موسسه «آوای فروهر» از موسساتی است که در زمینه تولید آلبوم‌‌های موسیقی پاپ و همچنین برگزاری کنسرت‌‌های متعدد برای معروف‌ترین خوانندگان پاپ ایرانی بسیار فعال است و تا امروز برای خوانندگانی همچون مازیار فلاحی، سیروان خسروی، زانیار خسروی، بابک جهانبخش، علی اصحابی، مهدی مدرس و محسن یگانه اقدام به تولید آلبوم و همچنین برگزاری کنسرت‌هایی در سراسر ایران کرده است. محمد حاتم‌پور نیز مدیر جوان این موسسه است که از وضعیت بازار موسیقی و همچنین فروش آلبوم‌ها در شهرستان‌ها بسیار گله‌مند است.آلبوم جدید محسن یگانه نزدیک به ۲۰ روز پیش از طریق موسسه شما منتشر شد. از میزان فروش آن راضی هستید؟
برآوردهای اولیه‌ای که از فروش این آلبوم داشتیم، محقق شده است اما متاسفانه آنقدر کپی و دانلود غیرمجاز در شهرستان‌ها زیادتر از حد انتظار بوده است که به ما ضرر زیادی وارد می‌کند. فروش در تهران تا به امروز مطلوب بوده و تقریبا رضایت‌بخش بوده است.
می‌توانید رقم فروش این آلبوم را تا ابتدای هفته اخیر به ما اعلام کنید؟
بله. تیراژ آلبوم ما ۲۰۰ هزار نسخه بوده که ۱۵۰ هزار نسخه از آلبوم را به صورت نقدی فروخته‌ایم و بقیه را به صورت امانی از طریق شرکت‌‌های پخش به مراکز فروش سپرده‌ایم. با احتساب قیمت هر آلبوم ۴ هزار تومان که مبلغ بسیار ناچیزی است، می‌شود ۶۰۰ میلیون تومان. وقتی هزینه‌‌های آلبوم را حساب کنید، می‌بینید که مبلغ حاصل از سود فروش بسیار ناچیز می‌شود و اگر ما پول‌مان را در بانک هم سرمایه‌گذاری کنیم، سود بیشتری دریافت می‌کنیم.
سایت بیب‌تیونز در این میان چطور عمل کرده است؟آیا آماری از فروش این سایت دارید؟
آلبوم محسن یگانه از پرفروش‌ترین‌ها در بیب‌تیونز است اما بیش از ۶ هزار نفر این آلبوم را از طریق این سایت خرید نکرده‌اند. در مقایسه با میزان تکثیر ما این آمار بسیار کمی است و کمکی به ما نمی‌کند.
چرا اوضاع به این شکل درآمده؟ آیا صرفا مربوط به کپی و دانلود در شهرستان‌هاست؟
بله متاسفانه یکی از علت‌‌های عمده‌اش همین حمایت نکردن مردم در شهرستان‌ها از خواننده محبوب‌شان است. ما به طور متوسط سالی ۱۰ تا ۲۰ درصد ریزش مخاطب در شهرستان‌ها داریم. اگر تیراژ آلبومی ۳۰۰ هزار نسخه باشد، ۲۵۰ هزار نسخه در تهران و کرج می‌فروشد و حدود ۴۰ تا ۵۰ هزار نسخه هم در شهرستان‌ها و این آمار افتضاحی است.
فکر نمی‌کنید این به وضعیت مالی ضعیف مردم در شهرستان‌ها برگردد؟
خیر به وضعیت مالی ربطی ندارد. قیمت آلبوم ما ۳ هزار تومان بوده و امسال پس از ۳ سال، ما هزار تومان قیمت آلبوم را گران کردیم و رسیده به ۴ هزارتومان یعنی این مبلغ، پول یک وعده غذا در معمولی‌ترین ساندویچی یک شهر کوچک هم نمی‌شود. متاسفانه فرهنگش جا نیفتاده و روزبه‌روز هم بدتر می‌شود. در کنار این هیچ حمایتی هم از سوی مسئولان نداریم. ما دست بالا در تهران برای یک خواننده سالی ۲۰ تا ۳۰ سانس کنسرت برگزار می‌کنیم که اگر در هر سانس به طور میانگین دو هزار نفر تماشاچی باشند، می‌شود ۶۰ هزار نفر اما حداقل در شهرستان‌ها ۵۰ سانس اجرا را هم اگر داشته باشیم، ۱۵۰ هزار نفر هستند که بلیت ۵۰ هزار تومانی را می‌خرند اما حاضر نمی‌شوند آلبوم ۴هزار تومانی ارژینال را تهیه کنند و موقع خرید ترجیح می‌دهند هزار توان بدهند و کپی‌اش را بخرند یا این که کپی یا دانلود کنند. این مساله باعث شده روزبه‌روز تولید آلبوم‌ها با ضرر‌‌های بیشتری مواجه شود و خواننده‌ها دیگر رغبتی به تولید آلبوم نداشته باشند.
هزینه تولید یک آلبوم پاپ چقدر است؟
یک خواننده و تعدادی نوازنده، آهنگساز، تنظیم‌کننده و ترانه‌سرا ماه‌ها وقت می‌گذارند و نزدیک به ۱۰۰ میلیون تومان فقط هزینه این‌ها می‌شود و تهیه‌کننده دست کم ۲۰۰ میلیون تومان خرج میکس و مسترینگ و تکثیر می‌کند و با حساب ۱۰۰ میلیون تومان پول تبلیغات می‌شود ۴۰۰ میلیون تومان؛ زمانی که آلبوم منتشر می‌شود و با استقبال کم از طرف طرفداران شهرستانی روبه‌رو می‌شود و کلا ۱۵۰ میلیون می‌فروشد، همه رغبت خوانندگان را برای تولید آلبوم از آن‌ها می‌گیرد. ما آلبوم خواننده‌‌های برند و اسم و رسم‌دار را منتشر می‌کنیم؛ کسانی که دست کم در سراسر کشور ۴ میلیون طرفدار دارند و این آمار بسیار نگران‌کننده‌ای است. ما ۵ خواننده نراز اول در کشور داریم که هیچ کدام‌شان بیشتر از ۲۰۰ هزار نسخه نمی‌فروشند. زمانی بود که دی‌وی‌دی و سی‌دی وجود نداشت و آلبوم‌ها به صورت نوار کاست منتشر می‌شد و خواننده‌‌های کاملا غیرمشهور و ناشناخته ۲۰۰ هزار نسخه نوار کاست می‌فروختند و خواننده‌ای مثل محمد اصفهانی در کاست «دلقک» دو میلیون نسخه فروخت یا آلبوم فریدون آسرایی همین طور. با آن که به راحتی امکان ضبط از روی نوار با ضبط‌‌های دو کاسته وجود داشت، اما استقبال از کاست‌های ارژینال بسیار زیاد بود. گمان می‌کنم اوضاع بی‌سر و سامان سینما به موسیقی هم سرایت کرده و نظیر چنین مشکلاتی در سینما هم وجود داشته باشد.
اوضاع کنسرت‌ها چطور است؟چرا کنسرت‌‌های پاپ همه به سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی رفته است؟
خدا را شکر می‌کنیم که همین یکی را داریم اما متاسفانه این سالن به تکرار کشیده است و اگر تنوع سالن‌ها وجود نداشته باشد، مخاطب به تکرار می‌رسد و دیگر استقبال نمی‌کند. ای کاش ما در تهران شش سالن حرفه‌ای کنسرت داشتیم اما نداریم و باید با یک سالن بسازیم. در یکی دو ساله اخیر حمایت بعضی نهادها را از دست داده‌ایم و این نهادها در سالن‌هایشان را به روی ما بسته‌اند. مرکز همایش‌‌های برج میلاد دیگر به موسیقی پاپ سالن نمی‌دهد و علتش را نمی‌دانیم و وقتی می‌پرسیم، می‌گویند از بالا به ما گفته‌اند در حالی که موسیقی پاپ حداقل کاری که می‌کند، این است که در مقابل موسیقی لس‌آنجلسی می‌ایستد و جوان‌ها را به سمت موسیقی داخل کشور می‌کشاند.
دیدگاهتان را بنویسید