عبدالجبار کاکایی در مراسم دیدار هنرمندان با رییس‌جمهور گفت: ما شاعران متعهد به آرمان‌های مردم در سال ۵۷ برائت خود را از مدیریتی اعلام می‌کنیم که به نام حمایت از ما، قلم مخالفان را می‌شکند.
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، متن صحبت‌های این شاعر و دبیر هشتمین دوره‌ی جشنواره شعر فجر در مراسم دیدار هنرمندان با حسن روحانی که شامگاه چهارشنبه، ۱۸ دی‌ماه، در تالار وحدت برگزار شد، به این شرح است:
«آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم / دوران چو نقطه عاقبتم در میان گرفت
آقای ریس‌جمهور! حاضران گرامی! من امروز می‌خواهم به جای حرف زدن از نسل خودم از حقوق رقیبم دفاع کنم؛ دفاعی شرافتمندانه که فضیلت آن را خاموشی چندساله به من داد، اگرچه این سال‌ها برای من و گروهی از هم‌نسلانم سال‌های تجربه در انزوا بود. به قول مولانا ای خمشی مغز منی پرده‌ی آن نغز منی / کم‌تر فضل خمشی، کش نبود خوف و رجا.
در میان شاعران از من کهنسال‌تر بود، اما قرعه به نام من افتاد که محاسن خضاب می‌کنم تا پند پیران از من طلب نکنند.
گفته‌اند هنرمندان دو گروهند؛ هنرمندان خلاق، هنرمندان مقلد. جوهر خلاقیت در آرامش و امن عیش آشکار می‌شود. چنان که پیداست حکیمان و ادیبان شاعر برای آشکار ساختن جوهر خلاقیت خود هرگاه که مورد ستم و تعرض حکام جائر می‌شدند به سنت قرآن هجرت می‌کردند و در سایه‌ی حکمرانی امیری رعیت‌پرور و مهربان‌تر از جوهر خلاقیت خود رونمایی می‌کردند و اگر چنین نمی‌کردند گنجینه‌های گرانسنگ ادب پارسی چون مثنوی مولانا، گلستان و بوستان، آثار شیخ اشراق، مرصاد العباد و ده‌ها منظومه گرانبهای دیگر در کتم عدم بودند و البته زمره‌ی دیگر که ملازم دربار و قدرت می‌ماندند، مدیحه‌سرایان قدرت باقی می‌ماندند، چنان‌که شدند.
ادبیات امروز بیش از گذشته با زندگی آمیخته است و بویژه ادبیات اجتماعی گروه اهل قلم را به چالش با ساختار قدرت برای تفهیم مسائلی چون حقوق اجتماعی و آزادی و برابری کشیده است. پیداست که اگر هنرمند امروز تحت فشار قدرت حاکم باشد، عمل به سنت دیرین هجرت در جهان امروز برای همه میسر نیست، پس هنرمندان حقی بر صاحبان قدرت دارند و آن آزادی برای آشکار ساختن جوهر خلاقیت است که البته موهبتی خدادادی است.
همه می‌دانید که پا به پا و نفس به نفس انقلاب اجتماعی سال ۵۷ ادبیاتی شکل گرفت که به ادبیات انقلاب یا ادب متعهد مردمی یا به تعبیر منتقدان و رقیبانش ادبیات دولتی معروف شد؛ ادبیاتی که به آرمان‌های انقلاب و مردم وفادار بود.
البته در کنار شاعران و نویسندگان انقلاب، گروه دیگر از شاعران شریف و بزرگ و پیشکسوت بودند که به نقادی ساختار قدرت پرداختند و این نشان از پویایی جامعه‌ی جدید ایرانی داشت، اما متأسفانه در اثر جهل و جوانی تعدادی از مدیران و عناصر فرهنگی حقوق این گروه تضییع شد و تریبون و امکان عرضه‌ی اثر روز به روز از آن‌ها سلب شد و البته اغلب به نام حمایت از ادبیات انقلاب، این ستم بر گروه رقیب رفت.
ما شاعران متعهد به آرمان‌های مردم در سال ۵۷ برائت خود را از مدیریتی اعلام می‌کنیم که به نام حمایت از ما، قلم مخالفان را می‌شکند.
شعر انقلاب نهال نورسته‌ای بود که امروز سرو بالنده‌ای شده و نفس کشیدن در فضاهای گلخانه‌یی و اردوگاهی را نمی‌پذیرد و دوست دارد در میدانی برابر تنها بر محور خلاقیت با رقیبان خود چالش داشته باشد و پذیرش مسؤولیت دبیر جشنواره‌ی هشتم به همین منظور بود که امیدوارم تحقق پیدا کند.»
دیدگاهتان را بنویسید