ساز دوتار پیشینه و گذشته ی زیبا و ارزشمندی دارد که در این مجال کوتاه به معرفی آن می پردازیم.
ما پیش از این نیز با اساتید موسپید کرده ی بسیاری در این باب به گفتگو نشسته ایم اما شنیدن این دست سخنان از زبان پژوهشگران جوان و نوازندگان تاره نفس در این عرصه حلاوت و شیرینی دگری دارد.
داوود یونسی یکی از این پژوهشگران تازه نفس و مستعد است که در گفتگوی ما حضوری گرم و کارگشا دارد.
او درباب معرفی دوتار سخنانش را اینگونه آغاز می کند: «دوتار پیشینه‌ای چند هزار ساله دارد. امروزه حوزه‌های نواختن دوتار عبارت‌اند از شمال خراسان در شهرهای قوچان، بجنورد، شیروان، اسفراین، فاروج، درگز، آشخانه و جنوب و شرق خراسان در شهرهای تربت جام، تایباد، تربت حیدریه، نیشابور، فردوس، بیرجند، بجستان، بردسکن، قائنات، کاشمر، نردین ، خواف و سرخس وگناباد و سبزوار و نواحی ترکمن‌نشین شمال شرق از جمله استان گلستان و بخش علی‌آباد کتول همچنین برخی مناطق استان مازندران. این ساز در نواحی مختلف، با اندکی تغییر در شکل و نحوه نوازندگی دیده می‌شود.»
یونسی در باب انواع مختلف دوتار اینگونه ادامه می دهد: «انواع دوتار در محدوده مرزهای جغرافیایی ایران به «دوتار خراسان» با دو گونه شمال و شرق،«دوتار ترکمن» و «دوتارمازندران» تقسیم می‌شود شکل ساز و نحوه در دست گرفتن و سبک نواختن در شمال و شرق خراسان با هم تفاوت دارد. مردم مناطق خراسان قصه‌ها و داستان‌های خود را در قالب آهنگ‌هایی زیبا سینه به سینه به نسل‌های کنونی منتقل کرده‌اند. محوریت دوتار جنوب و شرق خراسان در شهر خواف و تربت جام و تا حدودی تایباد بوده و مرکزیت دوتار شمال خراسان شهر قوچان است، اما در شهرهای فردوس، تربت حیدریه، قائن و بیرجند نیز در پی سفر هنرمندان زبده دوتار نواز شرق خراسان این ساز نواخته می‌شود. تیره ترکمنهای سالور تربت جام در شرق خراسان نیز دوتار ترکمنی می‌نوازند.»
ایشان در باب کوک های مختلف دوتار می افزاید که: «دوتار در شمال خراسان با نسبت چهارم و پنجم کوک می‌شود. با کوک ترکی می‌توان نغمه‌هایی همچون گرایلی، دونم دونم، دندبای، و کوراوغلی و با کوک کردی آهنگ‌های سرموقام، لو، شاه بهرام و جعفرقلی را اجرا کرد. در شرق خراسان نیز دو کوک متداول وجود دارد که اغلب غزلیات و دوبیتی‌ها با کوک فاصله چهارم و اشترخجو، آهو و… با کوک فاصله پنجم نواخته می‌شود. از جمله نوازندگان سرشناس خراسانی می‌توان از نظرمحمد سلیمانی، قربان سلیمانی، محمد یگانه، غلامحسین سمندری، عبدالله سروراحمدی، غلامعلی پورعطایی، عثمان محمدپرست و رمضان سلمانی بردری نام برد.»
داوود یونسی تاثیر تفاوت اقلیم های مختلف در خراسان بزرگ را در نوع نوازندگی ها اینگونه توضیح می دهد: «خراسان اقلیمی گسترده است و نواحی متفاوت آن، به زعم اهل موسیقی، موسیقی متفاوتی دارد که منطقه به منطقه فرق دارد و با وجود تمام اشتراکات، تفاوت‌هایی ظریف حتی در نحوۀ نواختن یک نوع ساز دارند.
آیینه‌ای برای بیان احساسات، غم‌ها و شادی‌های این مردم است.
شهرهای شمال خراسان بیشتر شامل فرهنگ‌های ترکی و کردیِ کُرمانجی است. سکونت ترک‌زبان‌ها در این ناحیه قدمت بیشتری دارد و کردهای کرمانج در چند مرحله که آغاز آن دورۀ صفویه است، به شمال خراسان کوچانده شدند. این کوچ ماهیتی سیاسی داشت و علت اصلی‌اش ضعف دولت مرکزی در مقابله با قوم ترکمن و استفاده از کردها برای سرکوب ترکمن‌ها بود. تاثیر این درگیری‌ها را در آهنگ‌ها و ترانه‌های این ناحیه می‌توان دید و هر دو قوم از موسیقی یکدیگر متاثر شده‌اند. برای نمونه، ساز دوزَله از نواحی کردنشین به برخی مناطق ترکمن‌صحرا راه یافت و شیوه‌های اجرایی موسیقی ترکمنی در نی‌نوازی و دوتارنوازی کردها تاثیر زیادی گذاشت. از سوی دیگر، شهرهایی مانند درگز که بیشتر ترکمن‌ها در آنها سکونت دارند و نواحی راز و جرگلان که اساساً ترکمن نشینند، حاوی نوع سوم موسیقی شمال خراسان، یعنی موسیقی ترکمنی است.
موسیقی کردی شمال خراسان مستقل‌تر است، اما موسیقی ترک‌زبان‌های این منطقه به دلیل ارتباط‌های زبانی و لهجه‌ای در برخی مقام‌ها، داستان‌ها، شعرها و شیوه‌های اجرایی دوتار با موسیقی ترکمنی قابل قیاس است و شباهت‌های بسیاری با هم دارند. موسیقی کردی شمال خراسان را موسیقی کُرمانجی هم می‌گویند. کرمانج شمالی را کردهای خراسان، آذربایجان غربی، ترکیه، شمال عراق و سوریه، و کرمانج جنوبی را کردهای جنوب دریاچۀ ارومیه، مهاباد، کردستان، کرمانشاه و سلیمانیۀ عراق تشکیل می‌دهند که از نظر گویش با هم تفاوت دارند و در نتیجه، در موسیقی آنها نیز نمود دارد.
موسیقی نواحی خراسان شمالی در کنار آداب و رسوم نگاه آیینی، بیشترین تاثیر خود را از اقلیم جغرافیایی این سرزمین گرفته است که موجب شده موسیقی این منطقه به دوبخش عمدۀ کوهپایه‌ای و جلگه‌ای تقسیم شود.
هر کدام از این مناطق جغرافیایی از نشانه‌های خاص موسیقایی تبعیت می‌کنند. برای مثال، الحان سرزمین‌های کوهپایه‌ای (هزارمسجد) تاکیدهای آوازی ویژه‌ای نسبت به منطقۀ جلگه‌ای دارد و در مقابل، موسیقی سرزمین‌های جلگه‌ای قوچان بیشتر متاثر از موسیقی سازی است.»
همچنین او تاثیر فرهنگ کهن وفرهنگ عامه سرزمینمان ایران را بر نواختن ساز دوتار اینگونه ارزیابی می کند:
«بخش آوازی موسیقی نواحی شمال خراسان بیشتر بر پایۀ وقایع تاریخی، دینی-مذهبی، حماسی، غنایی، آیینی و اساطیری استوار است که از این میان می‌توان به داستان‌ها و شعرهای موجود در شاهنامه اشاره کرد که با همراهی ساز اجرا می‌شود.
در بیشتر انواع موسیقی نواحی، مضمون اشعار و کلام نوع فواصل موسیقایی را مشخص می‌کند و موسیقی آوازی نواحی شمال خراسان نیز از این قاعده مستثنا نیست. برای نمونه، می‌توان به مقام هرای اشاره کرد که فضایی حزن‌انگیز دارد و در فواصل آواز دشتی اجرا می‌شود.
داوود یونسی نقش داستان سرایی در نوع نوازندگی دوتار را اینگونه عنوان می کند:
«یکی از ویژگی‌های کلام در موسیقی شمال خراسان داستان‌پردازی و نگاه پندآمیز است که موجب می‌شود شنونده در کنار موسیقی، برداشت دیگری نیز از آن داشته باشد و همین نکته سبب شده است که موسیقی در شمال خراسان در کنار برداشت هنری، در مسائل اجتماعی نیز تأثیرگذار باشد.
ایشان در ادامه مختصات و ظاهر دوتار هر منطقه موسیقیایی خراسان را اینگونه بر می شمارند:
«کاسۀ دوتار شمال خراسان از دوتار جنوب کوچک‌تر است و نظام دستان‌بندی و فواصل موسیقی آن هم با موسیقی جنوب خراسان، بر حسب نوازنده‌ها و خود ساز مختلف است. طول دستهٔ آن حدود ۶۰ سانتی‌متر و کل ساز حدود ۱ متر است. قسمت گلابی‌شکل این ساز از چوب درخت شاه‌توت و دستهٔ آن از چوب زردآلو یا درخت گردو ساخته می‌شود. در قدیم به جای سیم از ابریشم استفاده می‌شد. طبق نظر حاج حسین، برای سیم بم هشت لا و برای سیم زیر شش لا نخ ابریشم را به هم می-تابیدند. حاج حسین ایده‌آل صداگیری از ساز را نواختن با ابریشم می‌دانست، چرا که عقیده داشت زبان ساز یا سیم که در قدیم از ابریشم ساخته می‌شد، باید از جنس خود ساز (:چوب توت) باشد . حاجی قربان سلیمانی سیم زیر دوتار خود را مؤنث (: زن) و سیم بم را مذکر (: مرد) توصیف می‌کند. او، علاوه بر این، سیم زیر را به حضرت آدم و بم را به حوا نسبت می‌دهد. استفاده از تارهای ابریشمی به جای سیم فلزی نیز در شمال خراسان و در نواحی ترکمن نشین رایج بوده‌است. کاسه و صفحه دوتار از چوب توت و دسته آن معمولا از چوب زردآلو ساخته می‌شود. در قدیم به جای سیم از ابریشم استفاده می‌شده. اندازه‌های دوتار در شمال خراسان دارای استاندارد معینی نیست. دوتارهای فعلی دارای یازده و گاه دوازده پرده است. پرده‌های آن در فواصل نیم پرده نه چندان دقیق بسته می‌شود و فواصل کوچک‌تر از نیم پرده در پرده‌بندی آن وجود ندارد.»
در آخر امید داریم پژوهشگران جوان ،همچنان در جهت بالندگی و سرزندگی موسیقی و فرهنگ و هنر منطقه جغرافیایی خود کوشاتر باشند و به مدد قلم و تفکر و ساز و هنر خویش بر اشاعه ی آن همت گمارند.
دیدگاهتان را بنویسید