کنسرت گروه «وزیری» به خوانندگی سالار عقیلی، شامگاه ۲۰ اردیبهشت‌ماه، در حالی برگزار شد که اجرای آنها تا بامداد روز بعد ادامه پیدا کرد.
به گزارش خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، تالار وحدت شب گذشته میزبان علاقه‌مندان موسیقی ایرانی بود، کسانی که آمده بودند، قطعاتی از موسیقی ملی را به روایت کیوان ساکت و با صدای سالار عقیلی بشنوند.
اعضای ارکستر پس از دقایقی تاخیر بر روی صحنه حاضر شدند؛ آرایش نوازندگان، روزهای حیات ارکستر ملی ایران را تداعی می‌کرد.
تعدادی از نوازندگان پیشکسوت ارکستر ملی، نوازندگان سازهای ایرانی به همراه درشن آنند(نوازنده کوبه‌ای هندی)، گروه «وزیری» را تشکیل دادند و کیوان ساکت با آهنگسازی و تارنوازی گروه را تکمیل می‌کرد.
«هامون» اولین قطعه‌ای بود که نواخته شد. این قطعه به صدا در آمدن تمام سازهای ارکستر را به همراه داشت و شور خاصی به سالن بخشید و به عنوان قطعه اول به مخاطبان انرژی داد.
پس از اجرای این قطعه، ساکت صحنه را ترک کرد و این‌بار با سالار عقیلی بازگشت. اولین قطعه سالار عقیلی یک قطعه ملی، میهنی بود ، مخاطبانش او را با قطعاتی که تم میهنی دارد، بیشتر می‌شناسند.
«خاک وطن» هم یکی از همین قطعات بود که با کلامی از موحد و اسماعیل اکبری‌مهر همراه بود و سالار عقیلی خواند:
خسته و دور از او….سینه پر شور از او….قاصد آرزو خاک وطن کو؟
تارنوازی کیوان ساکت آغاز گر قطعه «ای قوم به حج رفته» با کلامی از مولانا بود:
ای قوم به حج رفته کجایید کجایید…..معشوق همین جاست بیایید بیایید
این قطعه مورد تشویق و استقبال مخاطبان قرار گرفت.
«رقص اندلسی» ساخته آرتور بنشتاین قطعه بی‌کلامی بود که ارکستر به راحتی از پس نواختن آن برآمد و فضای موسیقی متفاوتی در سالن حکم‌فرما شد.
اجرای قطعه «مهتاب» مقدمه‌ای برای یک غافلگیری برای علاقه‌مندان به موسیقی نواحی ایران بود.
ذوالفقار عسگریان، دوتارنواز خراسانی به همراه غلامعلی پورعطایی با لباس‌های خراسانی و دستار سفید بر روی صحنه آمدند و بر خلاف سایر اعضای ارکستر بر روی زمین نشستند.
با کوک دوتار خراسان «ترانه خراسانی» نواخته شد و پورعطایی خواند: «بیا بریم دشت…کدوم دشت…همون دشتی که آهو رام داره…»
در این هنگام ارکستر خاموش بود و سپس قطعه خراسانی کیوان ساکت برگرفته از تم قطعه «آهوی دشت» نواخته شد و سپس «ترانه خراسانی» توسط سالار عقیلی خوانده شد که در قسمت‌هایی با همخوانی پورعطایی همراه بود.
حضور هنرمندان خراسانی در کنار اعضای ارکستر وزیری همنشینی بود از هنرمندانی که سینه به سینه موسیقی را فراگرفته‌اند، در کنار هنرمندانی که موسیقی را آکادمیک آموخته‌اند و این تفاوت‌ها از طریق شیوه نوازندگی مشهود بود.
پس از اجرای این قطعه سالار عقیلی و غلامعلی پورعطایی دست یکدیگر را فشردند و پورعطایی دست عقیلی را در مقابل مخاطبان بالا برد.
پس از چند دقیق تنفس قطعه «چارداش» اثر مونتی و فانتزی برای تار و ارکستر اجرا شد. در واقع این دو قطعه بی‌کلام فرصت را برای کیوان ساکت ایجاد کرده بودند تا او هنرتارنوازی خود را به رخ مخاطبان بکشد.
سالار عقیلی به صحنه بازگشت و قطعه «افسوس» را خواند: این صدا راوی بی‌صدایی است….دعوتم کن به شوری دوباره….دعوتم کن به صبحی که خورشید….همصدایی کند با ستاره
«یک خانه پر زمستان» با کلامی از مولانا قطعه دیگری بود که اجرا شد و فاضل جمشیدی(خواننده سابق ارکستر سمفونیک) که در سالن حضور داشت، به صورت ایستاده سالار عقیلی را تشویق کرد.
«باران» با کلامی از فریدون مشیری که یک قطعه ملی، میهنی و در عین حال عاشقانه است، پایان بخش شب «وزیری» بود اما مخاطبان با تشویق‌های مداومشان اجازه نمی‌دادند که اعضای ارکستر سالن را ترک کنند.
ساکت با دست اشاره کرد که فقط یک قطعه دیگر اجرا می‌کنیم و سالار عقیلی گفت: برایتان سرود «ای ایران» را می‌خوانم.
«ای ایران» به عنوان قطعه بیز اجرا شد و مخاطبان به صورت ایستاده با سالار عقیلی همخوانی کردند.
در حالی که ساعت از ۱۲ شب گذشته بود، حاضران تقاضای قطعه دیگری داشتند و عقیلی گفت: به من باشد، دوست دارم، تمام آهنگ‌هایم را برایتان بخوانم.
یکی از حاضران بلند گفت: سالار تا صبح وقت زیاد است. کیوان ساکت هم پاسخ داد: به شما این نوید را می‌دهم که به زودی یک کنسرت دیگر و قطعات جدید برگزار کنیم.
با تشویق‌های مخاطبان قطعه «باران» به عنوان قطعه آخر اجرا شد.
دیدگاهتان را بنویسید