«حسن حاضرمشار» پس از چند سال کار هنری و برگزاری نمایشگاه، در یک صبح زمستانی، غریبانه به سمت قطعه‌ی هنرمندان بدرقه شد.
هنرمند مجسمه‌ساز و نقاش خودآموخته‌ای که پس از افتادن در بستر بیماری و درگذشتش، مورد توجه برخی مسوولان قرار گرفت هرچند مراسم تشییع‌اش نیز با مراسم تشییع هنرمندان شباهتی نداشت.
از فردای انتشار خبر بیماری حسن حاضرمشار در بخش هنرهای تجسمی ایسنا، خبرگزاری‌ها و سایت‌های مختلف، اخباری را درباره‌ی وضعیت این هنرمند و زندگی هنری‌اش منتشر کردند. در حالی که پیش از این، کمتر کسی به زندگی و آثار این هنرمند پرداخته بود. پس از درگذشتتش نیز مرکز هنرهای تجسمی و فرهنگستان هنر از جمله نهادهایی بودند که پیام تسلیت دادند.
با وجود اخباری که در روزهای پایانی زندگی حاضرمشار منتشر شد و همچنین پیام‌های تسلیت بعد از فوت او، در روز تشییع این هنرمند فقط اعضای خانواده‌اش، کامبیز درمبخش – کاریکاتوریست – و چند هنرمند دیگر در مراسم حضور داشتند و خبری از سخنرانی مسوولان و مدیرانی که معمولا در چنین مراسمی شرکت می‌کنند، نبود. حتی شرایط برای سخنرانی هنرمندان حاضر در مراسم نیز فراهم نشده بود.
به این ترتیب، صحبت درباره‌ی زندگی و هنر حاضرمشار به همان چند روزی که در بیمارستان بستری بود و روز درگذشتش خلاصه شد.
هنرمندانی در این کشور زندگی می‌کنند که بدون داشتن امکانات خاص، آتلیه و ابزار کار، در گوشه‌ای از خانه‌شان، آثاری را خلق می‌کنند که در عین سادگی، دنیای تازه‌ای را روی مخاطبان باز می‌کند. بسیاری از این هنرمندان سال‌ها در گم‌نامی زندگی می‌کنند و تعداد بسیار کمی از آن‌ها این شرایط را پیدا می‌کنند که بتوانند آثارشان را در نمایشگاه‌ها یا گالری‌ها به‌نمایش بگذارند.
«حسن حاضرمشار» یکی از هنرمندانی بود که در سن بالا و پس از اتفاقی که براثر تصادف برایش افتاده بود، از شغل نجاری کناره‌گیری کرد و به ساخت مجسمه و کشیدن نقاشی مشغول شد. او مدت‌ها کنار خیابان با مجسمه‌هایش می‌نشست و رهگذران تنها بازدیدکنندگان نمایشگاه خیابانی او بودند، تا این‌که یک روز «کامبیز درمبخش» او را کشف کرد و به‌خاطر ارتباطات و نامی که در دنیای هنر دارد، توانست برایش نمایشگاه بگذارد و نام او را در میان هنرمندان خودآموخته به ثبت برساند.
شاید اگر او این کار را نمی‌کرد، حاضرمشار تا پایان عمرش نمی‌توانست نمایشگاهی بگذارد و هنرمنددوستان و سفیران کشورهای خارجی نیز هرگز اثری از او نمی‌خریدند.
همه هنرمندان به حمایت نیاز دارند
کامبیز درمبخش درباره‌ی اهمیت دادن به هنرمندان از اقشار مختلف جامعه به خبرنگار ایسنا گفت: هنرمند، هنرمند است و نباید فرقی بین آن‌ها باشد. فقط نوع هنرشان است که با یکدیگر تفاوت دارد. مسأله این است که یک هنرمند حتما نباید تحصیلات دانشگاهی داشته باشد تا مورد توجه قرار گیرد. خیلی از نقاشان بزرگ دنیا از ۱۴ – ۱۵ سالگی به‌خاطر نبوغ‌شان هنرمندان بزرگی بودند. این نبوغ یک هدیه‌ی خدادادی است و ۸۰ درصد موفقیت یک هنرمند به همین نبوغ برمی‌گردد و تحصیلات آکادمیک بخش کوچکی از زندگی یک هنرمند است.
او ادامه داد: این روزها اگر دانشگاه هم نروی، با خواندن چند کتاب و مطالعه‌ی چند سایت می‌توانی حجم زیادی از اطلاعات را در زمینه‌های مختلف به‌دست بیاوری. بنابراین فرقی نمی‌کند که یک هنرمند دانشگاه رفته باشد یا خودش هنر را با دست‌های خود تجربه کند و به معرض نمایش بگذارد. در هر صورت باید از او حمایت شود.
این کاریکاتوریست پیشکسوت همچنین اضافه کرد: همه‌ی هنرمندان خودآموخته مانند حسن حاضرمشار در سن بالا آغاز به کار نکرده‌اند؛ جوان‌های بسیاری در روستاها و ایل‌ها هستند که آثار اعجاب‌انگیز و زیبایی را بدون داشتن هیچ ارتباطی با دانشگاه یا دنیا خلق می‌کنند. مثلا طرح خلاصه‌شده‌ی یک حیوان روی یک گلیم سنتی، هنر زیبا و قابل ستایشی از یک هنرمند خودآموخته است که رنگ و طرح را در دانشگاه نیاموخته است. همه‌ی این‌ها بسیار ارزشمند است. مسلما دولت باید به این هنرمندان نیز توجه نشان کند.
خودآموخته‌ها مظلوم‌ترین و معصوم‌ترین هنرمندان کشور هستند
او ادامه داد: خوشبختانه فضا کمی تغییر کرده و ما تلاش می‌کنیم آن را آماده کنیم تا این هنرمندان خودآموخته توجه بیشتری از طرف مسوولان جلب کنند. این آماده‌سازی فضا به بسترسازی و فرهنگ‌سازی مناسب نیز نیاز دارد. نه‌تنها این نسل، بلکه نسل آینده‌ی هنرمندان خودآموخته نیز باید بتواند به آن جایی که شایسته‌اش است، برسد.
عزتی همچنین افزود: حسن حاضرمشار پدر هنرمندان خودآموخته بود و خوشبختانه خبری که از بیماری او و وضعیتش و همچنین نوع فعالیت هنری‌اش منتشر شد، باعث بیداری مسوولان و توجه آن‌ها به او شد. امیدوارم مسوولان و متولیان این توجه را تداوم بخشند و امکانات و وسایل آسایش و فعالیت مناسب را برای دیگر هنرمندان خودآموخته فراهم کنند.
گزارش از سمیرا زالپور،
دیدگاهتان را بنویسید