وحید لشکری: «کامران عطا» موسیقی را از سال ۱۳۶۳ و زیر نظر «ادوارد کلیولند» در کشور انگلستان آغاز کرد و آموزشهای خود را در کشور آلمان پیگیری کرد. او سال ۱۳۸۱ به ایران بازگشت و دومین آلبوم خود به نام «آخرین دیدار» را سال گذشته منتشر کرد. کامران عطا در گفتگوی مفصلی که با سایت«موسیقی ما» داشت ضمن گلایه از شرایط موجود اعلام کرد که از بازگشت به ایران پشیمان است! این گفتگو را تا انتها بخوانید:

*چرا طی چند وقت گذشته نام شما را در عرصه موسیقی پاپ کمتر شنیدیم؟

قصد داشتم برای عید نوروز کنسرتی را در کیش برگزار کنم که متاسفانه شرایط فراهم نشد. اکنون با اعضای گروهی به نام «کانال» مشغول تمرین هستیم و قطعا شهریور ماه به روی صحنه خواهم رفت. به زودی جزئیات این برنامه را از طریق سایت«موسیقی ما» به اطلاع مخاطبان می رسانم چون فعلا دو سالن را مدنظر داریم و هنوز به قطعیت نرسیدیم. چندی پیش هم به مناسبت ماه رمضان قطعه ای به نام «آرامش محض» را با ترانه ای از «پوریا متابعان» و آهنگسازی خودم و تنظیم«آرش آردفروشان» منتشر کردم.

*از آخرین آلبومتان برای ما بگویید و اینکه آیا راضی بودید؟

من خودم از کلیت راضی بودم و همان مخاطبانی که شنیدند و نقد کردند هم نظرات مثبتی داشتند. ولی هیچ کسی در بازار موسیقی پس از انتشار آلبوم صد در صد راضی نخواهد بود. چون مردم ما بابت یک سی دی موسیقی پول نمی دهند و ترجیح می دهند یک دی وی دی رایت شده بخرند که در آن چندین آلبوم وجود داشته باشد.

*این مساله شما را دل سرد کرده است؟

خیر. ولی همه از این مساله ناراضی هستند و ما خودمان متوجه هستیم که مردم به جای خرید نسخه اصلی و حمایت از هنرمندانی که برای آنها فعالیت می کنند به سراغ دانلود یا خرید سی دی های کپی می روند. آلبوم ها از فروشگاهها برگشت می خورد و اوضاع فاجعه بار است چون فاجعه یعنی اینکه آلبوم های موسیقی از جعبه «لپ لپ» سر در می آورند!

*چرا؟

این مشکلات اخیر کاملا تقصیر مردم هم نیست و دلایل گوناگونی دارد. دلمان را به این خوش کرده ایم که از طریق پخش مویرگی و سوپر مارکتی کارها راحت تر به فروش می رسد ولی فروشنده های سوپر مارکتها آموزش ندیده اند و نمی دانند که کالاهای فرهنگی را چگونه به مردم ارائه کنند. فروشنده برای یک «تن ماهی» جایگاه اختصاصی دارد ولی سی دی های فرهنگی را روی هم می ریزند و چیدمان درستی ندارند و پوسترهای تبلیغاتی محصولات را هم روی یکدیگر می چسبانند. من خودم اتفاقی به یکی از این فروشنده ها اسم چند آلبوم را گفتم و پرسیدم که چرا پوستر آنها هست ولی سی دی هایشان را در معرض دید عموم نگذاشته اید؟ به من می گوید اینها را که کسی نمی خرد و از پایین پیشخوان جعبه نو و دست نخورده آلبومها را بیرون می آورد و می گوید نهایتا به شرکت مرجوع می کنیم. در حالی که او در مقام تشخیص فروختن یا نفروختن محصولات فرهنگی نیست. همه مسائلی که ذکر کردم مربوط به زمانی است که شرکتهای پخش کار خودشان را به درستی انجام بدهند ولی برخی از این شرکتها هم در نوع خود دردسرهای زیادی ایجاد می کنند. آلبوم من از طرف شرکت«هنر اول» خوب پخش شد ولی اتفاقات تلخ فروش که بیان کردم گریبان گیر آن هم شد.

*از آلبوم جدید چه خبر؟

قصد دارم کنسرت را برگزار کنم و پس از آن فکری برای انتشار آلبوم جدید می کنم. یکی از هدفهای برگزاری این کنسرت جنبه مالی آن است چون مردم فکر می کنند اگر دو هزار تومان بدهند و آلبوم خواننده ها را بخرند او پولدار می شود! در حالی که با درآمد حاصل از یک آلبوم می توان آلبوم بعدی را تولید کرد. تمامی هنرمندان هم عین سایر مردم در همین کشور زندگی می کنند و مشکلات و شرایط اقتصادی را درک می کنند. الان کمتر خواننده ای پیدا می شود که کارش فقط موسیقی باشد. من و خیلی از خواننده های دیگر در کنار شغلی که داریم موسیقی را فقط به دلیل عشق و علاقه و زحمتی که کشیده ایم پیگیری می کنیم و بازده مالی برایمان ندارد.

*خودتان گفتید که مردم صد در صد مقصر نیستند. درست است؟

بله. دست و پای ما هم از سوی مسئولین بسته است. اجازه نمی دهند که ما تبلیغات صحیح و اصولی داشته باشیم و از همه مهمتر شبکه اختصاصی برای موسیقی در کشور وجود ندارد. وزارت ارشاد خوانندگان را مدیریت نمی کند چون علاقه ای ندارند که به موسیقی پاپ اهمیت داده شود.

*یعنی فقط با موسیقی پاپ این مشکل وجود دارد؟

بله. شما ببینید کسی که موسیقی سنتی کار می کند یا یک آموزشگاه تاسیس می کند یا اینکه در آموزشگاه های گوناگون و هنرستان تدریس می کند. از لحاظ کنسرت هم به سادگی در کل کشور و یا خارج برنامه برگزار می کنند. همه اینها باز می گردد به این که مدیریت صحیح بر موسیقی و فعالان آن وجود ندارد.

*رسانه ها در کجای این داستان هستند؟

یکی از نشریات معروف موسیقی چندی پیش با من تماس گرفتند و می گویند یک میلیون تومان باید به ما بدهید تا با شما مصاحبه کنیم. وقتی هم که قبول نکردم به من گفتند ما از همه خواننده ها پول می گیریم ولی شما پانصد هزار تومان بدهید! من قبول دارم که رسانه ها باید درآمد داشته باشند ولی نه اینکه برای یک مصاحبه پول طلب کنند. آگهی و تبلیغات مقوله جداگانه دارد و تمامی نشریات و سایتها حق دارند بخشی از صفحات خود را به تبلیغات اختصاص بدهند. متاسفانه الان کار به جایی رسیده که رسانه هایی نظیر سایت «موسیقی ما» که فعالیت سالم دارند انگشت شمار باشند.

*پشیمان نیستید که فعالیتهای هنری خود را در ایران پیگیری می کنید؟

من به عشق موسیقی از اروپا آمدم ولی اشتباه کردم! اگر آن طرف به شکل حرفه ای موسیقی را پیگیری می کردم شاید دچار این معضلات و مشکلات نمی شدم. می خواهم این نکته را بگویم اگر نیم نگاهی هم به مصاحبه چند روز پیش«حمید حامی» هم داشته باشید متوجه جنبه دیگری از مشکلات موجود می شوید که باعث می شود انگیزه ها برای فعالیت در ایران کم شود.

*امکان دارد که از ایران بروید؟

بله. اگر بخواهم می توانم بروم و شرایط زندگی و کار برایم در خارج از کشور کاملا فراهم است. سال ۸۱ به ایران آمدم و به من گفتند اگر می خواهی خواننده شوی باید امتحان بدهی و اتفاقا قبول شدم و مجوز خوانندگی گرفتم اما چند وقت بعد این آزمون را برداشتند!

*یعنی شرایط قبل بهتر بود؟

منظور من این است که دیگر هر کسی و بدون در نظر گرفتن اصول خوانندگی وارد این عرصه شد. ببینید الان مثلا کسی آمده که عین «احسان خواجه امیری» می خواند و من که کارم موسیقی است و شنوایی قوی دارم حقیقتا فکر کردم که احسان است! بدتر از همه این است که طرف می گوید من شبیه خودم می خوانم نه شخص دیگر! دقیقا یادم است که مرحوم استاد«محمد نوری» می گفت تقلید نکنید و صدای خودتان را داشته باشید. این در حالی است که مردم به دنبال یک کار یا صدای نو هستند.