«فریدون آسرایی» بیست و پنجم مرداد ماه ۹۲، در سالن میلاد نمایشگاه بین المللی تهران روی استیج رفت و با تأکید بر «عاشق» بودنش، عاشقانه های محبوبش را خواند. در این کنسرت که به تهیه کنندگی «مجید عبدی» برگزار شد، تعدادی از همکاران فریدون و چهره های سرشناس تلویزیون حضور داشتند.
«آینه»، «فاصله ها» و «مجنون تو اَم» قطعات بعدی این کنسرت بودند. پس از آن فریدون در یک حرکت غافلگیرانه از پله ها پایین رفت، دستان «فرزاد حسنی» که در ردیف اول نشسته بود را گرفت و او را روی استیج آورد و میکروفن را به دست او داد! در این لحظه حاضرین سالن یکپارچه به تشویق حسنی پرداختند. فرزاد که گویا خودش نیز غافلگیر شده بود، پس از ادای احترام به مردم و سپاسگزاری از آنان، لب به سخن گشود و گفت: «یک دهه پیش، خوانندگان زیادی، ترانه های مختلفی می خواندند. اما یک نفر با یک آلبوم و یک ترانه به نام «خوشگل عاشق» دل همه ی ما را به هم ریخت؛ مایی که دلمان یک دل عاشق بود… این را از من قبول کنید که هر کسی نمی تواند عاشقانه بخواند… فریدون عاشقانه ها را مثل یک میراث فرهنگی در قلبش جای داده… عاشقانه ترین ترانه ی دهه ی گذشته برای من که خودم هم گاهی ترانه می گویم، «گل هیاهو» است. عاشقانه ای که «رضا جزء مطلب تبریزی» سرود. خوشحالم که فریدون با هوشش، عاشقانه های رضا جزء مطلب تبریزی را به «حسین غیاثی» رساند. می خواهم بگویم عاشقانه خواندن سخت است و از فریدون می خواهم برایمان «گل هیاهو» را اجرا کند».
پس از سخنان فرزاد حسنی، فریدون قطعه ی خاطره انگیز «گل هیاهو» با همخوانیِ مثال زدنی حضار خواند و در پایان گفت: «خدا عاشقی رو از ما نگیره… دوباره عاشق می شم…». او همچنین با معرفی «رضا جزء مطلب تبریزی» اظهار داشت: «این پسر با ترانه اش، مسیر زندگی مرا عوض کرد». او از تنظیم کننده و مدیر هنری آلبوم موفق «غریبه» هم یاد کرد و گفت: «باید از بهروز صفاریان هم تشکر کنم…»
در ادامه «آسمون»، «تو آرومی»، «کشف تو» و «مسافر» قطعات بعدی کنسرت بودند. سپس نوبت به قطعه ی نوستالژیک «دوسِت دارم» (کوچَلَره…) رسید. فریدون به طور ناگهانی با اشاره از «امیر علیزاده» خواست روی استیج بیاید تا بخش های آذری این قطعه را بخواند. این بخش برنامه با استقبال چشمگیر حضار همراه بود. امیر علیزاده که رهبر ارکستر قبلی فریدون بود، در آلبوم «ریمیکس» در این قطعه با او همخوانی کرده بود.
فریدون «بیا بریم» و «خداحافظ نگو» را خواند و سپس قطعه ی شش و هشت «دوباره» را اجرا کرد و پس از خواندن آن گفت: «شش و هشت به ما نمیاد! اگه به خاطر شما نبود، صد سالِ سیاه شش و هشت نمی خوندم!». او با خواندن قطعه ی «می دونم» و اجرای مجدد «گل هیاهو» کنسرتش را به پایان رساند.
در این اجرا «ایمن خراسانی راد» علاوه بر نوازندگی گیتار الکتریک، رهبری ارکستر فریدون را نیز بر عهده داشت.
مشکل صدابرداری که در کنسرتهای کشور ما تقریباً به یک امر عادی تبدیل شده، در این کنسرت نیز وجود داشت و باعث شد فریدون چند بار در طول اجرا به صدابردار تذکر دهد.
فریدون روی صحنه و پشت صحنه، هیچ تفاوتی ندارد. او همان «فریدون» است. راحت و خودمانی حرف می زند و خوش و بش می کند و همین امر باعث می شود مخاطب با او احساس راحتی کند و در این کنسرت نیز صفا و صمیمیت او مشهود بود.
گویا بیشتر هواداران فریدون در ردیفهای انتهایی سالن حضور داشتند، چرا که بیشترین همراهی و همخوانی با او از سوی آنها صورت می گرفت. از این رو فریدون به خوش و بش با آنها پرداخت و گفت: «اینایی که توی VIP نشستن، بهترین جا رو دارن و کمترین انرژی رو!»
فرزاد حسنی، آزاده نامداری، مجید مشیری، علی ضیاء، امیر علیزاده، پاشا یثربی، پدرام کشتکار، مهرداد نصرتی، حسین غیاثی و رضا جزء مطلب تبریزی از جمله میهمانان فریدون در این اجرا بودند.
دیدگاهتان را بنویسید