نبوده است. یعنی نسبت به کل کارهایی که در کشور هست مانند بودجه‌های آموزشی، نظامی و اقتصادی را نگاه کنیم، فرهنگ و هنر بودجه‌ای ناچیز داشته است. بنابراین بودجه‌ کنونی فرهنگ‌وهنر اگر ده برابر شود اتفاق خاصی نمی‌افتد. باید تا پایان برنامه پنجم دولت که دو سال از آن گذشته است، بودجه فرهنگ‌وهنر به مقدار واقعی‌اش برسد.

-در سال جدید با بودجه و شرایط جدید چه چشم‌انداز جدید و حرکت جدیدی دارید؟

هدف حوزه هنری، صرفا تولید است. باید همچون گذشته آثار شنیداری خوب در چهار محور خانواده و اخلاق، ترویج فرهنگ انقلابی، ترویج فرهنگ شهادت و دفاع مقدس و حفظ دستاوردهای انقلاب تولید ‌شود. البته این کار معنایش این نیست که کارهای شعاری انجام دهیم. در سال ۹۰ تصمیم داریم گروه سرود تشکیل بدهیم. بعد از دهه ۶۰ گروه سرود در مدارس محو شد. ما انواع گروه‌های مختلف موسیقی را داریم اما یک گروه ساده نداریم. گروه تواشیح هم که به صورت پلی‌بک برنامه اجرا می‌کنند بیشتر به سمت موسیقی پاپ رفته‌اند. ما در حال حاضر درباره کوه‌رفتن سرود نداریم. حالا اگر چنین کاری تولید کنیم و صدا و سیما آن را پخش نکند، با اجرا در مدارس، خود به خود شیوع پیدا خواهد کرد. این می‌شود فرهنگ.

-مرکز موسیقی قصد ندارد یک جشنواره سالانه موسیقی همچون جشنواره تئا‌تر ماه برگزار کند؟

ما خیلی نمی‌خواهیم در این موضوعات ورود پیدا کنیم. بیشتر قصد داریم به صورت موضوعی کار کنیم. مثل جشنواره کارآوا‌ها. شاید دوره دوم آن را هم اجرا کنیم. شاید جشنواره معراج‌خوانی را اجرا کنیم. شاید جشنواره دانشجویی به شیوه‌ای دیگر برگزار کنیم. ما تمایلی به موازی‌کاری نداریم. ضمن آنکه بودجه ما کفاف برگزاری چنین جشنواره‌ای را نمی‌دهد. زمانی که بودجه ما هشت میلیارد باشد می‌توانیم قول برگزاری همه این برنامه‌ها را بدهیم اما در حال این مبلغ بسیار کمتر از یک میلیارد است. ما زمانی باید کنسرتی برگزار کنیم که ناشناخته مانده و مورد توجه قرار نگرفته است و جوانانی هستند که مستعدند.

-مرکز موسیقی حوزه هنری نمی‌خواهد گروه سرود داشته باشد؟

نه. حالا ما می‌خواهیم گروه سرود تشکیل دهیم. هزینه‌های آن هم کمتر از یک گروه موسیقی نیست. الان می‌بینیم که بسیاری از مراکز دولتی گروه سرود ندارند یا اگر دارند فعالیت نمی‌کنند. دلیل‌اش هم این است که نوازنده‌ها به یک‌جا پایبند نیستند. ما این امکان را نداریم حقوق ثابت به نوازنده‌ها بدهیم تا از آن خودمان کنیم. از طرفی اگر هنرمند به جایی وابسته شود، به کارش لطمه می‌خورد. دیگر فعالیت‌های گسترده ندارد و به‌روز نمی‌شود و اصطلاحا خودش، خودش را می‌خورد و نمی‌تواند بلندپروازی کند. البته نمی‌گویم که این فکر کاملا درست است. شاید بخشی از آن درست نباشد. می‌گویند کسی در رفاه باشد نمی‌تواند به خوبی درس بخواند. یا بسیاری از موسیقیدانان جهان از فقر به جایگاه والای هنر رسیده‌اند. البته این حرف به این معنا نیست که همه هنرمندان را در فقر نگه داریم. اما به طور کلی ثابت شده است که موسیقیدان وقتی کارمند شود موسیقی‌اش هم کارمندی می‌شود و با جان و دل و حس ساز نمی‌زند. دولت باید حمایت خود را از هنرمندان موسیقی به هر شکلی داشته باشد.

-اجازه دهید چند سوال درباره مسائل حاشیه‌ای از شما بپرسم. مرکز موسیقی حوزه هنری باز هم آلبوم‌هایی نظیر «ترنج» را منتشر خواهد کرد؟

باید پیش بیاید. آن آلبوم به لحاظ مضمونی هیچ ایرادی نداشته است. عده‌ای با خود آن فرد مشکل داشته‌اند. ما از تولید آلبومی که به رشد موسیقی کمک کند، حمایت می‌کنیم.

-شایع شده بود که شما مدیر دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می‌شوید. این اتفاق خواهد افتاد؟

نه دیگر. دوستان این تمایل را داشتند و بنده هم پاسخ‌هایی را دادم منتهی روسای من باید جواب نهایی را می‌دادند که موافقت نکردند. به نوعی قرار بود من در هر دو طرف باشم که نمی‌شد. حوزه هنری خانه من است و امثال من عرق خاصی به اینجا داریم. بسیاری از هنرمندان استقبال کردند که من به دفتر موسیقی بروم اما شرایط منتفی شد. البته ارتباط صمیمیمان را با دوستان ارشاد داریم.

-زمانی که شما از حوزه هنری رفتید، عده‌ای در رسانه‌ها نوشتند که شما باعث شده‌اید برخی از زحمات هنرمندان از طریق حوزه هنری منتشر نشود. قبول دارید این موضوع را؟

چنین چیزی کذب محض است. حتی یک‌سری از کارهایی که در دهه هفتاد نمی‌خواستند به هر دلیلی پخش شود من در دهه هشتاد آن‌ها را منتشر کردم. شما می‌توانید مصداق بیاورید؟

-مثل کارهای آقای درویشی.

آن‌ها هیچ ارتباطی به من نداشت. با اینکه من تهیه‌کننده کار نبودم آن‌ها را در ۱۳۷۶ پخش کردم. نباید این کار را می‌کردم اما چون ذاتا به آن علاقه‌ داشتم این حرکت را انجام دادم. آن صحبت‌ها توهماتی است که دوستان دارند براساس پیش‌فرض‌هایشان. هنرمندان موسیقی از جایی گله دارند به جای دیگر می‌زنند شاید خود من هم همین‌گونه باشم. اما محال است که من کاری را قرارداد بسته باشم اما از پخش آن جلوگیری کنم. حتی چند کاری که در دو سال نبودم، مانده بود به محض بازگشتم، همه را منتشر کردم. اما کارهای آقای درویشی اصلا به من ارتباطی ندارد. من لطف کردم و آن‌ها را منتشر کردم. آن کار‌ها در زمان تولیدش اجازه انتشار نداشت. آیینه و آواز برای ۷۴ است. تولید چنین کاری هزینه‌های سنگین دارد. من بودجه‌ای که برای جوانان باید هزینه می‌کردم صرف تولید این کار کردم. حداقل این است که از من تشکری می‌شد که نشد. من هم توقعی ندارم. این‌ها ذخایر موسیقی ما است. اما هیچ مدیری کار مدیر قبلی را انجام نمی‌دهد.