تاریخ خوانی، از موسیقیدان هنرمندی با فرهنگ می‌سازد

علیرضا میرعلینقی استاد، پژوهشگر و تاریخ نگار موسیقی ایران با برنامه «با من قدم بزن» در مورد تاریخ موسیقی گفت‌و‌گو کرد.

میرعلینقی گفت: تاریخ نگاری موسیقی در سطوح مختلف با بینشی متعصب بر درستی اسناد، پرهیز از تحریف و ذهنیتی مشتاق به ثبت اسناد ایجاد می‌شود. باید گفتمان‌های مختلف، متعدد و مخالف در کنار هم باشد تا خواننده بتواند براساس بینش خود به انتخاب بپردازد.

وی ضمن مخالفت با مسلط شدن گفتمان متون روشنفکری، بیان کرد: این گفتمان ذهنیت افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد و معتقدم یا نباید تاریخ نگاری موسیقی داشته باشم و یا باید روایات متکثر، متضاد و مکمل را در کنار هم بپذیریم.

این تاریخ نگار موسیقی، تاریخ خوانی برای موسیقیدان ایرانی را نوعی مرور پیشینه و شناخت تبار خود دانست و اذعان کرد: تاریخ‌خوانی از موسیقیدانی که صرفاً نواختن و خواندن می‌داند، یک هنرمند با فرهنگ می‌سازد.

وی از هنرمند بی‌فرهنگ به «کولی» تعبیر کرد و افزود: فرهنگ مبتنی بر تلاش فرد برای کسب آگاهی و دانش است و جز از راه متون نوشتاری، شنیداری، دیداری و یا ترکیبی از این سه، میسر نمی‌شود.

میرعلینقی در رادیو گفت‌و‌گو با امید به ارائه تاریخ نگاری واقعی و زیبا با استفاده از تکنولوژی‌های جدید تشریح کرد: تاریخ نگاری به فرد موسیقیدان بینش تاریخی  می‌دهد و او را قادر به تصویرسازی می‌کند؛ همچنین فرهنگ و حس ایجاد احترام به خویش را در وی زنده می‌دارد.

موسیقی در گذشته، حرفه اصلی به حساب نمی‌آمد

به گفته این پژوهشگر، موسیقیدانان همیشه در تاریخ جزو طبقات فرودست بودند و بیشتر عمر خود را در پیدا کردن حامی و اسپانسر سپری می‌کردند. موسیقی هیچ‌گاه شغل اصلی افراد نبوده است. «مرحوم عبدالحسین برازندهم و «مرحوم اکبر لَقا» که از موسیقیدانان بنام اصفهان هستند، صرفاً در اوقات فراغت خود به خواندن می‌پرداختند و موسیقی حرفه‌ اصلی آنها نبوده است.

میرعلینقی از دشواری این حوزه در حال حاضر سخن گفت و ادامه داد: در روزگار امروز اگر موسیقیدان، حرفه‌ای نباشد به حساب نمی‌آید و برای ورود به کار حرفه‌ای باید همه مهارت‌هایی را که در گذشته اصلا تصور نمی‌شد داشته باشد.