مراسم رونمایی از آلبوم “کوه ها، رودها و این بی کرانگی” به آهنگسازی محمد سعید شریفیان جمعه ۸ شهریورماه با حضور تعدادی از هنرمندان صاحب نام موسیقی و تئاتر در فروشگاه مرکزی شهر کتاب برگزار شد.
به گزارش خبرنگار مهر، مانی جعفرزاده منتقد و کارشناس تئاتر در این مراسم رونمایی گفت: به نظر من تولید آلبوم “کوه ها، رودها و این بی کرانگی” اثری است که بعد از ۲ سال سکوت و بی رمقی در تهیه و تولید چنین آثاری، یک اتفاق مهم موسیقایی در کشورمان است که به نوعی هم در نکوهش جریان غلط موسیقی کشورمان و هم در ستایش هنرمند ارزشمندی چون سعید شریفیان است.
وی ادامه داد: دو سال گذشته روزهای بسیار سختی برای موسیقی کشورمان بود چرا که هم در روند تولید آثار موسیقایی مشکل داشتیم و هم روند برگزاری کنسرت های موسیقی دچار مشکلات عدیده ای شده بود و من امیدوارم رونمایی از این آلبوم موسیقایی ارزشمندبتواند فضای بسته دو سال گذشته را باز کند.
محمدسعید شریفیان هم در این مراسم ضمن تقدیر از استودیو صبا برای ضبط و عرضه این اثر موسیقایی گفت: شاید از نظر تعدادی از دوستان مناسب نبود که در آستانه چهلمین روز درگذشت همسرم فلورانس لیپت نسبت به انتشار این آلبوم اقدام کنم اما باید بگویم که علاوه بر تلاشی که بسیاری از دوستانم برای تولید این کار انجام دادند دوست داشتم همسرم نیز در این کار حضور داشته باشد. علاقه‌مندم با انتشار این آلبوم حضور معنوی همسرم را بیشتر احساس کنم و این حس خوشایندی بود که طی بازسازی قطعات همراه من بود و انگیزه زیادی برای انتشار آن شد.
این آهنگساز با ارائه ای از پیشینه فعالیتهای خود در عرصه موسیقی به موضوع فرم و محتوا در آثار موسیقی اشاره کرد و گفت: فرم مهم‌ترین عنصر در موسیقی است، البته گاه فرم نگاه خشک و آکادمیکی پیدا می کند ولی در مجموع، فرایندی است که فرد باید درباره آن تحقیق کند و روند آن را به خوبی از کار در بیاورد. البته زمانی که این کار را شروع کردم، کسی در ایران سمفونی نمی‌نوشت و من تصمیم داشتم به سمت موسیقی عمیق تر و هنری تر بروم. چرا که احساس می کردم کارهایی که صورت می گیرد اغلب ساده هستند.
وی ادامه داد: من زیاد به دنبال فرم های سنتی نیستم ولی در این اثر سعی کردم تا جایی که می توانم نگاه فرمال سنتی داشته باشم و آن را با نوآوری هایی همراه کنم. این در حالی است که من معتقدم موسیقی ابزاری برای رسیدن به درک خویش است که در کنار ریتم می تواند جنبه زیبا شناختی و متعالی داشته باشد. ریتم باید دارای جنبه زیباشناختی و متعالی باشد. به اعتقاد من، کار هنری را باید مطابق با آنچه در فلسفه هنر نهفته است انجام داد و آن همان زیبایی است؛ حتی اگر کار در شرایطی خلق شود که ابزار کمی در اختیار باشد.
شریفیان درباره شکل گیری “کوه‌ها، رودها و اینک بی کرانگی” گفت: این کار در سالهای ۶۵ – ۶۶ نوشته شد و حدود چهار سال بعد از آن نیز ضبط شد. در آن زمان در حد محدودی منتشر شد ولی اخیرا به کمک استودیو صبا آن را بازسازی کردم و مستر جدیدی از آن ارائه شد. در مدتی که این کار نوشته و ضبط شد، من بین ایران و انگلستان در رفت و آمد بودم و سرانجام توانستیم آن را با ظرافت ها و بازسازی های تازه منتشر کنیم.
این فعال عرصه موسیقی درباره ویژگی های دراماتیک این آلبوم گفت: هنرمند همیشه سوژه خاصی را در ذهنش می پروراند. در موسیقی نیز روایت وجود دارد. اگرچه این هنر، تاثیرگذارترین و گسترده ترین هنر به شمار می آید، اما محدودیت هایی هم از لحاظ روایی، زبانی و ابزاری دارد. با این وجود می توان گفت که موسیقی، بازتر و عمومی‌تر از سایر هنرهاست و دنیایی دارد که می تواند روایت های مختلف را بازتاب دهد.
شریفیان با بیان اینکه، هر موسیقی دارای جنبه های روایی خاص خودش است، افزود: در این آلبوم خودم را محدود نکردم و هیچ وقت هم در خلق هنری خود را محدود نمی کنم. من نمی توانم چشم خود را بر تکنیک ها و نگرش های متفاوت ببندم. بطور حتم اگر خود را محدود کنم، اثری به بار نمی نشیند و به بالانس موفقی نمی رسم. البته عبور از بین خط و خطوط کار سختی است. مثلا ما در دوره اوج آوانگاردیسم، گام دوماژور می نوشتیم و به ما می تاختند ولی نمی توانستیم از ابزارهای موجود چشم‌پوشی کنیم.
این مدرس دانشگاه درباره تصویرسازی توسط موسیقی در ذهن مخاطب گفت: می گویند موسیقی من تصویرسازی می‌کند که باید بگویم بله موسیقی می تواند محرک فکری و بینایی باشد زیرا این امر در ذات موسیقی نهفته است. خیلی مواقع تصویری فکر می کنم و خیلی مواقع هم به تصویر فکر نمی کنم.
خالق آلبوم عاشورایی “خسوف” افزود: در ایران پیش از من کسی “اوراتوریو” مذهبی ننوشته بود. من با اعتقاد قلبی به سراغ خسوف رفتم و اصولا هیچ کاری را هم تا حالا بدون اعتقاد انجام نداده ام. این درست است که موسیقی متعلق به فرهنگ ما نیست و در جوامع دیگری به وجود آمده، ولی می توان آن را با عناصر فرهنگ خودمان ارائه داد. موسیقی کلاسیک یعنی آزادنگری مطلق. هر کس داخل این موسیقی شود، به سمت فردگرایی می رود. کسی که ساز کلاسیک به دست می گیرد، نگاهش بین المللی می شود و ناگزیر با تحولات فکری، اجتماعی و فرهنگی دنیا همگام می شود.
شریفیان تصریح کرد: از نظر من، موسیقی کلاسیک بستری است که هر کس در هر جای دنیا می تواند قدم به آن بگذارد و از سنت‌ها و روش های جامعه خود نیز استفاده کند و آن را بسط دهد. به عنوان مثال، در آلبوم “خسوف” تفکر مذهبی برخاسته از عاشورا را وارد موسیقی کلاسیک کردم. به هر حال جامعه ما جامعه ای مذهبی است و نمی توان این نگاه را در موسیقی کنار گذاشت. باید آن را مدرنیزه و نو کرد و همراه با نوآوری و خلاقیت ارائه داد.
وی با انتقاد از فضای موسیقی چند سال اخیر کشور و تعطیلی ارکستر سمفونیک گفت: در این سال‌ها سیستم مجوزدهی موسیقی به جای اینکه تخصصی شود به سمت دیدگاه های سلیقه ای رفته بود و اتفاقات نازلی را موجب شد. اقتصاد هنر نیز در ایران دولتی است و ارکسترها و سالن ها در اختیار دولت است، بنابراین همیشه باید ببینیم دولت چگونه عمل می‌کند.
احمد پژمان، محمد رحمانیان، فردین خلعتبری، حسین شریفی، فرشاد جمالی، اردوان وثوقی، حمید اسفندیاری، پیام جهانبانی و یلدا جبلی از مهمانان ویژه مراسم رونمایی از آلبوم”کوه ها، رودها واینک بی کرانگی” بودند.
دیدگاهتان را بنویسید