یک نقال گفت: بسیاری از کشورها با هنر نقالی آشنایی دارند و نقال‌هایی در الجزایر، اتریش، انگلستان و بسیاری از کشورهای دیگر با زبان خودشان برای مردم شاهنامه‌خوانی می‌کنند.
غلامرضا خوشحال‌پور در اصفهان، با بیان این‌که نقالی جزو ادبیات شفاهی ایران است، اظهار کرد: مردم ایران با هنر نقالی آشنا هستند و چندهزار سال فرزندن خود را با نقل و نقالی پرورش داده‌اند.
او افزود: هنر نقالی در دهه ۱۳۵۰ و ۱۳۶۰ رو به رکود رفت اما پس از گذشت چند سال از انقلاب اسلامی ایران رشد پیدا کرد. دلیل رشد آن را نیز می‌توان به پی بردن افراد جامعه به این‌که هنر نقالی می‌تواند جایگزین مناسبی برای ماهواره و بازی‌های رایانه‌یی باشد، دانست.
این نقال با بیان این‌که نسل جدید توانسته با هنر نقالی و با شاهنامه فردوسی ارتباط برقرار کند، اضافه کرد: از طریق این هنر می‌توان رفتارها، کردارها و گفتارهای فرزندان را پرورش داد.
او با اشاره به این‌که یونسکو سه سال قبل نقالی ایران را ثبت جهانی کرد، ادامه داد: بسیاری از کشورها با هنر نقالی آشنایی دارند و نقال‌هایی در الجزایر، اتریش، انگلستان و بسیاری از کشورهای دیگر با زبان خودشان برای مردم شاهنامه‌خوانی می‌کنند.
خوشحال‌پور شاهنامه را حاصل یک فرهنگ دینی و مذهبی دانست و اظهار کرد: با این‌که داستان‌های شاهنامه داستان‌های رزمی است، اما همواره در این داستان‌ها فرهنگ آیینی حضور دارد. هر جا که جهان‌پهلوان کار بزرگی انجام می‌دهد، به یزدان نیایش می‌کند.
او خاطرنشان کرد: فردوسی در شاهنامه با ۶۰ هزار بیت شعر، آیین‌های ایرانی را منظوم کرده تا امروز فرزندان ایران سرشان را بالا بگیرند و بگویند ما یکتاپرست، صادق و پهلوان هستیم. اگر نسل جدید با فرهنگ شاهنامه و فردوسی آشنا شوند، گفتار و رفتارشان متفاوت خواهد بود و ایرانی نشان داده می‌شوند.
این نقال در ادامه بیان کرد: ایرانی یکتاپرست است، پس باید خداوند یکتا را با هر آیینی نیایش کند و حکیم ابوالقاسم فردوسی شاهنامه ما را با نام خداوند جان و خرد آغاز می‌کند.
او تصریح کرد: آن پهلوانی که در شاهنامه به آن اشاره شده است، داشتن زور و بازو نیست، بلکه پهلوانی این است که انسان از خود بگذرد و به دیگران بپردازد و به عنوان نمونه کمک مردم ایران به مظلومان غزه یک پهلوانی محسوب می‌شود.
خوشحال‌پور با بیان این‌که چون به جوانان الگو داده نشده، مسیر اشتباه را طی می‌کنند، اظهار کرد: تلاش نکرده‌ایم که فرهنگ خود را نگهبانی کنیم و متأسفانه هر چیزی که از دست می‌رود برای‌مان ارزش و اهمیت پیدا می‌کند. در زمان دفاع مقدس با فرهنگ و ادبیات ایرانی توانستیم از رزمندگان، پهلوانانی بسازیم که با از خودگذشتگی یک وجب از خاک ایران نیز از دست نرفت.
دیدگاهتان را بنویسید