استاد علی‌اصغر بهاری یکی از نام‌های موسیقی ایران است. بزرگان موسیقی معتقدند او بهترین نوازنده کمانچه بوده است. البته خیلی‌ها هم می‌گویند اگر بهاری نبود اکنون دیگر سازی به‌نام کمانچه وجود نداشت. او ۲۶ سال پیش در چنین روزی فوت کرد؛ اما خاطره گرم آثارش برای همیشه باقی ماند.
استاد بهاری درباره چگونگی آشنایی‌اش با این ساز گفته بود: «سال ۱۲۸۴ شمسی در تهران به دنیا آمدم. پدرم نایب محمدتقی‌خان که صاحب مختصر ملک و زمینی در شمیران بود تربیت مرا تا سن سیزده‌سالگی برعهده داشت. زمانه و ایام، اما با پدرم سرسازگاری نشان نداد و به یک‌باره مال‌باخته و ورشکسته شد. مادرم گوهر خانم فرزند میرزاعلی خان، نوازنده چیره‌دست کمانچه ناگزیر همراه خانواده به خانه پدری پناه برد. از این زمان به بعد زیرسایه پرهنر پدربزرگم با عالم موسیقی انس و الفت گرفتم. آنجا بود که برای اولین‌بار مونس صدای گوش و دلنواز کمانچه میرزاعلی‌خان شدم. در همین رابطه کیهان کلهر، نوازنده برجسته این ساز نیز گفته است: از وقتی که پنج‌ساله بودم استاد را در تلویزیون درحال نواختن کمانچه می‌دیدم؛ اما هرگز فرصت نشد تا از او درس بگیرم؛ ولی باید بگویم که او باعث شد که من از صدای کمانچه خوشم بیاید.
داوود گنجه‌ای هم درباره او گفته است: اگر بخواهیم تنها یک نکته را از استاد بهاری بگوییم، بی‌ادعا بودن اوست. به یاد دارم آن زمان چون من و استاد مقدسی وضع مالی خوبی نداشتیم، نمی‌توانستیم برای خود ساز بخریم؛ به همین دلیل وقتی شب‌ها استاد بهاری در دانشکده هنرهای زیبا با من و استاد محمد مقدسی کمانچه کار می‌کرد، ساز خود را یک‌بار به من و یک‌بار به استاد مقدسی می‌داد و ساز ویولن را نیز مقابل خود می‌گذاشت و از جان و دل مطالب را به ما درس می‌داد.»
دیدگاهتان را بنویسید