اورنت کولمن
اورنت کولمن یکی از مشهورترین نوازندگان موسیقی «جز» آمریکا درگذشت.
به نقل از نیویورک تایمز، اورنت کولمن نوازنده ساکسیفون آلتو و آهنگسازی که یکی از قوی‌ترین و بحث برانگیزترین مبدعان تاریخ موسیقی جز بود، روز پنج‌شنبه در سن ۸۵ سالگی در منهتن در گذشت. به گفته یکی از نمایندگان خانوادگی، علت مرگ او حمله قلبی بود.
کولمن گزینه‌های قابل دسترس موسیقی جز را گسترده‌تر و به تغییر مسیر آن کمک کرد. تلاش‌های او باعث شد تا موسیقی جز اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ کمتر به قواعد هارمونی و ریتم وابسته باشد و از کتاب قانون‌های آهنگ آمریکایی آن دوران فاصله بگیرد. موسیقی خود او، چه در همان زمان و چه بعدتر، نشان‌دهنده یک نوع آهنگ فولک جدید بود؛ خلق ملودی‌هایی که به طور گول‌زننده‌ای ساده به نظر می‌رسیدند با همراهی یک زبان موسیقایی کامل و استراتژی‌ای برای نواختن بدون آکوردگیری‌های از پیش تعیین شده. او در سال ۲۰۰۷ به خاطر آلبوم «گرامر صدا»ی خود موفق به کسب جایزه پولیتزر نیز شد.
آثار آغازین او که پاسخی شخصی به چارلی پارکر ساکسیفون‌نواز آلتوی معروف دیگر بود، درست در مرکز سنت جز قرار می‌گیرند و استانداردهای جدیدی را برای موزیسین‌های جز نیم قرن اخیر به وجود آوردند. اما او بعدها پیش‌فرض‌های این موسیقی را به چالش کشید و ایده‌های خود درباره نحوه استفاده از سازها، پروسه ساخت آهنگ و تخصص‌های تکنیکی را به میان آورد.
او سلیس‌تر و تئوریک‌تر از جان کولترین، دیگر راه‌ساز بزرگ عصر جز بود. او به نحوی موزیسین-فیلسوفی بود که علاقه‌هایش بسیار فراتر از جز می‌رفتند. او به عنوان یک چهره آوانگارد بومی شناخته می‌شد که شخصیت آمریکایی مستقل و هنرمند قرن گذشته را به تصویر می‌کشید. آقای کولمن لاغر، جنوبی و با زبانی نرم، تبدیل به بخشی پر رنگ از زندگی فرهنگی شهر نیویورک شد و اغلب با کت‌های روشن ابریشمی خود در مراسم حضور به هم می‌رساند.
اگر بعضی مواقع کلمات او گنگ به نظر می‌رسیدند، موسیقی‌اش مسلما اینطور نبود. مخاطبان بسیار کمی هستند که نتوانند جذبه آهنگ‌های اولیه او مانند «زن تنها» را درک نکنند. آلبوم‌های اولیه او که برای آتلانتیک لیبل ساخته شدند– مخصوصا «شکل جزی که می‌آید»، «تغییر قرن» و «این موسیقی ماست» – توانستند دیوار بدبینی و حتی به سخره گرفتن‌های اولیه را نابود کنند و به عنوان برخی از بهترین و بزرگترین آلبوم‌های تاریخ موسیقی جز شناخته شوند. طنین آهنگسازی و هماهنگی گروه موسیقی او اولین بار در سال ۱۹۵۹ به گوش تمام موزیسین‌های مهم جز دوران رسید. او گروه خود را طوری مدیریت می‌کرد تا همیشه به عنوان یک سازمان منفرد با چند قلب کار کند.
دیدگاهتان را بنویسید