یادداشتی از هادی داداشی

موسیقی ایرانیان – خانه هنر (سینما و تلویزیون) /بانی فیلم نوشت:

 یکی از مهمترین رویدادها و شاید اگر بحث کنداکتور نوروز ۹۳ نباشد، مهمترین اتفاق ماه‏ های آخر مدیران رده بالای سیما جشنواره جام جم بود که با حاشیه‏های فراوانش چهارشنبه شب گذشته برگزار شد. فارغ از نحوه اهدای جوایز و چینش برنامه‏ها، نحوه هدایت و مدیریت مهمانان و مدعوین چنان افتضاح و بدون نظم بود که دو روز بعد منجر به عذرخواهی دبیر جشنواره هم شد. البته استدلال مهدی فرجی مبنی بر اینکه «فکر می‏ کردیم حدود ۱۵ درصد از مهمانان به اختتامیه نیایند»، قطعاً نمی‏تواند پاسخ قانع کننده‏ای باشد برای چهره‏هایی که جزو برگزیدگان بودند و صندلی گیرشان نیامد. هر چند بخش خبری ۲۰:۳۰ در گفت وگوی کوتاهی با کوروش سلیمانی- که پشت در مانده بود و با لبخند گفت: «ما کارت دعوت داشتیم اما صندلی به ما نرسید، اشکالی هم ندارد»- چنان ظریف به این مسئله پرداخت که انگار اتفاق خاصی نیفتاده است. اما همانطور که در «بانی فیلم آنلاین» نوشتیم، این بی‏نظمی از سوی مسئولان برگزاری تا آنجا پیش رفت که تعدادی از مدعوین که باید روی سن حاضر می‏ شدند به دلیل همین مسئله و نبود صندلی برای نشستن با قهر و عصبانیت سالن را ترک کردند. هومن برق نورد یکی از این هنرمندان بود که نامش از میکروفون اعلام شد اما او که لحظاتی قبل شاهد این بی نظمی‏ها بود و جایی برای نشستن نیافت، سالن را با دلخوری ترک کرده بود. گویا امین حیایی نیز که ابتدا روی صندلی نشسته بوده وقتی برای لحظاتی سالن را ترک می‏گوید، در بازگشت جایی برای نشستن نمی‏یابد و با ناراحتی خارج می‏شود. شقایق دهقان نیز که به همراه همسرش محراب قاسم‏خانی و فرزندش جزو مدعوین بود، به دلیل شلوغی بیش از ظرفیت سالن دچار مشکلاتی شد و ترجیح داد همراهانش را در خارج از سالن نگه دارد تا هدیه و تندیس خود را دریافت کند. با این حال هنگام سرو شام این شلوغی چنان از کنترل خارج شد که او نیز قید صرف غذا را زد و راهی خانه شد.

در شکل حرفه‏ای و آبرومندانه، در چنین مجالسی که پای حضور چهره‏های سرشناس در میان است، باید دست کم صندلی‏ها با نام آنان مشخص شود تا شخصیت‏های معروف ناگزیر نشوند به شیوه استادیومی برای نشستن خود جایی بیابند. نکته‏ای که عدم رعایت آن در زمان سرو دیرهنگام شام هم رخ داده و خیلی‏ ها را گرسنه به خانه فرستاده است.
از سویی دیگر غلط‏های گل درشت در کارگردانی تلویزیونی که هنگام ادای نام محمدعلی طالبی توسط مجری، چهره ابوالقاسم طالبی را سوئیچ می‏کرد یا ناتوانی در قاب گرفتن به موقع چهره تقدیرشدگان در سالن در تماشای تلویزیونی مراسم آزار دهنده بود. حال بماند که به خود زحمت نداده بودند تا از نمایشگر سن، لحظاتی از آثار برگزیدگان را نمایش دهند.
از سویی احسان علیخانی نیز که در حدود شش ساعت اجرای مشکلی را تجربه کرد، با وجود آنکه تلاش داشت تا با شوخی‏هایش جو سالن را از کسالت خارج کند، گاهی از مرز ادب خارج می‏شد. نکته ای که او شب بعد در ارتباط تلفنی‏اش در برنامه «سین مثل سریال» بر آن تأکید و عذرخواهی کرد. اصرار عجیب علیخانی به دست زدن و تشویق حضار نیز جزو نکات قابل اشاره بود. الفاظی چون «جون مادراتون دست بزنید»، «خیلی بد و زشت دارید دست می‏زنید»، «یا نزنید یا…»، «بابا مهمون خارجی داریم دست بزنید دیگه» و نظایر آن که از سوی علیخانی مطرح می‏شد، چندان در خور این جشن نبود. همچنین شوخی‏هایی که با برادران صفاریان پور، علی نصیریان، امین زندگانی، کارگردان مستند «خانه ای در مه» (او با پای شکسته و عصا خود را دوان دوان به سن رساند و علیخانی هم گفت «از این ور از این ور، دیگه پات مشکل داره، ۳۰ بار گفتم! دوستان کمک کنن با مغز زمین نخوره!» حالا درسته در بخش مستند جایزه گرفته، دیگه زمین خوردش به دردمون نمی‏خوره!) و… کرد، همگی جای تعجب داشتند. جالبتر آنکه او گفت «می‏خواستم یه شوخی هم با آقای تقدس نژاد (مدیر مالی و اداری صدا و سیما) بکنم، آقای دارابی گفتند نکن!» که احتمالاً این شوخی در صورت کسب اجازه، سطح اجرای او را در این مراسم حسابی افزایش می‏داد! البته علیخانی مجری مسلط و موفقی است و دلیل طرح این صحبت ها از سوی او، قطعاً به عدم برنامه ریزی صحیح و نبود چهارچوبی تعریف شده از سوی متولیان مراسم برمی‏گشت که مجری را در شرایط دشواری قرار داد.
همین اواخر مراسم اهدای جوایز گلدن گلوب می‏توانست الگوی خوبی برای دست اندرکاران جشنواره جام جم باشد تا لااقل بخش‏هایی از ایده های آنها را در قالبی وطنی اینجا پیاده کنند. شاید تنها بخش تحسین برانگیز این جشنواره، شوخی فوق العاده‏ای بود که بازی رامین ناصرنصیر و جواد رضویان روی صحنه رفت و الحق متن حساب شده و طنازانه‏ای هم داشت. در چنین رویدادهایی که به دلیل طولانی شدن، موجبات خستگی حضار فراهم می‏شود، گنجاندن چنین بخش‏هایی می‏تواند یک زنگ تفریح معقول باشد. شاید علیخانی نیز همین نکته را دریافته بود که با شوخی‏هایش قصد داشت جور غیبت کمدین هایی را بکشد که می توانستند در جای جای مراسم، فضا را تلطیف کنند.