گرانی بلیت‌های اجرای کنسرت‌ها، نگاه اوقات فراغتی و تفریحی به موسیقی ایرانی و ملی، محروم کردن موسیقی از اجرا در فضای باز تحت عنوان خیابانی، ممنوعیت در نشان‌دادن تصویر ساز از سوی تلویزیون، نیاز جامعه و زندگی شهری به اجراهای باز موسیقی و نبود این امکان همه و همه شاید ضرورت‌هایی است که در شهر بزرگی چون تهران نادیده گرفته می‌شود. به گفته سیدعباس سجادی موسیقی خیابانی ضرورت زندگی شهری است و در عین‌حال کمکی به احیای موسیقی مقامی و نواحی ایران محسوب می‌شود.
به گزارش CHN، موسیقی در فضای باز در تمام کشورهای دنیا با نام موسیقی خیابانی شناخته و اجرا می شود و مرسوم است. هر کشوری با این روش، فرهنگ و هنر خود را زنده نگه می‌دارد تا علاوه بر حفظ، انتقال به نسل‌های بعدی و امکان ارتقای آن هنر نیز مقدور باشد. به طور مثال در کشوری مانند اتریش در روزهایی خاص و برای همه مردم با هر امکان و سطحی از زندگی اقتصادی و فرهنگی این شرایط مهیاست تا گوش به هنرهای موسیقایی خود بسپارند و سازهایی که در دست نوازندگان هست را ببینند و با هنرمندان ارتباط رو در رو ایجاد کنند، اما این مهم در ایران فراهم نیست.
ایران اما محل مناقشات مختلفی است از یک‌سو موسیقی به عنوان رشته‌ای دانشگاهی در دانشگاه‌ها و هنرستان‌های کشور تدریس می‌شود و آموزشگاه‌های مختلفی وجود دارند که در آن هنرجویان به تحصیل و کسب این دانش و هنر میپردازند و از سوی دیگر رسانه‌های پرمخاطبی چون تلویزیون و رادیو، مردم را از این امکان که بتوانند سازهای نواحی مختلف ایران را بشناسند محروم کرده است. این در‌حالی است که مخاطب می‌تواند تصویر سازها و نحوه نوازندگی را از روش‌های دیگری چون لوح‌های فشرده، آموزشگاه و تدریس کسب کند اما آحاد مردم از این امکان محروم‌اند!
https://musiceiranian.ir/?p=50138
