به گزارش خبرنگار مهر، در این کنسرت که این بار با شکل و شمایلی متفاوت‌تر از اجراهای قبلی گروه “سیاوش” به لحاظ طراحی صحنه، لباس و نور برگزار شد در ابتدا قطعاتی در دستگاه نوا با تکنوازی کمانچه سهراب پورناظری و خوانندگی همایون شجریان اجرا شد.
همایون شجریان که تجربه همکاری با گروه‌های معتبر موسیقی ایران را داشته است در اجرای شب گذشته گروه “آیینه‌ها” که تازه‌ترین اجرای آنها به کنسرت هفته‌های گذشته این گروه در کشور مالزی بازمی‌گردد، توانست با اجرای قطعات آوازی در دستگاه نوا شب خاطره‌انگیزی را برای تماشاگران رقم زند زیرا در روزگار تنهایی آواز ایرانی که اغلب خوانندگان موسیقی ایرانی سعی در اجرای تصانیف و ترانه‌های مختلف برای جذب تماشاگر و طرفدار دارند، تاکید روی قطعات آوازی موضوعی است که طرفداران آواز ایرانی آن را غنیمت می‌شمرند.
بعد از اجرای قطعات ساز و آوازی، تصنیف “آیینه‌ها” با ملودی از کیخسرو پورناظری و شعری از هومن ذکایی اجرا شد که این قطعه هم به دلیل شیوه متفاوت سهراب پورناظری در نوازندگی و همچنین تسلط گروه در اجرای قطعه، با تشویق چند باره تماشاگران همراه شد.
بعد از اجرای قطعه تکنوازی بربط که با هنرمندی حمید خوانساری اجرا شد، تصنیف “نگار” با ملودی کیخسرو پورناظری و شعری از مهسا زمانیان اجرا شد که به دلیل خصوصیات اجرایی قطعه و ترکیب متفاوت ساز عود و کنترباس، از آثار با کیفیت کنسرت آیینه‌ها به حساب آمد.
قطعه “از عشق” با آهنگسازی سهراب پورناظری و ملودی تهمورس پورناظری از قطعات دیگر بخش اول کنسرت گروه سیاوش بود البته با توجه به دغدغه‌های همیشگی سهراب پورناظری که همواره معتقد است موسیقی او انعکاس دنیای پیرامون و تصویر زندگی روزمره خود است، این قطعه بیشتر به حال و هوای وی نزدیک بود.
قطعات “ضربی حجاز”، ” آواز حجاز” با شعری از حافظ و سعدی و “هفت دریا” با شعری از مولانا و آهنگسازی سهراب پورناظری پایان بخش پارت اول کنسرت آیینه ها بود.
این قطعه به دلیل نوع چینش قطعات که به صورت به هم پیوسته به قطعه دیگری می پیوست و همچنین شیوه های مختلف نوازندگی پورناظری و دیگر نوازندگان که تلاش می کردند با اضافه کردن چاشنی اجرای نمایشی برای مخاطبان بر جذابیت قطعات اضافه کنند، مورد استقبال تماشاگران واقع شد. البته در این میان نمی توان از تنوع اجرای دستگاه‌های مختلف موسیقایی و تبحر همایون شجریان در خوانندگی چشم‌پوشی کرد.
به گزارش خبرنگار مهر، پورناظری و گروهش در بخش دوم کنسرت که این بار با طراحی صحنه، لباس و نور متفاوت از بخش اول، کار خود را آغاز کرد سعی کردند فضای کار خود را از قالب سنتی همیشگی آغاز و به آهنگسازی امروزی موسیقی ایرانی نزدیک‌تر شوند. آغازگر چنین دیدگاهی اجرای قطعه ساز و آوازی در دستگاه اصفهان با خوانندگی همایون شجریان و نوازندگی تنبور سهراب پورناظری بود. البته به دلیل توانایی‌هایی که پورناظری در خوانندگی هم داراست وی در بخش هایی از اجرای برنامه قطعاتی را به صورت همخوانی با شجریان اجرا کرد.
اجرای قطعه اپیزودیک “رهایی” اثر سهراب پورناظری که شامل قطعه‌های “مهتاب” با شعری از خیام، خداوندان اسرار با شعری از مولانا و جانی و صد آه با شعری از حافظ بخش پایانی کنسرت گروه سیاوش را تشکیل داد که این قطعات نیز که به دلیل اجرای متفاوتی از سازهای کوبه ای و تنظیم سنجیده قطعات برای اجرای زنده با استقبال تماشاگران روبه رو شد.
البته پورناظری که دوست نداشت این شب خاطره انگیز برای علاقه مندان موسیقی ایرانی زودتر تمام شود، بعد از پایان قطعات اجرایی که در بروشور منتشر کرده بود دست به ابتکار ویژه ای زد که به نوعی برای طرفداران موسیقی ایرانی سورپرایز ویژه‌ای محسوب می شد.
او در بخش پایانی برنامه در یادبود زنده یاد پرویز مشکاتیان تصمیم گرفت قطعه ماندگار “جام جهان دوش کجا بوده‌ای” از ساخته‌های زنده یاد مشکاتیان که پیش از این با خوانندگی محمدرضا شجریان اجرا شده بود، برای مخاطبان اجرا کند. این قطعه به دلیل پخش کلیپی از زنده یاد مشکاتیان و محمدرضا شجریان و اجرای زنده همایون شجریان در حین پخش تصاویر حال و هوای متفاوتی را به فضای برنامه انتقال داد به طوریکه تماشاگران بعد از پایان برنامه بیش از ۵ دقیقه گروه اجرایی را تشویق کردند.
حسین رضایی‌نیا دف و دایره، همایون نصیری جیمبه، دم و کوزه، حمید خوانساری بربط، داریوش آذر کنترباس، اصغر عربشاهی تار، مهیار طریحی سنتور، آیین مشکاتیان تنبک و کوزه و سهراب پورناظری کمانچه و تنبور گروه نوازندگان کنسرت آیینه را تشکیل می دادند. ضمن اینکه باران کوثری به عنوان طراح صحنه و لباس در این اجرا گروه را همراهی می کرد.
دیدگاهتان را بنویسید