او همیشه از کلمهی «استاد» میترسید. میگفت: «همین نام است، که موسیقی را به خطا میکشد. حرفتان را با سازتان بیان کنید نه اینکه بخواهید با کلمات عجیب و غریب خودتان را مطرح کنید.»
به گزارش خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، امروز، ۳ مهرماه تولد زندهیاد حسن کسایی است. مردی که نیمهشبی در تاریکی و سکوت به خاک سپرده شد.
حسن کسایی در سال ۱۳۰۷ شمسی در خانوادهای تاجر پیشه در اصفهان تولد یافت. پدرش حاج سیدجواد کسایی که یکی از بازرگانان بزرگ و سرشناس اصفهان بود به موسیقی سنتی ایران عشق میورزید و به همین دلیل، هنرمندان ممتاز کشور در خانه وی رفت و آمد داشتند و کسایی از هنگام طفولیت با آنان مأنوس و به موسیقی علاقهمند میشود.
این هنرمند از صدایی خوش برخوردار بود و ابتدا نزد استادانی چون، تاج و ادیب به فراگیری آواز میپردازد اما از ۱۲ سالگی بنا به توصیه و راهنمایی پدر، به فراگرفتن نی نزد مهدی نوایی میپردازد و چند ماهی که از محضر استاد برخوردار میشود بقیه را بر اثر استعداد و کوششهای پیگیر خود میآموزد تا به مقامی شامخ در نواختن نی میرسد.
کسایی، سبک نواختن نی را به شیوه استادانه و سنجیده و دلنشین اعتلاء بخشید که مکمل مکتب اصیل نایب اسداله است. او از محضر استاد بزرگ موسیقی ایران، ابوالحسن خان صبا استفاده سرشار برد. حسن کسایی به جز نی، سهتار، سنتور و فلوت نیز مینواخت اما ساز تخصصی او همان نی است.
وی یکی از هنرمندانی بود که دائماً با برنامه «گلهای رادیو» و «تکنوازی»، سالها همکاری داشت و نوای نی او، شور و حال مخصوصی به برنامهها میداد.
زندهیاد کسایی شاگردان زیادی به جامعه هنری کشور، معرفی کرده و در اوج شکوفایی، گوشهگیری اختیار کرد و در اواخر عمر در کنج عزلت به سر برد و میگفت: «این بود عاقبت ثمر باغبانیم.»
حبیبالله نصیریفر میگوید: « در سفری که مهرماه ۱۳۶۷ به اصفهان داشتم و با استاد کسایی در منزل ایشان صحبت میکردم، نظرش را درباره موسیقی سنتی ایران جویا شدم. ایشان پاسخ دادند: «موسیقی سنتی و اصیل ایران، هنری است بس ارزنده که اگر توسط استاد نواخته شود با تار و پود هر انسان عارف و هنرشناسی بازی میکند و آدمی را به جهان ناشناخته میبرد ولی افسوس که در بسیاری از مواقع همین موسیقی مورد سوء استفاده اشخاص ناباب قرار گرفت.»
ساسان سپنتا موسیقی شناس، احراز تُن شفاف و مطلوب در محدودههای بَم و زیر نِی را از ویژگیهای بارز نوازندگی کسائی میداند و مطرح میکند:« تن صدای نی استاد کسائی در محدوده بم، گرم و دارای هارمونیکهای مطلوب و غنی است.»
حسین عمومی موسیقیدان و نی نواز کسائی را «پایه گذار مکتب نی» به شمار میآورد. مکتبی که نوازندگان بعد از او چه مستقیم و چه غیر مستقیم از آن متاثر شدهاند.
حسین دهلوی موسیقیدان و آهنگساز میگوید: «آن چه مولوی درباره «نی» سروده، در نی کسائی به واقعیت پیوسته است.»
زندهیاد پرویز یاحقی آهنگساز و ویولن نواز ستایش را به آن حد رساند که کسائی را «استاد فرزانه تاریخ موسیقی جهان» نام نهاد.
هوشنگ ابتهاج درباره کسایی سروده است: « شکایت شب هجران که میتواند گفت / حکایت دل ما با نی کسایی کن »
فریدون توللی نیز گفته است: « در نغمه اگر جلوه کند راز خدائی هم ساز عبادی خوش و هم نای کسائی»
استاد حسن کسایی در ۲۵ خرداد ۱۳۹۱، پس از سپریکردن ۲ ماه در حالت کما، درگذشت.
مراسم خاکسپاری وی در سکوت خبری و به صورت شبانگاهی با حضور جمعی از اعضای خانواده و شاگردان استاد برگزار شد و طبق وصیت زندهیاد کسایی مبنی بر خاکسپاری در کنار مقبره استاد تاج اصفهانی، پیکر او در تخت فولاد اصفهان و در فاصله کمی از مقبره این استاد موسیقی به خاک سپرده شد.
دیدگاهتان را بنویسید