در طول سالیانی که موسیقی معاصر ایران به شکل ردیف دستگاهی نمود پیدا کرد، همانطور که شواهد نشان می‌دهد، آموزش آن نیز ساختار جدیدی به خود گرفت؛ چراکه نوازندگان و مدرسان موسیقی ایران، به ایجاد سیستم آموزشی برپایه‌ی ردیف‌نوازی ملزم شدند.
خروجی این مکتب آموزشی بسیار پربار بود. ظهور بزرگانی چون درویش‌خان، طاهرزاده، علی‌اکبر شهنازی،علینقی زیری، تاج اصفهانی، اقبال آذر، ابوالحسن صبا و دیگر نوازندگان و خوانندگان، نشان‌دهنده‌ی خروجی بسیار پرباری بود.
ردیف موسیقی به شکل سینه به سینه از استاد به شاگرد منتقل می‌شد و شاگردان رفته رفته به ظرایف ردیف مسلط شده، در فن نوازندگی تبحر پیدا می‌کردند. هنرجو در کلاس درس همزمان با آموزش موسیقی، اخلاق و منش بزرگی را نیز فرا می‌گرفت و این خصایص در موسیقی و رفتار اجتماعی او نمایان می‌شد.
متاسفانه در سال‌های اخیر، بحث آموزش مانند گذشته که به‌دنبال پرورش و تربیت موسیقیدان هنرمند و مدرس توانمند بود، بیشتر به‌عنوان امرار معاش نمود پیدا کرد و به‌دلیل بی‌توجهی به مقوله مهم فرهنگ آموزش، به آشفتگی و نابه‌سامانی در این حوزه دچار شدیم.
رفته رفته شاگردان بی‌تجربه بدون هیچ تبحری در حوزه موسیقی و آموزش آن، به‌عنوان مدرس شروع به فعالیت کردند و در برخی موارد، نوازندگان باسابقه، بدون در نظر گرفتن اصول آموزش، صرفا به‌دنبال راه‌اندازی کلاس تدریس بودند، که می‌توان دریافت امروزه بحث آموزش موسیقی به بازاری پردرآمد تبدیل شده است.
حل این از هم گسیختگی و آشفتگی در بازار تدریس موسیقی، همتی می‌طلبد که به‌طور سیستمی، با حمایت مراکز و نهادهای مرتبط و هم‌اندیشی استادان این حوزه اصلاح شود، که متاسفانه به‌نظر می‌رسد چنین اراده‌ای وجود ندارد. تعدد سلیقه‌ها در استادان فعال در این حوزه و نبود حمایت‌های لازم از سوی نهادهای دولتی و مردمی، اجازه انجام چنین رنسانسی را در حوزه آموزش موسیقی نداده است. در این زمینه، هم‌اندیشی و بررسی‌های لازم توسط استادان موسیقی بسیار موثر خواهد افتاد. باشد که مراکز تربیت مدرس در حوزه موسیقی نیز تاسیس شود؛ تا هر چه زودتر جلو زوال آموزش و فرهنگ آن در موسیقی گرفته شود؛ چراکه در شرایط فعلی با توجه به حساسیت موضوع، بیشتر به معلم متعهد و آگاه در این زمینه نیازمندیم.
دیدگاهتان را بنویسید